Dawid

Napisanie wyczerpującego studium postaci Dawida, jednej z najbardziej interesujących i najważniejszych osób w Biblii, dostarczyłoby bez wątpienia taką ilość materiału, by wypełnić nim całą książkę. Dlatego, dla potrzeb tej pracy, skoncentrujemy się na trzech głównych cechach charakteru Dawida.

Biblia zawiera wielką ilość informacji o Dawidzie w kilku różnych księgach. Dawid był trzecim z kolei królem Izraela, po Iszbaalu, synu Saula. Był ojcem Salomona, który odziedziczył po nim tron po jego śmierci.

PROSTOLINIJNOŚĆ DAWIDA

Pierwszą cechą, którą chcielibyśmy rozważyć, jest prostolinijność Dawida. Był on człowiekiem wyjątkowo skupionym i zdecydowawszy się raz na jakiś kierunek działania, nie dawał się od niego odwieść. Był prostolinijny w wypełnianiu woli Boga i zawsze prosił Go o radę przed podjęciem jakiegoś działania. Mamy tego przykład w podejściu Dawida do wrogów Izraela:
Wtedy Dawid radził się Boga, mówiąc: Czy mam pójść na Filistynów i czy dasz ich w moje ręce? A Pan odrzekł mu: Idź, i dam ich w twoje ręce. Udali się oni do Baal-Perasim i tam ich Dawid pokonał. [1 Krn 14.10-11]

Dawid wykazał się wielką prostolinijnością w tworzeniu podwalin narodu izraelskiego. Okoliczne plemiona i państwa atakował i traktował z całą bezwzględnością. Nie pragnął podpisywania układów ze swymi wrogami, ale dążył do ich zniszczenia i wypędzenia, jak mu nakazał Bóg. Ustanowił taki precedens od samego początku, kiedy jako młody człowiek walczył z filistyńskim olbrzymem, Goliatem, i obronił honor narodu izraelskiego.

Dawid był niezwykle prostolinijny w kwestii wydawania sądu. Nie było dla niego „szarych stref”. Wszystko widział w kategoriach – światło w opozycji do ciemności, dobro kontra zło. To mogło sprawiać, że niektórzy ludzie postrzegali Dawida jako surowego i niewybaczającego człowieka, ale w rzeczywistości ukazuje się tu siła charakteru i woli Dawida. Dawid był nieugięcie tropiony przez króla Saula, a jednak nigdy nie podniósł ręki na namaszczonego przez Boga króla, nawet jeśli nadarzała się mu okazja zabicia swojego przeciwnika. Saul wiedział, że pewnego dnia Dawid może zostać królem i zawarł przymierze (czy pakt) z Dawidem, że ten nie skrzywdzi potomków Saula po jego śmierci. [1 Sam 24.21-22]

Kiedy Saul zginął w bitwie z Filistyńczykami, Dawid rozkazał zabić człowieka, który twierdził, iż dobił Saula. Dawid powiedział do niego:
Jak to? Nie bałeś się podnieść ręki, by zabić pomazańca Pańskiego? Wezwał więc Dawid jednego z młodzieńców i dał rozkaz: Podejdź i przebij go! Ten zadał mu cios taki, że umarł. [2 Sam 1.14-15] Następnie Dawid, pamiętając o przyrzeczeniu danym Saulowi, pomścił śmierć syna Saula, Iszbaala. [2 Sam 4.8-12]

Lecz prostoduszność Dawida nie zawsze była pozytywnym rysem jego charakteru. Widzimy jego skoncentrowanie się na złej sprawie odnośnie związku z Batszebą. Dawid ujrzał Batszebę i jej zapragnął, i bezmyślnie starał się o nią kosztem własnych zasad moralnych, zrażenia sobie oddanych przyjaciół i zgrzeszenia przeciw Bogu. To lekcja pokory dla nas, że nawet Dawid, którego nazwano człowiekiem według serca Boga [1 Sam 13.14], mógł czynić tak okropne rzeczy.

POKORA DAWIDA

Następną cechą charakteru Dawida, którą chcielibyśmy zbadać, jest jego pokora. Najlepszy przykład pokory Dawida uwidacznia się być może po wydarzeniu wspomnianym powyżej. W 2 Księdze Samuela czytamy, że prorok Natan przyszedł do Dawida, wskazał jednoznacznie na niegodziwość jego zachowania i zapowiedział karę, która go za to spotka, tymi słowami:
Czemu zlekceważyłeś słowo Pana, popełniając to, co złe w Jego oczach? Zabiłeś mieczem Chetytę Uriasza, a jego żonę wziąłeś sobie za małżonkę. Zamordowałeś go mieczem Ammonitów. Dlatego właśnie miecz nie oddali się od domu twojego na wieki, albowiem Mnie zlekceważyłeś, a żonę Uriasza Chetyty wziąłeś sobie za małżonkę. To mówi Pan: Oto Ja wywiodę przeciwko tobie nieszczęście z własnego twego domu, żony zaś twoje zabiorę sprzed oczu twoich, a oddam je twojemu współzawodnikowi, który będzie obcował z twoimi żonami – wobec tego słońca. Uczyniłeś to wprawdzie w ukryciu, jednak Ja obwieszczę tę rzecz wobec całego Izraela i wobec słońca. [2 Sam 12.9-12]

Reakcja Dawida na karę pokazuje jego wielką pokorę. Uznał swoją winę i Bożą karę bez słowa sprzeciwu czy złości. Dawid rzekł do Natana: Zgrzeszyłem wobec Pana. [2 Sam 12.13] Przyznanie się Dawida do grzechu i jego skrucha zostały wyrażone słowami Psalmu 51:
Psalm. Dawida,
gdy przybył do niego prorok Natan po jego grzechu z Batszebą.
Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość!
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego!
Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną.
Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą, [Ps 51.1-6]

Chociaż Dawid był wielkim wojownikiem i królem potężnego narodu, nie zagubił właściwego rozumienia mocy i władzy Boga. W 2 Księdze Samuela znajdujemy przykład pokory Dawida. Dawid tańczył i radował się przed Bogiem, kiedy arka, symbol Bożej obecności pośród Izraela, została sprowadzona z powrotem do Jerozolimy. Z tego powodu został on skrytykowany i wzgardzony przez swą żonę Mikal. Uważała ona, że król nie powinien brać w tym udziału. Dawid rzekł wówczas, iż to Bóg dał mu panowanie i tylko On zasługuje na wszelką cześć [2 Sam 6.15-22]

Pokora Dawida i całkowite zaufanie Bogu widoczne są w licznych jago psalmach mających osobisty charakter. Psalmy Dawida są uznaniem mocy Boga i Jego wielkiego miłosierdzia. Pisze w nich również o swych osobistych słabościach, wadach i swym całkowitym poleganiu na Bogu. W Psalmie 61 ukazuje się również jako człowiek modlący się:

Słuchaj, o Boże, mojego wołania, zważ na moją modlitwę!
Wołam do Ciebie z krańców ziemi, gdy słabnie moje serce: na skałę zbyt dla mnie wysoką wprowadź mnie,
bo Ty jesteś dla mnie obroną, wieżą warowną przeciwko wrogowi.
Chciałbym zawsze mieszkać w Twoim przybytku, uciekać się pod cień Twoich skrzydeł! [Ps 61.2-5]

Człowiek mający władzę i bogactwo i piszący takie słowa, pokazuje swa wielką pokorę. (Psalmy 41, 64 i 69 są dalszymi przykładami pokory tego wiernemu Bogu króla).

DAWIDA MIŁOŚĆ DO BOGA

Ostatnią cechą, jaką chcę przemyśleć, patrząc na charakter Dawida, jest miłość. Bóg jest Bogiem miłości dla tych, którzy zbliżają się do Niego z prawdziwą pokorą i pragną Go szanować w swoim życiu. Te cechy miłości do Boga widoczne są w życiu osobistym Dawida.

Dawid kochał swój kraj i swój lud. Przekształcił on Izrael plemienny w jeden naród, dokładnie tak, jak polecił mu to Bóg. Miłość i szacunek Dawida do Boga sprawiły, że nie zabił on króla Saula, kiedy nadarzyła się ku temu okazja. Dawid powiedział, iż nie podniesie ręki na pomazańca BOGA [1 Sam 24.6-7]

Dawid kochał Jonatana, najstarszego syna Saula, i pogrążył się w żalu, kiedy usłyszał o jego śmierci [2 Sam 1.11-12]. Słowa jego lamentacji po Jonatanie przypominają nam o ich bliskiej przyjaźni opartej, jak to było w tym wypadku, na miłości do Boga:
Żal mi ciebie, mój bracie, Jonatanie. Tak bardzo byłeś mi drogi! Więcej ceniłem twą miłość niżeli miłość kobiet. [2 Sam 1.26]. Miłość ta rozciągała się na rodzinę Jonatana, nawet po jego śmierci, i Meribaal, jeden z synów Jonatana, był łaskawie traktowany przez Dawida [2 Sam 9].

Dawid kochał swego syna Absaloma tą samą ojcowską miłością, którą Bóg darzył Dawida. Pomimo tego, że Absalom namówił lud Izraela do buntu przeciw królowi, Dawid nie pamiętał Absalomowi wszystkich złych uczynków i jego zdrady, i przebaczył mu. Nawet kiedy armia Dawida miała walczyć przeciw oddziałom Absaloma, Dawid nakazał swym dowódcom: Ze względu na mnie z młodym Absalomem postępujcie łagodnie! [2 Sam 18.5]

Kiedy Dawid usłyszał o śmierci Absaloma, był zdruzgotany i rzekł:
Absalomie, synu mój, synu mój! Kto by dał, bym ja umarł zamiast ciebie? [2 Sam 19.1] Przywodzi to na myśl słowa Jezusa: Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. [J 15.13]

Psalmy są być może największym świadectwem miłości Dawida do Boga i Jego dróg. Są to prawdziwie poetyckie słowa napisane przez człowieka, którego serce wypełniała miłość i inspirował Duch Boży, człowiek, który trafnie został nazwany śpiewakiem psalmów Izraela [2 Sam 23.1]

Psalm 18, który został powtórzony prawie słowo w słowo w 2 Księdze Samuela rozdz. 22, kończy się słowami, w których Dawid uznaje rękę Boga w swym burzliwym życiu:
Niech żyje Pan! Moja Skała niech będzie błogosławiona! Niech będzie wywyższony Bóg, mój Zbawca,
wybawia mnie od nieprzyjaciół, wynosi nad moich wrogów i uwalnia od gwałtownika.
Przeto będę Cię, o Panie, chwalił wśród narodów i będę wysławiał Twoje imię. [Ps 18.47,49-50]

WIĘKSZY SYN WIELKIEGO DAWIDA

Trzy cechy charakteru Dawida, którym się tu przyjrzeliśmy, można odnaleźć w charakterze innego człowieka, którego działalność i cel całego życia są ukazane na kartach Pisma. Prostoduszność, pokora i miłość – trzy słowa, które pomagają podsumować charakter Jezusa. Dawidowi zostało obiecane, że jeden z jego potomków będzie synem Boga i założy wieczne królestwo ze stolicą w Jerozolimie [1 Kr 17.11-14]. Jezus Chrystus był tym synem i okazał on to samo piękno charakteru, jakie było udziałem jego przodka Dawida, nawet w większym stopniu. Dawid, człowiek według serca Boga, wyglądał czasu, kiedy jego potomek zasiądzie na jego tronie w Jerozolimie. Psalm 16 przypomina nam o nadziei, którą pokładał w przyszłym dziele Chrystusa:
Stawiam sobie zawsze Pana przed oczy, nie zachwieję się, bo On jest po mojej prawicy.
Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje, a ciało moje będzie spoczywać z ufnością,
bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.
Ukażesz mi ścieżkę życia, pełnię radości u Ciebie, rozkosze na wieki po Twojej prawicy. [Ps 16.8-11]

Daniel Giles