Chrystus jako król

Norman Mitchell, Kowno Litwa 2007 

Salem = bezpieczny, w pokoju, (szczyt – Young)

– położone w pobliżu doliny Shaveh (AV „Królewska dolina”)

– Ps 76.3 – W Salem powstał Jego przybytek, a na Syjonie Jego mieszkanie.

Tak więc: Salem jest pierwotną i najwcześniejszą miejscowością, na podwalinach której została zbudowana Jerozolima.

Jerozolima = Jeruszy salem

– Jerusza (imię to wymienia się tylko raz [w polskiej Biblii 2 razy – 2 Krl 15.33 i 2 Krn 27.1] w Starym Testamencie – była to królowa, żona Ozjasza, 11. króla Judy, który był dotknięty trądem i królował przez 52 lata)

= „posiadanie”

Tak więc Jerusza salem = posiadanie pokoju, bezpieczeństwa.

Melchizedek = „Zedek jest mym królem”

– melchi (od „melek” = król)

– zedek – prawość/słuszność, sprawiedliwość

Tak więc imię to znaczy dosłownie = mój król jest sprawiedliwością/prawością.

Hbr 7.2 –  najpierw oznacza króla sprawiedliwości, a następnie także króla Szalemu, to jest Króla Pokoju.

             Tak więc Melchizedek był pierwszym znanym królem Salem – królem pokoju/spoczynku/bezpieczeństwa. I był on sprawiedliwy, prawy, Król sprawiedliwości.

Joz 10.1-3 Gdy Adonisedek, król Jerozolimy, usłyszał, że Jozue zdobył Aj i obłożył je klątwą na zniszczenie, postępując tak samo z Aj i jego królem, jak postąpił z Jerychem i jego królem, oraz że mieszkańcy Gibeonu zawarli pokój z Izraelitami i zamieszkali pośród nich,

wywołało to wielkie przerażenie, gdyż Gibeon było miastem wielkim, jak jedno z miast królewskich, większe było od Aj, a wszyscy mieszkańcy byli waleczni. Przeto Adonisedek, król Jerozolimy, posłał wezwanie do Hohama, króla Hebronu, do Pirama, króla Jarmutu, do Jafii, króla Lakisz, i do Debira, króla Eglonu: to pierwsza wzmianka o Jerozolimie w ST.

Joz. 18.16,28:

następnie granica dosięgała krańca góry, wznoszącej się od strony wschodniej doliny Ben-Hinnom, na północy równiny Refaitów, po czym schodziła w dolinę Hinnom, przez zbocze góry Jebusytów na południe i dochodziła do źródła Rogel. 

Sela-Haelef, Jebus, czyli Jerozolima, Gibeat, Kiriat: czternaście miast z przyległymi wioskami. Taki był dział potomków Beniamina według ich rodów.

 Adoni-sedek = „Pan sprawiedliwości” lub „Mój pan jest sprawiedliwością”

– ten amorycki potomek Chama z linii Kanaana, był pierwszym nazwanym po imieniu królem Jerozolimy

– ale Jerozolima nie była miastem Hebrajczyków – była miastem nie-Żydów – była miastem Jebusytów, przez pewien czas nazywanym „Jebus”.

Jebus – „udeptany, zadeptany”; tak więc kiedy Salem, miasto pokoju, miasto Melchizedeka (mój król jest sprawiedliwością), było we władaniu pogan nie-Żydów, nazywano je ‘Jebus’, deptane przez pogan. To Daniel prorokował ten przyszły, za  „dni ostatnich”,  najazd dokonany przez tych potomków Chama, którzy zbudowali swe miasta w ziemi Szinear, którzy rozbiją swe namioty na „górze świętej wspaniałości[Dn 11.45].

Ci ‘Jebusyci’ z dni ostatnich są nietypowymi narodami, które spowodują ucisk na ziemi, a Jerozolima będzie deptana przez pogan [Łk 21.24]­ – Jerozolima na pewien czas znów będzie miastem Jebusytów, aż czasy pogan przeminą. [Łk 21.24]

Około 1 000 r. przed Chr. Dawid, rządząc Judą z Hebronu przez 7 lat, dopiero co został namaszczony na króla zarówno nad Judą, jak i Izraelem.

Dawid zdobył twierdzę(hebr. ‘metsudah’, czyli ‘forteca, twierdza’) Syjon (Syjon = twierdza) [2 Sam 5.7].

Tym samym Dawid zdobył twierdzę twierdz. 7 razy Dawid używa tego hebrajskiego słowa ‘metsudah’ – Panie, ostojo moja i twierdzo [2 Sam 22.2] Jahwe i Syjon są twierdzą i jest napisane, że to jest Miasto Dawidowe [2 Sam 5.7]. W Salem powstał Jego przybytek (tabernakulum), a na Syjonie (twierdzy) Jego mieszkanie. (Ps 76.2)

Jahwe jest skałą, twierdzą, wraz z Syjonem – Jahwe jest jednością z Syjonem, gdyż On sam jest Syjonem. Król jest jednością z miastem.

Ps 110.1: Dawidowy. Psalm. Wyrocznia Boga dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy. ‘podnóżek’ = ‘hadam regel’ – stołek, podnóżek dla stopy:

1 Krn 28.2-8:

Powstawszy więc, król Dawid rzekł stojąc: Posłuchajcie mnie, bracia moi i ludu mój! Moim pragnieniem było zbudować dom odpoczynku dla Arki Przymierza Pańskiego jako podnóżek stóp Boga naszego i poczyniłem przygotowania do budowy. Ale Bóg rzekł do mnie: Nie zbudujesz domu dla imienia mego, bo jesteś mężem wojny i rozlewałeś krew. Jednakże Pan, Bóg Izraela, wybrał mnie spośród całego domu ojca mego, abym był królem nad Izraelem na zawsze; Judę bowiem wybrał na władcę, a z rodu Judy – dom ojca mego i z synów ojca mego mnie raczył ustanowić królem nad Izraelem. A spośród wszystkich synów moich – albowiem Pan dał mi wielu synów – wybrał Salomona, syna mego, aby zasiadł na tronie królestwa Pańskiego – nad Izraelem. I rzekł do mnie: Salomon, syn twój, on to zbuduje mój dom i moje dziedzińce, albowiem wybrałem go sobie na syna, a Ja będę mu ojcem. Królewską jego władzę utwierdzę na wieki, jeśli podobnie jak dzisiaj będzie trwał w pełnieniu moich poleceń i nakazów. Teraz więc w obliczu całego Izraela, społeczności Pańskiej i w obecności Boga naszego, zachowujcie i strzeżcie wszystkich poleceń Pana, Boga waszego, abyście posiedli tę piękną ziemię i przekazali na zawsze w dziedzictwie waszym synom, którzy po was będą.

Pan, Bóg Izraela, wybrał mnie spośród całego domu ojca mego, abym był królem nad Izraelem na zawsze

Wtedy Salomona (‘pokój’) – Królewską jego władzę utwierdzę na wieki.

Hebr. ‘olam’ = trwający wieki.

Zauważcie, że Dawid planował zbudować dom odpoczynku (hebr. ‘menuchah’, por. Ps 132.8:

Wyrusz, o Panie, na miejsce Twego odpocznienia, Ty i Twoja arka pełna chwały!), dla Arki i jako podnóżek stóp naszego Boga.

Ps 99.5:

Wysławiajcie Pana, Boga naszego, oddajcie pokłon u podnóżka stóp Jego: On jest święty.

Ps 132.7:

Wejdźmy do Jego mieszkania, padnijmy przed podnóżkiem stóp Jego!

Iz 66.1:

Tak mówi Pan: Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie?

Tak więc podnóżkiem stóp Jahwe, którego tron znajduje się w niebie, jest Jerozolima, miasto Dawidowe, Syjon to skała i twierdza Jahwe, świątynia, miejsce zamieszkania Jahwe.

Co znaczą słowa w Ps 110.1: aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy.

Iz 2.2-4:

Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny.

Zach 14.16:

Wszyscy ci, którzy ocaleją spośród wszystkich ludów, biorących udział w wyprawie na Jerozolimę, rokrocznie pielgrzymować będą, by oddać pokłon Królowi – Panu Zastępów – i obchodzić Święto Namiotów.

 Ps 110.2:

Twoje potężne berło niech Pan rozciągnie z Syjonu: Panuj wśród swych nieprzyjaciół!

Dawid napisał: Wyrocznia Boga dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy – to Jahwe rozciągnie potężne berło (w.2); w.5: Pan po Twojej prawicy zetrze królów w dniu swego gniewu. Nawiasem mówiąc, to Pan (‘adon’) po prawicy Jahwe, który zetrze królów w dniu swego gniewu.

Dawid, obdarzony zdolnością dalekowzrocznego prorockiego przewidywania, był głęboko przekonany, że nie będzie nim Salomon. Jednakże mógł to być Salomon –

1 Krł 1.39-40:

Tam kapłan Sadok wziął róg oliwy z Namiotu i namaścił Salomona. Wtedy zagrano na rogu, a cały lud zawołał: Niech żyje król Salomon! Potem cały lud wszedł za nim na górę, przy dźwięku fletów okazywał radość tak wielką, że aż ziemia drżała od ich okrzyków.

1 Krl 46-47:

A także Salomon zasiadł już na tronie królestwa. Ponadto przyszli słudzy króla, aby błogosławić naszego pana, króla Dawida, mówiąc: Niech twój Bóg imię Salomona uczyni sławniejszym niż imię twoje i wywyższy jego tron ponad twój tron! Po czym król oddał pokłon na swoim łożu

1 Krl 3.12:

więc spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i rozsądne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie; natchniony historyk,

Pan (Jahwe)  rozgniewał się więc na Salomona…potomstwo zaś Dawida poniżę, jednak nie po wszystkie dni. (1 Krl 11.9,39). Jednakże to Salomon (król pokoju), kiedy objął swój tron, zebrał ze swego królestwa, w osobach Adoniasza, Joaba, Szimei, wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości (Mt 13.41); to Dawid przygotował materiały do budowy świątyni i nabył teren pod jej budowę; to Salomon ukończył tę pracę; to w zbudowanej przez niego świątyni arka, sprowadzona przez Dawida do namiotu w Jerozolimie, znalazła swe ostateczne miejsce odpoczynku, przynosząc błogosławieństwo i pomyślność. To obsługa dworzan Salomona i przepych ich pięknych szat, i wspaniały ubiór zarówno jego podczaszych, jak i jego niezrównane nauczanie oraz mądrość skłoniły królową Saby, Kuszytkę, potomkinię Chama, by rzekła: Prawdziwa była wieść, którą usłyszałam w moim kraju o twoich dziełach i o twej mądrości. (1 Krl 10.6) Kiedy Jezus mówił o postaciach Starego Testamentu, połączył ze sobą dwie osoby, które symbolizowały zarówno jego cierpienie, jak i chwałę, dwóch mężczyzn, którzy zapowiadali najgłębsze otchłanie smutku i najwyższe wyniesienie – Jonasza, który powiedział: Wszystkie Twe morskie bałwany i fale Twoje przeszły nade mną (Jon 2.4); i Salomona, którego królewska sława przyciągała wszystkich królów świata. Ale Jezus był nieporównanie większy od owego proroka w swym cierpieniu, był nieskończenie większy od tamtego króla w swej chwale, gdyż Jezus rzekł: oto tu jest coś więcej niż Salomon. (Mt 12.43)

Dawid tylko niewyraźnie ujrzał Mesjasza Króla, swego Pana, który będzie rządził na jego tronie na Syjonie.

Hbr 1.13; 2.8:

Do któregoż  z aniołów kiedykolwiek powiedział: Siądź po mojej prawicy, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.

Wszystko poddałeś pod jego stopy. Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane.

‘poddać’ nie znaczy oddać na służbę; nie znaczy to ‘być pokornym, skromnym’; w oryginale gr. słowo znaczy ‘być ustawionym w odpowiednim szyku pod czyjąś wodzą’. Tych z jego wrogów, których zapowiadali Adoniasz, Joab i Szimei, zetrze … w dniu swego gniewu. (Ps 110.5) – ci nieprzyzwoici i źli ludzie nie będą częścią podnóżka stóp Jahwe i jego Króla.

Dawid, za sprawą Ducha Św., napisał inny proroczy wiersz –

Ps 2.2:

Królowie ziemi powstają i władcy spiskują wraz z nimi przeciw Panu i przeciw Jego Pamazańcowi, „przeciw Jahwe i przeciw jego ‘mashiah’ (tzn. messiah):

w.6-7:

Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, świętej górze mojej.

Ogłoszę postanowienie Pana: Powiedział do mnie: Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem. Dawid, król-Mesjasz, ustanowiony na świętej górze Syjon – Pan…powiedział do mnie: Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem.

Błogosławieństwo Jakuba – nad Judą: Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten (Shiloh), do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów! (Rdz 49.10).

Słowo ‘Shiloh’ jest powiązane lingwistycznie ze słowem ‘shalom’, które z kolei jest pokrewne językowo słowu ‘Salem’. Znaczy ono mniej więcej ‘dający pokój’. Jakiekolwiek jest jego dokładne znaczenie, w oczywisty sposób stosuje się go do monarchii. Berło, zarówno w tym miejscu, jak i w Lb 24.17 – z Izraela podnosi się berło – symbol najwyższej władzy, posiada określone mesjanistyczne znaczenie. Hebrajski odpowiednik słowa ‘berło’ = ‘shebet’, to samo słowo jest tłumaczone jako ‘rózga’ –

Ps 2.9: Żelazną rózgą będziesz nimi rządzić – berło z żelaza.

Pod wieloma względami Dawid był w najwyższym stopniu królem odnoszącym sukcesy – zaiste dla Żydów swoich czasów Dawid był idealnym władcą. Jego dynastia rządziła przez ponad 400 lat i wiele z mesjanistycznych tekstów Starego Testamentu miało zastosowanie do dynastii Dawidowej. Ale królowie nie żyli zgodnie ze stawianymi im wymogami.

Pwt 17.18-20:

Gdy zasiądzie na królewskim swym tronie, sporządzi sobie na zwoju odpis tego Prawa z tekstu kapłanów-lewitów. Będzie go miał przy sobie i będzie go czytał po wszystkie dni swego życia, aby się nauczył czcić Pana, Boga swego, strzegąc wszystkich słów tego Prawa i stosując jego postanowienia, by uniknąć wynoszenia się nad swych braci i zbaczania od przykazań na prawo czy też na lewo, aby długo królował on i synowie jego w Izraelu.

Odniesienie Dawida do siebie samego w Ps 2 – postanowienie Pana: Powiedział do mnie: Tyś Synem moim ukazuje króla jako ‘syna Boga’. W tym sensie dynastia królewskich potomków Dawida była boską dynastią – byli oni mesjanistycznymi synami Boga. Mojżesz powiedział:

tego tylko ustanowisz królem, kogo sobie Pan, Bóg twój, wybierze … Będzie go miał przy sobie … strzegąc wszystkich słów tego Prawa (Pwt 17.15,19). By zachować sprawiedliwość i prawo i by głosić prawo – takie były obowiązki króla. Zaniedbanie, z kilkoma znamienitymi wyjątkami, wszystkich królów z dynastii Dawida w dążeniu do tego ideału, na zawsze pozbawiło nadziei sprawiedliwego i prawego władcę żyjącego w przyszłości. Była to mesjanistyczna nadzieja. Urząd królewski w Izraelu stał się definitywnie kwestią dni ostatecznych.

Ten mesjanistyczny król nie miał swego początku w Dawidzie. Pochodzi on z Edenu. Wszystko, co zostało utracone w efekcie przekleństwa rzuconego przez Boga, będzie przywrócone: Syn Boga – mesjanistyczny król przywróci wszystko na podobieństwo Edenu.

Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – gdy będzie postępował żniwiarz [zaraz] za oraczem, a depczący winogrona za siejącym ziarno; z gór moszcz spływać będzie kroplami, a wszystkie pagórki będą nim opływać. Uwolnię z niewoli lud mój izraelski – odbudują miasta zburzone i będą w nich mieszkać; zasadzą winnice i pić będą wino; założą ogrody i będą jeść z nich owoce. (Amos 9.13-14)

 W owym dniu Odrośl Pana stanie się ozdobą i chwałą, a owoc ziemi przepychem i krasą… (Iz 4.2)

Iz 32.1,13-18:

Oto król będzie panował sprawiedliwie i książęta rządzić będą zgodnie z prawem;

nad ziemią mojego ludu, gdzie wschodzą ciernie i głogi, nad wszystkimi domami radości, nad wesołym miastem. Bo pałac jest opustoszały, hałaśliwe miasto wyludnione; Ofel i Strażnica stały się jaskiniami na zawsze: uciechą dzikich osłów, pastwiskiem stad. Wreszcie zostanie wylany na nas Duch z wysokości. Wtedy pustynia stanie się sadem, a sad za las uważany będzie. Na pustyni osiądzie prawo, a sprawiedliwość zamieszka w sadzie. Dziełem sprawiedliwości będzie pokój, a owocem prawa – wieczyste bezpieczeństwo. Lud mój mieszkać będzie w stolicy pokoju, w mieszkaniach bezpiecznych, w zacisznych miejscach wypoczynku,

Iz 55.13:

Zamiast cierni wyrosną cyprysy, zamiast pokrzyw wyrosną mirty. I będzie to Panu na chwałę, jako znak wieczysty, niezniszczalny! Pomyślność w przywróconym Edenie; i będzie panował pokój i zgoda dla wszystkich żyjących stworzeń, człowieka i zwierzęcia. (Iz 11 i 32) Tak można prawdziwie określić pierwszego człowieka – „syna Boga” – który został stworzony, by panować nad całym stworzeniem – Mesjasz – król – Syn Boga i nowy Adam.

Jeremiasz pisał: Nie zabraknie Dawidowi potomka zasiadającego na tronie domu Izraela. (Jer 33.17) – lepszy przekład tekstu hebrajskiego jest następujący: „nie zostanie odjęty od Dawida”. W 1 Krl 9.5 Bóg rzekł do Salomona:

 na wieki utrwalę tron twego królowania nad Izraelem, jak przyrzekłem niegdyś twemu ojcu, Dawidowi, mówiąc: Nie będzie ci odjęty potomek na tronie Izraela.

 250 lat później, w czasie rządów Achaza, króla Judy, długie panowanie dynastii Dawida wydawało się zbliżać do końca. Za przyczyną Syrii i północnego królestwa Izraela, które zawarły polityczny sojusz, koniecznie chcąc zjednoczyć Palestynę siłą, jeśli byłoby to konieczne, przeciwko owemu złowieszczemu i strasznemu niszczycielowi – Asyrii. Izajasz stanął przed Achazem, namawiając bezbożnego króla do odbudowy wiary. Wszystko wydawało się zależeć od tego, w jaki sposób Achaz stawi czoła temu kryzysowi. Jeśli stawiłby mu czoła, opierając się na wierze w obietnice Jahwe odnośnie Dawida i Syjonu, wszystko byłoby w porządku. Jeśli Achaz skłoni się ku politycznym korzyściom, to on i dynastia Dawida nie będą mieli przed sobą żadnej przyszłości. I z tego najstraszniejszego kryzysu wywodzi się jedno z najbardziej godnych uwagi proroctw, dotyczących Mesjasza-króla, w całym Starym Testamencie.

Iz 7.10-16:

I znowu Pan przemówił do Achaza tymi słowami: Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze! Lecz Achaz odpowiedział: Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę. Wtedy rzekł [Izajasz]: Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. Śmietanę i miód spożywać będzie, aż się nauczy odrzucać zło, a wybierać dobro. Bo zanim Chłopiec będzie umiał odrzucać zło, a wybierać dobro, zostanie opuszczona kraina, której dwóch królów ty się uląkłeś.

Ma się narodzić Emmanuel, dziedzic spustoszenia spowodowanego przez króla Achaza z dynastii Dawida. Następnie Izajasz nie wcześniej oznajmił te pozornie natychmiastowe narodziny Emmanuela, nim przeniósł tę natychmiastowość na inne, jego własne dziecko.

Iz 8.1-4:

Pan powiedział do mnie: Weź sobie wielką tabliczkę i napisz na niej zwykłymi literami: Maher-Szalal-Chasz-Baz. Następnie znajdź mi świadków godnych zaufania: kapłana Uriasza i Zachariasza, syna Jeberekiasza! – Zbliżyłem się też do prorokini. Ona poczęła i porodziła syna. I rzekł mi Pan: Nazwij go imieniem Maher-Szalal-Chasz-Baz, bo zanim chłopiec nauczy się wymawiać „tata” i „mama”, zaniosą bogactwa Damaszku i łupy z Samarii przed króla asyryjskiego.

Narodziny Mahera-Szalal-Chasz-Baza również stały się znakiem, gdyż kiedy Asyryjczyk pojawia się powtórnie, jest to ziemia Emmanuela w.8.  Jej skrzydła będą rozpostarte na całą szerokość twej ziemi, o Emmanuelu!

Jednakże w pewien sposób Emmanuel jest gwarancją tego, że nie zostanie osiągnięty żaden odmienny cel. Ale na tym nie koniec, gdyż rozdział 9 proroczo objawia wielką radość w dniu ostatecznym, jutrzenkę wielkiej światłości, radość jest zwielokrotniona, kończy się poddaństwo, zostaje odniesione zwycięstwo, a wszystko dlatego, że narodził się książę czworga imion. Iz 9.6: Albowiem Dziecię nam się narodziło, Syn został nam dany, na Jego barkach spoczęła władza. Nazwano Go imieniem: Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Mesjasz król posiadający taką mądrość w.6: Wielkie będzie Jego panowanie w pokoju bez granic na tronie Dawida i nad Jego królestwem, które On utwierdzi i umocni prawem i sprawiedliwością, odtąd i na wieki. Zazdrosna miłość Pana Zastępów tego dokona. Ten książę przyniesie swemu ludowi pomyślność w sferze umysłu i ducha, i ciała, i ogólnej sytuacji, co język hebrajski określa słowem ‘sar shalom’ – Książę lub Wódz Pokoju.

Mamy tu do czynienia ze wspaniałą jednością – jednością Emmanuela z księciem czworga imion – w ten sposób Izajasz przedstawił Achazowi mesjanistyczną nadzieję, związaną z dynastią Dawida – przyjście Mesjasza Króla. Niezwykły kontrast, z pomocą którego Izajasz ukazał w tym czasie osobę Maher-shalal-hash-baza, innego nosiciela złożonego z czterech członów imienia, ale imienia pełnego znaczeń – „Rychły-Łup-Bliska-Zdobycz”. Następnie Izajasz, wyjaśniwszy, iż Emmanuel był naprawdę oczekiwanym dziedzicem Dawida, wyjawił owemu zakłopotanemu królowi nadzieję związaną z odległymi, lecz pewnymi narodzinami Emmanuela. Po cierpieniach narodzi się król z dynastii Dawida, wyjątkowo obdarzony boskim duchem, którego królestwo zostanie wzbogacone o etyczną i duchową sprawiedliwość, pobożny pokój i zjednoczenie narodu. Królewskie psalmy, dziesiątki z nich, ukazują Mesjasza jako zwycięzcę, który ustanowi ogólnoświatowe rządy (Ps 2.8-12; 18.43-45; 45.17; 72.8-11; 89.25; 110.5-6) z Syjonu, cechujące się sprawiedliwością i prawością, władając berłem z żelaza, ale jak dodaje piszący do Hebrajczyków: berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego (Hbr 1.8), królestwo na wieki, królestwo pokoju i pomyślności i niezachwianej czci dla  imienia Jahwe. Przewyższając ich, ten król Mesjasz będzie przyjacielem ubogich i wrogiem ciemięzcy. Pod jego rządami będzie kwitła sprawiedliwość. Należy on do Jahwe, jest obdarowany Jego wiecznym błogosławieństwem. (Ps 45.2)

W Księdze Ozeasza napisano: Wiele dni bowiem synowie Izraela będą bez króla i bez zwierzchnika, Lecz potem się nawrócą synowie Izraela i będą szukać Pana Boga swego i króla swego, Dawida; z drżeniem pospieszą do Pana, do Jego dóbr u kresu dni. (Oz 3.4-5) W ten godny uwagi sposób prorocy w Izraelu i w Judzie utrzymywali przy życiu tę mesjanistyczną nadzieję, ongiś skupioną w osobie Dawida, lecz teraz mającą się spełnić w dniach ostatnich w sobie innego Mesjasza z rodu Dawida.

Ez 34.23-24:

I ustanowię nad nimi jednego pasterza, który je będzie pasł, mego sługę, Dawida. On je będzie pasł, on będzie ich pasterzem. A Ja, Pan, będę ich Bogiem, sługa zaś mój, Dawid, będzie władcą pośród nich. Ja, Pan, to powiedziałem. ‘pasterz’ = hebr. ‘raah’ = ktoś karmiący owce; ‘paść’ = hebr. ‘raah’; ‘sługa’ = hebr. ‘ebed’ = niewolnik, rolnik, robotnik; ‘władcą’ = hebr. ‘nasi’ = ktoś wyniesiony w górę, podniesiony do godności.

Ez 37.24-25:

Sługa mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jedynego Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać będą i wypełniać. Będą mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będą, oni i synowie, i wnuki ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą. ‘król’ = hebr. ‘melek’.

Przyjrzyj się uważnie użyciu czasu w tych tekstach: ‘Ustanowię … będzie pasł, mego sługę, Dawida (nie czas przyszły) …. będzie pasł …..

 Teraz Dawid, podobnie jak wszyscy odkupieni spod Prawa, nie jest już sługą; będzie synem Boga. Św. Paweł rzekł do Galacjan: A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej. (4.7) Tak więc kiedy król Dawid wyraził się w psalmie 2: postanowienie Pana: Powiedział do mnie: Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem, niewyraźnie ujrzał siebie samego jako Syna-króla w Bożym królestwie. Zachariasz przewidział to, gdy pisał: (będzie) dom Dawida jak bóstwo, jak anioł Pański na ich czele. (Zach 12.8) Tak więc Dawid zostanie wyniesiony do godności króla i pasterza dla Izraela; ALE nie będzie on królem Mesjaszem. Nigdzie nie jest powiedziane, że Dawid zasiądzie na tronie na Syjonie; nigdzie nie mówi się, że Dawid zostanie przywrócony na swój tron w Jerozolimie. Jest to wyłączne prawo tego, do którego należy sąd (Ez 21.32), potomstwo sprawiedliwe, które, jak powiedział Bóg, wzbudzi Dawidowi, wzbudzę Dawidowi potomstwo sprawiedliwe; będzie wymierzać prawo i sprawiedliwość na ziemi (Jer 33.15). To ‘mashiach’ Jahwe, który będzie ustanowiony na świętej górze Syjon; jest to przewyższający wszystkich Jezus i to o nikim innym, jak o nim, Bóg powiedział: Ty jesteś moim Synem, Jam Cię dziś zrodził? (Hbr 1.5). To Jezus, który będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. (Łk 1.32)

A kiedy lud Jerozolimy witał Jezusa Mesjasza, wołał: Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach! (Mk 11.10).

Jezus powiedział swym uczniom, tym, którzy rzekli: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy? –  gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach (Mt 19.27-28). Wkrótce potem Salome wraz ze swymi dwoma synami, Jakubem i Janem, podeszli do Jezusa i cicho wyszeptali mu na ucho prośbę, żeby ci dwaj moi synowie zasiedli w Twoim królestwie jeden po prawej, a drugi po lewej Twej stronie (Mt 20.20 = -21) – miejsca najwyższej godności w Bożym królestwie. Ale Jezus rzekł, że to nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował.(w.23) – dla kogo zostało ono przygotowane: komu zostanie dane to miejsce najwyższej godności, po prawej stronie w jego pełnej chwale?

1 Sam 23.16-18:

Powstał Jonatan, syn Saula, i udał się do Dawida do Chorsza, umacniając go w Bogu. Mówił do niego: Nie obawiaj się, bo nie wytropi cię ręka mojego ojca, Saula. Ty będziesz panował nad Izraelem, ja zaś będę drugim po tobie. Mój ojciec, Saul wie, że tak będzie. Obydwaj związali się przymierzem wobec Pana. Dawid pozostał potem w Chorsza, a Jonatan udał się do domu. Otóż jest napisane, że dusza Jonatana przylgnęła całkowicie do duszy Dawida. Pokochał go Jonatan tak jak samego siebie. (1 Sam 18.1) Dawid nazywał go „mój brat, Jonatan” (2 Sam 1.26). Dawid i Jonatan byli jednością – to Dawid zasiądzie po prawej stronie Mesjasza króla, kiedy przyjdzie on do swego królestwa. To dla Dawida zostało przygotowane to najzaszczytniejsze miejsce. Nic dziwnego, że Jezus rzekł: Nie do Mnie jednak należy dać miejsce.

 Baranek Boży zasiądzie na swym tronie w twierdzy Syjon, w mieście pokoju, ze świątynią jako podnóżkiem stóp swoich, nosząc imię Króla Królów i Pana Panów; i będzie tam niebiańskim oblubieńcem, potężnym Bogiem, wiecznym ojcem, w jedności z nowym miastem Jerusza salem – posiadacz pokoju – a dookoła niego wszyscy będą jego oblubienicami, czystymi i białymi, odzianymi w biały len (Obj 19.14). Król pragnie twojej piękności: on jest twym panem.

Izrael, północne królestwo, nie miał żadnych dobrych królów – wszyscy oni byli źli. Lecz jeden spośród nich jest, zaskakująco, protypem Mesjasza Pana –

W piętnastym roku [panowania] Amazjasza, syna Joasza, króla judzkiego – Jeroboam, syn Joasza, został królem izraelskim w Samarii – na czterdzieści jeden lat. Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich: nie zerwał z całym grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela. Albowiem Pan widział niezmiernie gorzką niedolę Izraela, iż nie było ani niewolnika, ani wolnego, i nie było, kto by pomógł Izraelowi. I Pan nie wydał wyroku wytracenia imienia Izraela pod niebem, lecz ocalił go ręką Jeroboama, syna Joasza. (2 Krl 14.23-24, 26-27) Jerozolima stanie się jednakże znowu miastem Jebusytów, deptanym przez potomków Chama i Sema.

Ps 24.7-10:

Bramy, podnieście swe szczyty i unieście się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały. Któż jest tym Królem chwały? Pan, dzielny i potężny, Pan, potężny w boju. Bramy, podnieście swe szczyty i unieście się, prastare podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały! Któż jest tym Królem chwały? To Pan Zastępów: On sam Królem chwały.

 ** Kilku spośród królów Judy z dynastii Dawida wyprzedzało jako prototypy przyszłą rolę Jezusa Mesjasza. Lecz z królów Izraela? Co zdumiewa, jeden.2 Krl 14.23-24, 26-27: Jerozolima, jeszcze raz miasto Jebusytów, deptane przez potomków Chama i Sama, zostanie ocalone przez Jezusa Mesjasza-króla.