Rozwój Kościoła z 1. wieku (cz.1)

1. Zmartwychwstał

Kiedy Jezus poniósł okrutną śmierć z rąk Rzymian, jego uczniowie byli załamani. Myśleli, że przeznaczeniem tego człowieka, za którym poszli pełni wiary, było zostać królem i Mesjaszem. A oto teraz został on odrzucony przez władze i przez Żydów i zawisł na krzyżu. Ich nadzieja zdała się umrzeć wraz z nim.

Lecz ich dezorientacja nie trwała długo. Trzy dni później nadeszły wieści, że Jezus zmartwychwstał i potem był widziany przez pozostałych jedenastu apostołów.

Niniejsza seria artykułów ma na celu przyjrzenie się wydarzeniom, które miały miejsce po tym czasie. Zastanowimy się, jak rozwinął się wczesny Kościół, co zostało zapisane w księdze Nowego Testamentu zatytułowanej Dzieje apostolskie oraz w listach, które apostołowie napisali do nowo powstałych gmin chrześcijańskich. Pisma te pokazują, jak ewangelia przedstawiona przez Jezusa w czasie jego służby, była głoszona powszechniej i jak to głoszenie objęło pogan (nie-Żydów) kilku krajów wokół Morza Śródziemnego i poza tym obszarem. W niniejszym, pierwszym artykule przyjrzymy się wydarzeniom tuż po zmartwychwstaniu. Może zechcesz mieć pod ręką Biblię, otworzyć ją na rozdziale 1. Dziejów apostolskich, by znaleźć w nim odniesienia podczas czytania tego artykułu.

KSIĘGA DZIEJÓW APOSTOLSKICH

Powszechnie przyjmuje się, że Dzieje apostolskie zostały napisane przez Łukasza, który był również autorem ewangelii zatytułowanej od jego imienia. Pierwsze słowa księgi potwierdzają to zwrotem do Teofila, do którego zwraca się autor także w ewangelii. Nie wiadomo, kim był ów człowiek, ale w Ewangelii św. Łukasza tytułuje się go dostojnym Teofilem [Łk.1.3]. Taki tytuł może sugerować wysoką pozycję społeczną owego Teofila. Paweł używa takiego samego tytułu w odniesieniu do rzymskich namiestników Feliksa i Festusa w Dz.23 i 24. Poza tym nic więcej nie jest wiadome o Teofilu, chociaż niektórzy komentatorzy Pisma sugerują, że mógł on być poganinem i mógł mieszkać w Rzymie.

Naprawdę nie ma znaczenia, kim był Teofil, ale co jest ważne, to to, że księga została spisana przez Łukasza, by potwierdzić adresatowi prawdę o tym, o czym mu mówiono. Na początku swej ewangelii Łukasz pisze: Postanowiłem więc i ja … opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono. [Łk 1.3-4] Relacja ta służy również upewnieniu nas o prawdzie tych nauk. W tym celu Łukasz rozpoczyna Dzieje, pisząc o pewności zmartwychwstania Jezusa. Mówi, że Jezus ukazał się uczniom … Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. [Dz 1.3]

OBIETNICA ZESŁANIA DUCHA ŚWIĘTEGO

Przedstawiwszy powód napisania przez siebie tej relacji, Łukasz następnie od razu przystępuje do relacji z wydarzeń, które miały miejsce. Mówi, że Jezus polecił apostołom pozostać w Jerozolimie i oczekiwać ochrzczenia Duchem Świętym. Zauważmy, że to polecenie skierowane zostało wyłącznie do apostołów. Nie było to ogólne polecenie dla wszystkich chrześcijan, by zostali w Jerozolimie, lecz tylko dla apostołów. Duch Święty został obiecany apostołom i był im dany, ponieważ mieli oni pełnić szczególną rolę w Bożym planie. Tym planem był rozwój wczesnego Kościoła i głoszenie ewangelii zarówno poganom, jak i Żydom.
Wydaje się, że polecenie Jezusa utwierdziło apostołów w ich nadziei, iż Jezus wkrótce ogłosi siebie jako króla Żydów. Dlatego zapytali go: Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela? [Dz 1.6]

Jest dla nas zrozumiały ów entuzjazm apostołów, ponieważ, widząc ukrzyżowanie i zmartwychwstanie, wiedzieli, iż Jezus potwierdził swą władzę. Czyż zatem istniał, w ich mniemaniu, jakikolwiek inny powód do zwłoki? Lecz odpowiedź Jezusa była dla nich kolejnym rozczarowaniem: Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą. [Dz 1.7] Dalej mówił im, że mają oni odegrać szczególną rolę w rozwoju chrześcijaństwa: będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. [Dz 1.8]

Moc Ducha Świętego, którą mieli otrzymać apostołowie, pomagałaby im w owym dziele bycia świadkami Jezusa. Mieli głosić ewangelię na całym świecie. Zastanawia nas jednak, co ci mężczyźni, którzy prawdopodobnie nigdy nie podróżowali poza granice Palestyny (Izraela), sądzili o pomyśle podróżowania znacznie dalej w służbie swego Pana.

Inna część przesłania Jezusa była taka, że ciągle nie nadszedł jeszcze dla niego czas, by zostać królem. Bóg określił czas, kiedy to nastąpi, ale ma się to stać jeszcze nie teraz. Ma jeszcze być ewangelia głoszona innym ludziom. Niemniej jednak Bóg ustalił ów czas w swoim umyśle. Jakiś czas potem Paweł mówił o tym swoim słuchaczom, przemawiając na Wzgórzu Marsowym w Atenach, jak to czytamy w Dz 17. Rzekł:

Wyznaczył dzień, w którym sprawiedliwie będzie sądzić świat przez Człowieka, którego na to przeznaczył, po uwierzytelnieniu Go wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych. [Dz 17.31]

Paweł był pewny, że Bóg przystąpi do działania w czasie, który wyznaczył. Dzięki upływowi czasu
Paweł mógł spojrzeć wstecz na wydarzenia, podczas gdy apostołowie ciągle nie mieli pewności, co się stanie z Jezusem.

JEZUS WZIĘTY DO NIEBA, ALE OBIECUJE SWÓJ POWRÓT

Niepewność apostołów jeszcze się wzmogła, kiedy Jezus został od nich zabrany. Dzieje informują, że po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. [Dz 1.9] Wyobraźcie sobie zaskoczenie apostołów! Sądzili, że stracili Jezusa, kiedy umarł na krzyżu; teraz wydawało im się, że tracą go znów, gdy został wzięty do nieba z Góry Oliwnej w ich obecności.

Szybko nadchodzi kolejne zapewnienie:

Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba. [Dz 1.10-11]

Była to wspaniała obietnica dana apostołom i jest również wspaniałą obietnicą dla nas. Chociaż Jezus wstąpił do nieba, istnieje pewność, że powróci znów na ziemię. Apostołowie byli bez wątpienia rozczarowani, że został on im zabrany, lecz obietnica owych dwóch aniołów (którymi bez wątpienia musieli być ci dwaj mężczyźni w białych szatach – być może ci sami dwaj aniołowie, którzy ukazali im się zaraz po zmartwychwstaniu – zob. J.20;12) stanowiła wielką nadzieję na przyszłość. Straciwszy raz Jezusa na skutek jego śmierci, lecz później widząc go wskrzeszonego z martwych, apostołowie byli bardziej skłonni przyjąć te słowa za prawdę.

WIARA OKAZANA W MODLITWIE DO BOGA

Ta akceptacja ze strony apostołów przejawia się w tym, co następnie uczynili. Czytamy, że „wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej”. [Dz 1.12-13] Odległość drogi szabatowej wskazuje, że była ona niewielka. Jedenastu apostołów przebywało tam wspólnie w pomieszczeniu wraz z kobietami, włącznie z Marią, Matką Jezusa, i braćmi Jego. Jest napisane, że wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie. [Dz 1.14] Innymi słowy, byli całkowicie zjednoczeni w modlitwie – byli jednomyślni.

Apostołowie okazywali swoją wiarę poprzez swe pragnienie wspólnej modlitwy do Boga. Nie mieli wątpliwości, że to, co widzieli, stało sie z woli Boga. Uznali Jezusa za swojego zbawcę i byli gotowi pójść za nim i czynić to, co im każe. Piotr podkreśla to w mowie wygłoszonej do około 120 uczniów, jak to czytamy w zakończeniu tego rozdziału.

ZAUFANIE DO STAREGO TESTAMENTU

Piotr potwierdza prawdę zawartą w Starym Testamencie, pokazując uczniom, że zdradzenie Jezusa przez Judasza Iskariotę była wypełnieniem słów Dawida zapisanych w Starym Testamencie. Idzie nawet dalej w swym twierdzeniu i mówi, że Dawid wypowiedział te słowa pod wpływem Ducha Świętego. Czytamy więc następującą wypowiedź Piotra: Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa. [Dz 1.16]

Piotr udziela nam tu dwóch ważnych nauk. Po pierwsze, mówi nam, że słowa Starego Testamentu znajdują swoje wypełnienie w Nowym Testamencie. Po drugie, pokazuje, jak treść Biblii była natchniona przez Ducha Świętego, działającego poprzez ludzi, których Bóg wybrał jako wykonawców Swego dzieła. W tym przypadku widzimy znaczenie słów jednego z psalmów Dawida, w którym czytamy: Nawet przyjaciel mój, któremu zaufałem, Który jadł mój chleb, Podniósł piętę przeciwko mnie. [Ps 41.10] Pamiętamy, że Judasz był obecny na ostatniej wieczerzy z Jezusem i pozostałymi uczniami i spożywał razem z nimi posiłek, po którym wyszedł w noc i go zdradził.

Piotr mówi uczniom, że Judasz był zaliczony do ich grona i miał udział w ich służbie, lecz zdradziwszy Jezusa, powiesił się i został pochowany na polu kupionym przez niego za pieniądze otrzymane za zdradę.

Śmierć Judasza zmniejszyła liczbę apostołów do jedenastu, tak więc było konieczne wyznaczenie innego apostoła dla uzupełnienia pierwotnej ich liczby. Piotr opisuję tę konieczność jako wyznaczenie kogoś, by stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. [Dz 1.22] Uczniowie rzucili losy i Maciej został wybrany jako dwunasty apostoł. Tych dwunastu było teraz gotowych do zbudowania wczesnego Kościoła poprzez zaniesienie dobrej nowiny całemu światu. Ich działalność jest zapisana w kolejnych rozdziałach Dziejów apostolskich.

NAUKA DLA NAS

Tak więc dotarliśmy do końca pierwszego rozdziału Dziejów apostolskich. Jest to rozdział, który zawiera ważną dla nas naukę. Można ją podsumować następująco:

· Jezus zmartwychwstał.
· Jezus jest królem Żydów.
· Bóg wyznaczył czas, kiedy założy Swe królestwo.
· Jezus powróci na ziemię, by założyć Boże królestwo.
· Wydarzenia w Nowym Testamencie są wypełnieniem proroctw Starego Testamentu.
· Treść Biblii została spisana pod natchnieniem Boga, Ducha Świętego działającego poprzez ludzi, których Bóg wybrał.
· Podobnie jak apostołowie możemy mieć zaufanie do nauczania Jezusa i słów Starego Testamentu.

Te treści były fundamentalne dla wierzeń pierwszych chrześcijan, gdy poszli w świat głosić dobrą nowinę. W miarę publikacji tej serii artykułów treści te będą powracać w nauczaniu apostołów, w relacji, którą ponieśli w świat. Podobnie jak autor tej księgi, Łukasz, byli oni pewni, że opierają swoją wiarę na solidnej podstawie i my również możemy mieć taką pewność, jeśli oprzemy naszą wiarę na Biblii jako Słowie Boga.

Powrót Jezusa jest szczególnie ważną kwestią do zrozumienia i przyjęcia, ponieważ istnieją mocne podstawy, by wierzyć, iż dzień jego powrotu może nastąpić już wkrótce. Biblia mówi, że kiedy powróci, zdecyduje, kto znajdzie się w Bożym królestwie. Jest jasne, że odbędzie się sąd i Jezus oddzieli tych, którzy zostaną uznani za godnych życia wiecznego, od tych, który nie są go godni.

Nakłaniamy naszych czytelników, by dołożyli wszelkich starań, aby zrozumieć nauczanie zawarte w Biblii na temat tych żywotnych prawd, które dotyczą naszego wiecznego życia w szczęściu. Jezus powie do tych, którzy okażą się go godni:

Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! [Mt 25.34]

John Hitches, Surrey, UK