Niebo – nagroda dla sprawiedliwych?

I. Mateusza 5:12
„Radujcie i weselcie się, albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie.”

KWESTIA: W niektórych społecznościach religijnych uważa się, że ten ustęp Pisma Świętego uczy, iż sprawiedliwi w chwili swej śmierci idą do nieba, lub że są w późniejszym czasie nagradzani możliwością przebywania w niebie.

OBJAŚNIENIE:
1. Jeżeli nagroda znajduje się w niebie to:
a) sprawiedliwi pójdą do nieba aby ją otrzymać, albo
b) Nagroda zstąpi z nieba do sprawiedliwych (tutaj na ziemi).
2. Poniższe fragmenty Pisma Świętego są rozstrzygające – nagroda „przyjdzie” do sprawiedliwych:
a) Nagroda jest „zachowana w niebie” (1Piot. 1:4); „a gdy się objawi Arcypasterz, otrzymacie niezwiędłą koronę chwały.” (1Piot. 5:4)
b) „Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” (Mat. 16:27)
3. Rozważ także:
a) „A takie jest świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego.” (1Jana 5:11)
b) „O tym, co w górze, myślcie, nie o tym co na ziemi. Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu.” (Kol. 3:2-4)
c) „Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku.” (Obj. 22:12)

II. Mateusza 17: 1-9
Przemienienie Jezusa
„I oto ukazali się im: Mojżesz i Eliasz, którzy z nim rozmawiali.”

KWESTIA: Treść tego fragmentu Ewangelii jest cytowana na dowód, iż nagroda sprawiedliwych jest związana z obecnością w niebie, ponieważ Eliasz żył nadal (rozmawiał z Jezusem w chwili przemienienia) po tym jak kilkaset lat wcześniej wśród burzy został zabrany do nieba

OBJAŚNIENIE:
1. Zwykle przyjmuje się, iż Eliasz żył od czasu, kiedy to został wzięty do nieba (2Król. 2:11) aż do czasu gdy ukazał się Jezusowi na górze przemienienia, ale ten fragment Pisma Świętego wcale tego nie stwierdza. Mojżesz był obecny, ale wiadomo, iż wcześniej zmarł na górze Nebo (5Mojż. 34:5). Dlatego też fakt, iż Eliasz żył (zakładając jego cielesną obecność) podczas przemienienia nie jest sam w sobie dowodem na to, że żył on nadal po wstąpieniu do nieba. Mógł wcześniej umrzeć i zostać na tę okoliczność wskrzeszony.
2. Nawet jeśli Eliasz był obecny cieleśnie w czasie przemienienia i w cudowny sposób zachowany od czasu pochwycenia go na ognistym rydwanie, jego doświadczenie nie daje żadnych podstaw dla obecnie żyjących wiernych aby mogli się spodziewać podobnego przywileju. Bóg nie obiecał nikomu tego co uczynił Eliaszowi.
3. Istnieje dowód na to, że Eliasz powrócił na ziemię po swym wniebowstąpieniu. Można wykazać, że Jehoram, Król Judzki, otrzymał od Eliasza list po tym cudownym wydarzeniu. Tak więc albo list został napisany przed wniebowstąpieniem Eliasza i dostarczony przez posłańca na ziemi (mało prawdopodobne) albo był on „porwany” podobnie jak Filip z drogi przed Gazą do Azotu (około 17 mil, Dz. Ap. 8:39) w jakimś nieokreślonym celu a następnie powrócił z powrotem na ziemię. Rozważ argumentację:
a) Eliasz wśród burzy wstępuje do nieba (2Król. 2:11),
b) Elizeusz przejmuje obowiązki Eliasza jako proroka Pana za rządów Jehoszafata (2Król. 3:10-11),
c) Jehoram otrzymuje od proroka Eliasza list (2Kron. 21:9-12). Król Jehoram sprawował rządy po Jehoszafacie (2 Kron. 21:1).
4. Eliasza nie wstąpił do Niebios (miejsca Bożego zamieszkania) ponieważ jasno napisano: „A nikt nie wstąpił do nieba…” (Jana 3:13)
Słowo „niebo” jest użyte w Biblii dla oznaczenia miejsca: gdzie lata ptactwo (1Mojż. 7:23), gdzie znajdują się gwiazdy (1Mojż.. 1:16-17), gdzie zamieszkuje Bóg (Psalm 115:16).
5. Ewangelia Mateusza mówi o poleceniu wydanym przez Pana Jezusa do jego uczniów: „Nikomu nie mówcie o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zostanie wskrzeszony z martwych” (Mat. 17:9). Słowa te mogą po prostu oznaczać: „Nic nie mówcie nikomu coście zobaczyli” sugerując, iż Eliasz i Mojżesz nie byli obecni cieleśnie, a całe zdarzenie było subiektywnym doświadczeniem. Na widzenie nie zawsze składa się obiektywna rzeczywistość (np. Dz. Ap. 10:3,10,17, zauważ kontrast Dz. Ap. 12:9, gdzie rzeczy realne były odbierane przez Piotra jako subiektywne), choć może ona taka być, jak wtedy gdy Pan ukazał się Pawłowi w drodze do Damaszku (Dz. Ap. 26:19 porównaj Dz. Ap. 26:13-18) oraz najprawdopodobniej wtedy gdy kobiety miały „wizję aniołów” przy grobie Jezusa (Łuk. 24:23, porównaj wers 4).

III. Mateusza 22: 32; Łukasza 20: 38
„Jam jest Bóg Abrahama i Bóg Izaaka, i Jakuba! Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych.”

KWESTIA: Werset ten uważa się za dowód tego, iż Jezus nauczając o Abrahamie, Izaaku i .Jakubie miał na myśli ich faktyczną, żywą egzystencję w niebie.

OBJAŚNIENIE:
1. Uzasadnienie, iż powyższy fragment mówi o nadal żyjącym Abrahamie, Izaaku i Jakubie wskazuje na zupełne lekceważenie kontekstu. Rozmowa prowadzona jest tutaj pomiędzy Mesjaszem a Saduceuszami, którzy to odrzucają wiarę w zmartwychwstanie ciał. Jezus rzekł: „A co do zmartwychwstania…” (Mat. 22:31). Cytowany tekst nic nie mówi o nieśmiertelnych duszach rzekomo przebywających w niebie.
2. Jeżeli Abraham, Izaak i Jakub żyją, jak utrzymują zwolennicy nieśmiertelności duszy, jak Jezus mógłby przedstawiać argumenty świadczące o zmartwychwstaniu z martwych.
3. Istotą nauki Zbawiciela jest stwierdzenie, że: Bóg jest Bogiem żyjących, nie umarłych, dlatego też ojcowie muszą pewnego dnia zmartwychwstać.
4. Abraham, Izaak i Jakub chociaż są dziedzicami tego samego Bożego przyrzeczenia to „wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice…” (Hebr. 11:13 porównaj 8, 9, 39, 40).

IV. Łukasza 23:43
„I rzekł mu: Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju.”

KWESTIA: Werset ten stanowi dla wielu wyznań fundamentalny dowód świadczący o nieśmiertelności duszy. Argumentuje się również, iż duch (dusza) „zbawionych” udaje się w chwili śmierci do nieba.

OBJAŚNIENIE:
1. Ten werset nie wymienia ani duszy ani nieba.
2. Złodziej nie zwraca się do Zbawiciela z prośbą o miejsce w niebie. Mówi on „Jezu, wspomnij na mnie , gdy wejdziesz do Królestwa swego.” (werset 42). O tej samej nadziei wspomina Apostoł Paweł (2Tym. 4:1,8). Złoczyńca nie spodziewał się, iż zaraz pójdzie i będzie z Mistrzem w niebie, prosił on o miejsce w nadchodzącym, przyszłym porządku rzeczy.
3. Jezus odpowiedział: „Prosisz mnie abym pamiętał o tobie wtedy, ale mówi ci teraz…” (Łuk. 23:43). Greckie słowo „semeron” przetłumaczone na „dziś”, „dzisiaj” użyto jako środka emfazy. W poniższych odniesieniach słowo „semeron” określa poprzedzającego je czasownika. Rotherham w swym przekładzie Biblii umieszcza przecinek po wyrazie „dziś”. Istnieje wiele wersetów w Septuagincie w których grecka konstrukcja językowa koresponduję z zawartą w Łukasza 23:43. Zwrot „powiadam ci dziś” odpowiada emfazie: „Zaświadczam ci dzisiaj”, np. 5Mojż. 6:6; 7:11; 8:1; 10:13; 11:8,13,28.
4. Jeśli argumentacja dotycząca interpunkcji okazuje się nieefektywna, dysputant może nadal być bardziej przychylnym przyjętemu wcześniej założeniu, iż mówiąc „dzisiaj” Jezus miał na myśli, iż złodziej w dniu swojej śmierci uda się do raju. Ale gdzie on trafił tego samego dnia? Ponieważ złoczyńcy obiecano miejsce razem z Mesjaszem poprzez ustalenie miejsca pobytu Zbawiciela po śmierci możliwe jest tym samym określenie tego miejsca w stosunku do złodzieja. Większość najprawdopodobniej szybko odpowie, że Chrystus udał się do nieba, ale czy rzeczywiście? Należałoby teraz wskazać, iż to założenie jest całkowicie bezpodstawne.
5. Pokuśmy się o wyjaśnienie poniższych wersetów Pisma Świętego:
a) Jezus rzekł: „Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce.” (Mat. 12:40 por. Mat. 16:21) Jak Syn człowieczy mógłby przebywać w tym samym momencie zarówno w niebie jak i w ziemi?
b) Zbawiciel po swoim zmartwychwstaniu rzekł: „Nie dotykaj mnie bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca.” (Jana 20:17)
6. Ponieważ Jezus w dniu swego ukrzyżowania spoczął w grobie, wynika stąd, iż ten ustęp Pisma nie zawiera żadnej argumentacji na poparcie nieśmiertelności duszy, oraz wierzenia, iż złodziej tego dnia udał się do nieba. Złoczyńca wraz ze Zbawicielem spoczęli w grobie. Stosując implikację, że jeśli wypowiedź „Zaprawdę powiadam ci, dziś będziesz ze mną w raju” zakłada, iż Jezus ze złoczyńcą zostaną złożeni w grobie, wtedy grób musiałby oznaczać raj. Nie jest to chyba to co chcą wykazać zwolennicy nieśmiertelności duszy?
7. Należy mieć nadzieję, że na tym etapie dyskusji sprawa interpunkcji stanie się ewidentna. Pozostało tylko do przedstawienia, że Jezus rzeczywiście odpowiedział na prośbę złoczyńcy, iż będzie o nim pamiętał w swoim królestwie. Raj w Piśmie Świętym zawsze powiązany jest z miejscem na ziemi, nigdy nie był on umiejscawiany w niebie. Rozważ poniższe fragmenty Słowa Bożego:
a) Ci, którzy zwyciężą będą „spożywać z drzewa żywota, które jest w raju Bożym.” (Obj. 2:7). Łatwo doszukać się tutaj aluzji do Ogrodu Eden. Ogród Eden (raj) jest często używanym terminem aby opisać rajskie, ziemskie warunki jakie będą panowały w Królestwie Bożym (Zobacz 1Mojż.. 13:10; Izaj. 51:3; Ezech. 36:35).
b) Raj jest tłumaczeniem wyrazu „paradeisos”, którego, jak mówi Bullinger, Grecy używali „do określenia dużego, przyjemnego ogrodu z drzewami lub parku Wschodniego monarchy”. Tak więc samo słowo służy do opisu idyllicznego miejsca na ziemi, nie w niebie. Septuaginta używa greckiego słowo „paradeisos” dla oznaczenia ogrodu w Edenie (1Mojż. 2:8).
8. Mesjasz nauczał, iż dar życia wiecznego poprzedza zmartwychwstanie i dzień sądu ostatecznego:
a) „Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” (Mat. 16:27)
b) „I wyjdą ci, co dobrze czynili, by powstać do życia…” (Jana 5:29) „…a Ja go wzbudzę w dniu ostatecznym.” (Jana 6:40,44,54)
c) Sprawiedliwi po sądzie otrzymają życie wieczne (Mat. 25:31-46).
Zgodnie z powyższym złoczyńca otrzyma swą nagrodę w dniu ostatecznym, kiedy Jezus Chrystus przyjdzie po raz wtóry.

V. Jana 14:2
„W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce.”

KWESTIA: „Wiele mieszkań” częstokroć uważa się za miejsce zamieszkania w niebie, do którego udają się sprawiedliwi po śmierci.

OBJAŚNIENIE:
1. Ten werset nic nie mówi, że święci zamieszkają w niebie. Każde odniesienie się w Piśmie Świętym do Bożego domu dotyczy Jego domu na ziemi.
„A do sprzedawców gołębi rzekł: Zabierzcie to stąd, z domu Ojca mego nie czyńcie targowiska.” (Jana 2:16) Zobacz też 2Król. 20:5; Mich. 4:1,2.
Tak więc założenie, iż dom Ojca znajduje się w niebie jest założeniem błędnym.
2. Cytowany fragment Biblii nie odnosi się do literalnego mieszkania (tłum. ang. używa tu słowa rezydencja, która jest zwykle większa od domu) tj. rozumianego w powszechnym sensie kryjącym się pod tym wyrazem. Mieszkanie (dom) ma tutaj wymiar duchowy. Rozważ poniższe wersety:
a) „I wy sami jako kamienie żywe budujecie się w dom duchowy, w kapłaństwo święte, aby składać duchowe ofiary przyjemne Bogu przez Jezusa Chrystusa.” (1Piotra 2:5)
b) „Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już z niej nie wyjdzie, i wypisze na nim imię Boga mojego…” (Obj. 3:12) „Wszak i Mojżesz był wierny jako sługa w całym domu jego, aby świadczyć o tym co miało być powiedziane, lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszoną ufność i chwalebną nadzieję.” (Hebr. 3:5-6)
c) „Tak więc już nie jesteście obcymi i przechodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.” (Efez. 2:19-22)
3. Niebo nie jest jakimś nieprzygotowanym miejscem. Jest ono tronem Boga (Psalm 115:16; Mat. 5:34), gdzie wykonywana jest Jego wola (Mat. 6:10). Zbawiciel przygotowuje miejsce dla swych naśladowców poprzez swoje Arcykapłańskie pośrednictwo przed tronem Bożym (Hebr. 3:1-6). Pod zwierzchnictwem swego Ojca buduje on dom wierzących przygotowując „kamieniom” zaszczytne miejsca w Królestwie Bożym po swej prawej i lewej stronie. Bóg jest sędzią ich przydatności jako budulca. Jezus rzekł do matki synów Zebedeusza: „…zasiąść po prawicy mojej czy po lewicy – nie moja to rzecz, lecz Ojca mego, który da to tym, którym zostało przez niego przygotowane.” (Mat. 20:23)
4. Jeżeli uczniowie Zbawiciela poszli z chwilą śmierci do nieba, to mesjańskie zapewnienie „Przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem i wy byli” (Jana 14:3) byłoby raczej separacją a nie połączeniem.
5. Niektórzy interpretując słowa Mistrza błędnie odnoszą „pójście” do śmierci Jezusa na krzyżu, a „ponowne przyjście” do Jego zmartwychwstania. Prawdziwy sens tej wypowiedzi jest taki, iż Zbawiciel miał odejść do swojego Ojca i przyjść ponownie na ziemię. Wskazują na to poniższe fragmenty Pisma:
a) Jezus rzekł:” … i jak powiedziałem Żydom: Gdzie Ja idę, tam wy przyjść nie możecie, i teraz wam to mówię.” (Jana 13:33) Wcześniej Mesjasz powiedział Żydom: ”Jeszcze krótki czas będę z wami, potem odejdę do tego, który mnie posłał. Szukać mnie będziecie, lecz nie znajdziecie, a gdzie Ja będę wy przyjść nie możecie.” (Jana 7:33,34) Zobacz także Jana 8:21. Ponieważ Bóg jest w niebie (Mat. 6:9) Jezus musiał odnosić się do swego pójścia do nieba.
b) W Jana 14:12 Jezus powiedział „…Ja idę do Ojca.”
c) Także w Jana 14:28 Jezus zapewnił: „…Idę do Ojca.”
6. „Przyjdę znowu i wezmę was do siebie” jest przez wielu rozumiane jako ponowne przyjście Chrystusa aby zgromadzić świętych i zabrać ich do nieba. Nigdzie jednak w Piśmie Świętym nie ma wzmianki, iż rządy Zbawiciela miałby mieć miejsce w niebie. (Zobacz Łuk. 1:32-33; porównaj z Dan. 2:44; Psalm 2:6; Izaj. 2:3).
7. Czasem wskazuje się na fakt, iż Jezus powiedział do Piotra: „Dokąd idę ty teraz ze mną iść nie możesz, ale potem pójdziesz.” (Jana 13:36) Na podstawie tego wersetu argumentuje się, że Piotr w chwili śmierci poszedł za Chrystusem do nieba. Dwie rzeczy wymagają tu jednak podkreślenia:
a) Mesjasz obiecał Piotrowi miejsce na ziemi, a nie w niebie: „Wtedy odpowiadając Piotr rzekł mu: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za tobą, cóż za to mieć będziemy? A Jezus rzekł im: Zaprawdę powiadam wam… przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na tronie chwały swojej, zasiądziecie i wy na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń izraelskich.” (Mat. 19:27-28) Jezus zasiądzie na swym tronie w Jeruzalem (Łuk. 1:32-33) w czasie swego przyjścia. (Zobacz także Mat. 25:31-32).
b) Nauczyciel nie wypowiadał sprzecznych ze sobą stwierdzeń, które na dodatek byłyby umieszczone w Biblii w nieznacznej od siebie odległości. Wiadomym jest co tak naprawdę oznacza tekst zapisany w Jana 13:36. Nie wskazuje on, że Piotr miał pójść do nieba, ale że umrze on podobną do Zbawiciela śmiercią. Jezus powiedział Piotrowi w jaki sposób miał umrzeć (Jana 21:18-19).

VI. 2 Koryntian 5:8
„Jesteśmy więc pełni ufności i wolelibyśmy raczej wyjść z ciała i zamieszkać u Pana.”

KWESTIA: Ten werset z listu Pawła jest powszechnie używanym tekstem mającym udowodnić, iż Apostoł pragnął prowadzić życie poza swoim śmiertelnym ciałem, tzn. jako nieśmiertelna dusza (duch) być razem z Chrystusem w niebie. Wnioskuje się, iż wszyscy zbawieni pójdą do nieba aby być razem ze swym Zbawicielem.

OBJAŚNIENIE:
1. Werset ten jest zwykle odczytywany z mylnym założeniem, że „wyjście z ciała” jest równoznaczne z „zamieszkaniem u Pana”. Apostoł mówi , iż „wolałby raczej wyjść z ciała i być razem z Panem.” Wcześniejsze fragmenty listu zakładają natychmiastowe przejście ze śmierci do obecności z Chrystusem, dalsze natomiast wskazują na czas „snu” w grobie, zmartwychwstanie i sąd. Poniższe ustępy Pisma Świętego wskazują na naukę Apostola Pawła:
a) sen śmierci – 1Kor. 15:6,18,20,51 (por. Dan. 12:2); 1Tes. 4:13-14
b) Zmartwychwstanie i sąd – 2Tym. 4:1,8; 2Kor. 4:14 por. 2Kor. 5:10.
2. Być poza ciałem – nie oznacza życia poza nim jako nieśmiertelna dusza czy duch. Jeśliby tak było, Paweł pragnąłby opuścić ten ziemski namiot. Ale mówi on, „…ponieważ nie chcemy być zewleczeni, lecz przyobleczeni, aby to co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie.” (werset 4)
3. Werset 10 wymaga dobitnego podkreślenia: „Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe.” Wypowiedź ta skłania do zadania kilku odpowiednich pytań. Na przykład:
a) Kiedy, zgodnie z nauką Pisma Świętego, wierni pojawią się przed Bożym Trybunałem Sędziowskim?
b) Co otrzymają prawdziwie wierzący po osądzeniu?
4. Należy zaakcentować fakt, iż objaśnienie zawarte w tym wersecie musi być zgodne z pozostałymi naukami Apostoła zawartymi w jego Listach. Takie podejście wydaje się być z wszech miar rozsądne ponieważ Apostoł Paweł mówi o „rzeczach niezrozumiałych, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie.” (2 Piot. 3:16)
5. Werset 1 ukazuje kontrast pomiędzy „naszym ziemskim mieszkaniem”, które może być zniszczone (tymczasowa śmiertelność) a „budowlą od Boga, domem w niebie, nie rękoma zbudowanym, wiecznym” (ostateczna nieśmiertelność ukryta w Chrystusie zostanie udzielona podczas Jego powtórnego przyjścia, zob. 1Piot. 1:4-5; 2Tym. 4:8 porównaj z 2Tym. 4:1; Kol. 3:3).
6. Wersety 2-4 wskazują, iż interpretacja wersu 1 jest tą właściwą. Zważ na poniższe:
a) „Dopóki bowiem jesteśmy w tym namiocie wzdychamy.” (wers 4). Paweł wzdycha za odkupieniem ciała. „Lecz i my sami, którzy posiadamy zaczątek Ducha, wzdychamy w sobie, oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego.” (Rzym. 8:23 por. 2Kor. 4:14) Ale kiedy odkupienie ciała będzie miało miejsce? Na pewno nie w czasie śmierci, ponieważ gdy umieramy nasze ciało poddane zostaje procesowi całkowicie przeciwnemu niż „odkupienie”. Dopiero po zmartwychwstaniu ciało zostanie pozbawione skażenia (1Kor. 15:53-55).
b) „Nie chcemy być zewleczeni, lecz przyobleczeni, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie.” (werset 4) Apostoł Paweł przeciwstawia dwa stany, śmiertelność i życie, (w 1Kor. 15:44 nazywa te dwa stany „ciałem cielesnym i ciałem duchowym”) ale nigdy nie pragnie on pozbawienia ciała. „Aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie” (2Kor. 5:4) jest synonimem jego wcześniejszych słów: „Wszyscy będziemy przemienieni w jednej chwili, w oka mgnieniu, na odgłos trąby ostatecznej… albowiem to co skażone, musi przyoblec się w to, co nieskażone, a to, co śmiertelne, musi przyoblec się w nieśmiertelność.” (1Kor. 15:51-53)
7. Manifestacja apostolskiego pragnienia aby „wyjść z ciała i zamieszkać u Pana” była życzeniem bycia wolnym od niedoskonałości związanej ze śmiertelnością (np. 2Kor. 4:16-18) i być z Panem Jezusem osiągnąwszy naturę nieśmiertelną. Apostoł wyraża tę nadzieję jeszcze w innych miejscach swoich Listów, np.:
a) „Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może.” (Fil. 3:20, 21)
b) „A powiadam bracia, że ciało i krew (tj. śmiertelność) nie mogą odziedziczyć Królestwa Bożego ani to, co skażone, nie odziedziczy tego, co nieskażone.” (1Kor. 15:50 porównaj z 1 Kor. 15:19-22)

VII. 2 Koryntian 12:2-4
„Znałem człowieka w Chrystusie, który przed czternastu laty – czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – został uniesiony w zachwyceniu aż do trzeciego nieba. I wiem, że ten człowiek – czy to w ciele było, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie – został uniesiony w zachwyceniu do raju i słyszał niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się powtarzać.”

KWESTIA: Ten ustęp Pisma Świętego jest przytaczany przez członków wielu denominacji religijnych aby wskazać na dwie rzeczy:
a) Skoro przyjaciel Apostoła Pawła mógł egzystować bez ciała, udowadnia to, iż tym co stanowi o danej osobie nie jest ciało, ale znajdująca się w nim nieśmiertelna dusza.
b) Ponieważ przyjaciel Pawła został wzięty do raju (nieba) aby być z Panem, zakłada się, iż wszyscy zbawieni idą do nieba w chwili swej śmierci aby być już na zawsze razem z Jezusem Chrystusem.

OBJAŚNIENIE:
1. Paweł powiedział, iż nie był pewny czy człowiek, którego znał, a który to doznał zachwycenia był w ciele czy poza ciałem. Jeśli Apostoł piszący pod natchnienie Ducha Świętego nie miał stanowczego przekonania, to jak ktoś może cytować ten fragment Biblii jako dowód możliwej egzystencji poza ciałem?
2. Dwa powzięte tutaj z góry założenia wymagają udowodnienia, a mianowicie:
a) przyjmuje się, że człowiek, którego znał Paweł umarł, jednak ustęp Pisma nic takiego nie stwierdza.
Niektóre kręgi wyznaniowe utrzymują, że człowiekiem, którego znał Paweł był on sam, spekulują też, że wizja jaką otrzymał miała miejsce po jego ukamienowaniu w Listrze. Sprawozdanie z Dziejów Apostolskich nie potwierdza, że Paweł faktycznie umarł – „ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że umarł.” (Dz. Ap. 14:19). Jeśli Apostoł rzeczywiście był ofiarą ukamienowania to wówczas z pewnością nie mógłby być w tym czasie świadkiem widzenia ponieważ „umarli nic nie wiedzą” (Kazn. 9:5 porównaj Psalm 146:3-4).
Dopóki jednak nie wykażemy, że Paweł umarł, nie mamy żadnej gwarancji dla daleko idącego uogólnienia, że dusze sprawiedliwych osób idą po śmierci do nieba.
b) Zakłada się, że być w trzecim niebie jest równoznaczne z „przebywaniem z Panem”. Dopóki nie udowodnimy, że bycie w trzecim niebie jest równoznaczne z zamieszkaniem u Pana nie będziemy mieli żadnego potwierdzenia, że człowiek, którego znał Paweł lub każda inna osoba, znajdzie się w dniu swojej śmierci u boku Zbawiciela.
3. Kontekst bardzo wyraźnie sugeruje, iż człowiekiem, którego znał Apostoł był nikt inny jak sam Paweł. Rozważ materiał dowodowy:
a) Apostoł powiedział: „Bym się więc z nadzwyczajności objawień zbytnio nie wynosił, wbity został cierń w ciało moje, jakby posłaniec szatana, by mnie policzkował, abym się zbytnio nie wynosił.” (werset 7) Jeśli widzenia i objawienia o których mówią poprzednie wersety dotyczą człowieka, którego znał Paweł (a nie jego samego) dlaczego to on miał być łajany aby się nie wynosił ponad miarę? Z pewnością „rugany” powinien być odbiorca widzeń i objawień.
b) Apostoł Paweł twierdzi: „Stałem się głupi; wyście mnie do tego zmusili. Wyście bowiem powinni byli mnie polecić. Bo w niczym nie ustępowałem owym arcyapostołom, chociaż jestem niczym.” (wers 11) Taki komentarz jest całkowicie stosowny jeżeli powody do chluby leżały po stronie Pawła (werset 1). Trudno byłoby zrozumieć taką wypowiedź padającą z ust Apostoła jeśli rozważania na temat objawień dotyczyłby osoby innej niż on sam.
c) W Koryncie autorytet Pawła był podkopywany (2Kor. 10:10-11; 11:4,12-15). Nawet zbór wymagał dowodów, że przez Apostoła przemawia Chrystus (2Kor. 13:3). Paweł broni swojej pozycji w następujący sposób:
i. Poprzez otwarty atak na swoich przeciwników (2Kor. 10:11-12; 11:4-5,13).
ii. Wzywając zbór by ten wykazał jego rzekomą nieprawość (2Kor. 11:7).
iii. Stając się „głupcem” (2Kor. 11:1,17; 12:11) wychwalając swe osiągnięcia jako ucznia (2Kor. 11:21-29).
iv. Cytując osobiste akty otrzymania Bożej łaski (2 Kor. 11:30-33).
v. Opowiadając o osobistym przywileju i chwale związanej z otrzymaniem wizji i objawień (2 Kor. 12:1-4).
Łatwo zauważyć, że jeśli człowiekiem, którego znał Paweł jest on sam, to odwołanie się do wizji i objawień stanowi integralną część apostolskiej argumentacji. Trudno sobie uzmysłowić, jak doświadczenie chwały jakiejś innej osoby mogłoby uzupełnić wywód Apostoła w zakresie obrony swego autorytetu w korynckim zborze.
4. „Czy to w ciele było, nie wiem, czy poza ciałem, nie wiem, Bóg wie.” (wersy 2-3). Proponuje się różne interpretację tych słów. Podana poniżej wydaje się być najbardziej zgodną z kontekstem: Paweł nie miał pewności czy został przeniesiony aby brać udział w wizjach i objawieniach w sposób obiektywny, jak to miało miejsce z Danielem (Dan. 10) czy też jego doświadczenie było czymś subiektywnym, podobnie jak w przypadku widzenia Piotra dotyczącego wielkiego lnianego płótna opuszczanego z nieba ku ziemi (Dz. Ap. 10:10,11,17). W późniejszym czasie gdy Piotr został w cudowny sposób wyprowadzony z wiezienia „nie wiedział, że to, co się za sprawą anioła dzieje, jest rzeczywistością; sądził raczej, że ma widzenie.” (Dz. Ap. 12:9), Apostoł Piotr sądził, że jego obiektywne doświadczenie było jedynie czymś subiektywnym – myślał, że to co faktycznie miało miejsce „odbywało się” jedynie w jego umyśle. Podobnie Paweł, nie był w stanie stwierdzić czy był w ciele (faktycznie uczestniczył) czy poza ciałem (tj. czy mające miejsce wydarzenia były wizją w jego umyśle).
5. Greckie słowo „harpazo” przetłumaczone na „uniesiony” nie określa kierunku. Może być przetłumaczone na „przeniesiony”.
6. Raj jest opisany jako miejsce na ziemi nie w niebie. Ukazują to poniższe fragmenty Pisma:
a) Łukasza 23:43 – Złoczyńca prosi o miejsce w Królestwie (Łuk. 23:42). Ale Królestwo ma być założone na ziemi (Dan. 2:44; 7:27).
b) Księga Objawienie Jana 2:7 zawiera symboliczną aluzję do ogrodu Eden.
c) Tłumaczenie znane jako Septuaginta używa słowa „paradeisos” dla ogrodu Eden. (Zobacz 1Mojż 2:8, por. także Ezech. 28:13; 36:35)
Ponieważ Paweł mówi, że znany mu człowiek został uniesiony do trzeciego nieba (werset 2), został uniesiony do raju (werset 4) można wywnioskować, że te dwa położenia są synonimami. Skoro wiadomo, że słowo raj odnosi się albo do Ogrodu Eden, albo do rajskich warunków na ziemi, to poprzez implikację możemy stwierdzić, że zwrot „trzecie niebo” także odnosi się do tej samej rzeczy. Wyraz „niebo” użyte jest symbolicznie jeszcze w innych fragmentach Pisma (zobacz 2Piot. 3:13 por. Izaj. 65:17).

VIII. Filipian 1:21-23
„Albowiem dla mnie życiem jest Chrystus, a śmierć zyskiem. A jeżeli życie w ciele umożliwi mi owocną pracę, to nie wiem, co wybrać. Albowiem jedno i drugie mnie pociąga: pragnę rozstać się z życiem i być z Chrystusem, bo to daleko lepiej.”

KWESTIA: Na podstawie treści tego fragmentu Słowa Bożego argumentuje się, że skoro dla Apostoła Pawła śmierć jest zyskiem, to z pewnością nie miał on na myśli „snu” w grobie ale raczej oczekiwał przeniesienia swej duszy (ducha) do miejsca, w którym przebywał jego Zbawiciela. Wnioskuje się, iż wszyscy zbawieni żywią tę samą nadzieję bycia z Panem zaraz po swojej śmierci.

OBJAŚNIENIE:
1. Mylnie przyjmuje się tutaj, że „rozstanie się z życiem” oznacza natychmiastowe bycie z Chrystusem. Przyjmujący taki pogląd powinien dowieść słuszności takiego założenia. W innym miejscu tego samego listu Apostoł Paweł wyjaśnia dlaczego jego nadzieja związana jest z przebywaniem w obecności Zbawiciela. Dojdzie do tego jednak w czasie powtórnego przyjścia Mesjasza i zmartwychwstania. Rozpatrz poniższe ustępy Pisma:
a) „…Aż do dnia Chrystusa Jezusa.” (Fil. 1:6,10; 2:16)
b) „Aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania.” (Fil. 3:11)
c) „…Skąd też zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać podobną do uwielbionego ciała swego…” (Fil. 3:20,21)
2. Piotr odnosząc się do listów Pawła nadmienia, iż „są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie.” (2Piot. 3:16) Dlatego też rozsądnym jest interpretując ten fragmentu Słowa Bożego dokonać porównania go z innymi pismami Apostoła. Kiedy Apostoł Paweł spodziewa się być razem z Chrystusem? W czasie przyjścia Zbawiciela, po którym to będzie miało miejsce zmartwychwstanie i sąd. Rozważ następujący materiał dowodowy:
a) „Wiedząc, że Ten, który wzbudził Pana Jezusa, także i nas z Jezusem wzbudził i razem z wami przed sobą stawi.” (2Kor. 4:14)
b) „Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym…” (2Kor. 5:10)
c) „A teraz oczekuje mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu da Pan, sędzia sprawiedliwy, a nie tylko mnie, lecz i wszystkim, którzy umiłowali przyjście jego.” (2Tym. 4:8 porównaj 4:1)
3. Chronologia wydarzeń musi odpowiadać temu o czym uczy Pismo Święte. Paweł nie spodziewał się natychmiastowego przeniesienia przed oblicze Zbawiciela. Wiedział on, że będzie „spał” podobnie jak inni święci aż do Dnia Zmartwychwstania (1Kor. 15:51-53), chyba że jego Mistrz wróciłby za jego życia (1Kor. 15:6,18,20,51; 1Tes. 4:13-14 porównaj Dan. 12:2-3).
Wyjaśnia to użycie porównania „rozstać się z życiem” i „być z Chrystusem”. Z punktu widzenia Apostoła Pawła następnym „świadomym” momentem po jego śmierci będzie powstanie z martwych i sąd Chrystusowy. Po tych wydarzeniach będzie on „na zawsze z Panem.” (1Tes. 4:17)
4. W jakim sensie śmierć może być zyskiem? Po swej śmierci „umarli nic nie wiedzą” (Kazn. 9:5 porównaj 3:20). Dlatego też Apostoł uwolniłby się od swych cierpień (2Kor. 11:23-29). Paweł zdawał sobie jednak sprawę, że ze względu na wykonywane dzieło głoszenia (także wśród Filipian) lepiej by było „pozostać w ciele”, tzn. żyć dalej (Fil. 1:24-26).

IX. Filipian 3:20
„Nasza zaś ojczyzna jest w niebie…”

KWESTIA: Na podstawie powyższego wersetu argumentuje się, że rzeczywista osoba (tj. nieśmiertelna dusza) należy do nieba, które jest jej ojczyzną i do którego to miejsca powraca ona w chwili śmierci ciała.

OBJAŚNIENIE:
1. Apostoł milczy na temat dusz opuszczających ciało i udających się w chwili śmierci do nieba. Jego nadzieją jest wskrzeszenie z martwych w czasie przyjścia Chrystusa. Zauważ kontekst:
a) „Aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania.” (Fil. 3:11)
b) „Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze, w postać podobną do uwielbionego ciała swego…” (Fil. 3:20-21).
2. W jakim sensie wierzący są obywatelami nieba? Filippia była kolonią Imperium Rzymskiego. Podczas swej drugiej podróży misyjnej Paweł dotarł do Neapolu ”…stamtąd zaś do Filippi, które jest przodującym miastem okręgu macedońskiego i kolonią rzymską.” (Dz. Ap. 16:12).
Kolonia Imperium Rzymskiego, taka jak Filippia, była jedynie miastem, nie państwem jak np. w przypadku kolonii brytyjskich.
Rzymska kolonia była miniaturą Rzymu, reprodukcją i placówką tego miasta. Obywatele rzymscy starali się prowadzić życie według zwyczajów Rzymu. Ich obywatelstwo i ojczyzna były w Rzymie.
Opisane tu uwarunkowanie posłużyło jako odniesienie do wypowiedzi Pawła. W Fil. 1:27 mówi on „Niech życie wasze (lit. jako życie obywateli) będzie godne ewangelii Chrystusowej”. Życie obywatelskie do którego nawołuje Paweł nie jest tym odnoszącym się do Rzymu ale cechuje je o wiele wyższy związek. Wierzący w Filippi stali się „współobywatelami świętych i domownikami Boga” (Efez. 2:19), Paweł przeciwstawia tych, których uwaga skoncentrowana jest na rzeczach ziemskich (Fil. 3:19) z tymi, których obywatelstwo związane jest z niebem (Fil. 3:20). Tak jak kolonia filippska była placówką Rzymu, tak wierzący „spoglądają w niebo” jako siedzibę swego zwierzchnictwa, skąd też przyjdzie ich Zbawiciel, Pan Jezus Chrystus (Fil. 3:20). Tak więc zarówno zborowe jak i indywidualne życie wierzących miało być oparte na zasadach niebiańskich, a nie tych jakie rządziły Rzymem.
Jezus nakazał swym naśladowcom: „Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest.” (Mat. 5:48). Uczniowie zostali pouczeni aby modlili się o przyjście Królestwa Bożego, ażeby wola Boża była sprawowana na ziemi tak samo jak i w niebie (Mat. 6:10). Czyniąc tak wierzący stawali się „placówką” nieba. Moffatt w swoim przekładzie parafrazuje tekst z Fil. 3:20 w sposób: „Jesteśmy kolonią nieba.”

X. Kolosan 1:5
„Dla nadziei, która jest przygotowana dla was w niebie; o niej to słyszeliście już przedtem w ewangelicznym Słowie prawdy.”

KWESTIA: Ten werset Biblii przytaczany jest na poparcie wiary, iż niebo jest obiecanym miejscem, nagrodą sprawiedliwych.

OBJAŚNIENIE:
1. Ten fragment Słowa Bożego nie mówi, iż wierzący idą do nieba, stwierdza on jedynie, że nadzieja wierzących złożona jest w niebie.
2. Co jest tą nadzieją, która jest przygotowana dla wiernych w niebie? Jest to nieśmiertelność, którą Chrystus w czasie swego ponownego przyjścia obdarzy swych naśladowców po ich zmartwychwstania w dniu ostatecznym. Rozważmy materiał dowodowy:
a) „Nadzieja, która jest przygotowana dla was w niebie” jest „nadzieją opartą na ewangelii” (werset 23) „nadzieją chwały” (werset 27). Jak mówi Pismo Święte: „Umarliście, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu, gdy się Chrystus, który jest życiem naszym, okaże, wtedy się i wy okażecie razem z nim w chwale.” (Kol. 3:3-4)
b) Na innym miejscu Paweł identyfikuje tę nadzieję ze zmartwychwstaniem:
i) „Lecz i my sami,…wzdychamy w sobie oczekując synostwa, odkupienia ciała naszego. W tej bowiem nadziei zbawieni jesteśmy…A jeśli spodziewamy się tego, czego nie widzimy, oczekujemy żarliwie z niecierpliwością.” (Rzym. 8:23-25) Zobacz także 1Kor. 15:19-22; Tyt. 1:2; 2:13; 3:7; 1Jana 3:2-3.
ii) „To jednak wyznaje przed tobą, że służę ojczystemu Bogu… wierząc we wszystko, co jest napisane w zakonie i u proroków, Pokładając w Bogu nadzieję, która również im samym przyświeca, że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych.” (Dz. Ap. 24:14-15 porównaj Dz. Ap. 23:6).
3. „…Ku nadziei żywej, ku dziedzictwu nieznikomemu i nieskalanemu, i niezwiędłemu, jakie jest zachowane w niebie dla was, którzy mocą Bożą strzeżeni jesteście przez wiarę w zbawienie, przygotowane do objawienia się w czasie ostatecznym.” (1 Piotra 1:3-5) „Czas ostateczny” jest biblijnym wyrażeniem określającym okres kiedy to „Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” (Mat. 16:27 porównaj 2Kor. 5:10; Jana 6:39-40,44,54)
4. Nadzieja wierzącego znajduje się wraz ze Zbawicielem, Jezusem Chrystusem w niebie (1Tym. 1:1). Ale wierzący nie udaje się do nieba aby oglądać wypełnienie się swojej nadziei. Słowo Boże jasno stwierdza, iż ta nadzieja (tj. życie wieczne) objawi się wraz z Chrystusem kiedy powróci On na ziemię. Dla tych, którzy go oczekują „ukaże się nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu.” (Hebr. 9:28)

XI. 1 Tesaloniczan 4:17
„Potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem.”
KWESTIA: Ten fragment listu jest fundamentalnym tekstem dla zwolenników doktryny o „kościele pochwyconym”, tzn. zakładającej, iż przy powtórnym przyjściu Mesjasz zbierze swych wiernych razem i zabierze ich ze sobą do nieba aby królować nad (a nie na) ziemią.

OBJAŚNIENIE:
1. Nigdzie nie znajdujemy w powyższym fragmencie stwierdzenia, iż święci mieliby zostać zabrani do nieba. Treść litu Apostoła Pawła świadczy o czymś wręcz przeciwnym – to „Pan… zstąpi z nieba”.
2. „I tak zawsze będziemy z Panem”. Gdzie? Na ziemi, nie w niebie. Wskazują na to inne świadectwa zawarte w listach Pawła (np.: Rzym. 4:13 porównaj z 1Mojż. 13:15 oraz Gal. 3:27-29), a także inne liczne wypowiedzi Pisma Świętego (Np. Dan. 7:18-27; Psalm 37:11,22,29; Mat. 5:5; Obj. 5:10).
3. Nawet jeśli powyższy werset miałby być oczytany dosłownie, to wynika z niego jasno, iż jedynie spotkanie Pana ze świętymi ma się odbyć w powietrzu. Jak wiemy „grubość” atmosfery ziemskiej to co najmniej 600 km. Czy święci mieliby spędzić wieczność zawieszeni w jakiejś odległości nad ziemią? Jeżeli utrzymujemy, iż zbawieni mieliby tylko w powietrzu spotkać Pana a potem zostać zabrani przez Mesjasza do nieba to należałoby przedstawić tego dowody. Takie założenie nie wynika z cytowanego fragmentu Listu do Tesaloniczan.
4. Greckie słowo „harpazo” przetłumaczone jako „porwani” samo w sobie nie określa żadnego kierunku przemieszczenia (tzn. w górę czy w duł). Oznacza ono po prostu „wziąć, porwać”. Użycie tego wyrazu zilustrowano w poniższych przykładach:
a) „Gdy zaś wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa…” (Dz. Ap. 8:39).
b) „…a wilk porywa je i rozprasza.” (Jana 10:12).
c) „…i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca.” (Jana 10:29).
5. Na co natomiast wskazuje użycie wyrażenia „w obłokach”? Wymienia się tutaj trzy możliwe interpretacje:
a) Święci są porwani w powietrze w literalnych obłokach. Pan Jezus został zabrany sprzed oczu swych uczniów przez obłok. Mesjasz powrócić na tych samych rzeczywistych obłokach. Zobacz Obj. 1:7 porównaj z Dan. 7:13; Mat. 24:30.
b) Obłoki odnoszą się w swym znaczeniu do wielkiej liczby świętych. Tekst grecki nie zawiera tutaj określonego przedimka. Tak więc omawiany tekst można by odczytać: „My, którzy, pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach (tj. obłokach świętych)”. Poparcie dla takiej interpretacji możemy odnaleźć w Liście do Hebrajczyków 12:1 gdzie użyto podobnego obrazu: „Przeto i my, mając około siebie tak wielki obłok świadków…” (tzn. wiernych opisanych w rozdziale 11). Świętych porównuje się tutaj z niepoliczalną ilością kropli wody tworzących wielką chmurę. Niektórzy doszukują się tutaj dalszego obrazu przedstawiającego świętych jako tych którzy zastali „wyłowieni – odparowani” spośród morza narodów przez wszechpotężne promienie Słońca Sprawiedliwości.
c) Obłoki obrazują, wskazując na Bożą Chwałę, Bożą Obecność. W Mateusza 24:30 napisano, że Syn Człowieczy przyjdzie „na obłokach nieba z wielką mocą i chwałą”, nie mniej jednak nie jest rzeczą pewną czy ta wielka chwała odnosi się do obłoków nieba. Wadą takiej interpretacji jest to, iż Boży obłok jest niezmiennie jednym obłokiem (paralelny tekst zawarty w Łukasza 21:27 sprawozdaje: „I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą.”). Słowo „obłokach” z 1Tes. 4:17 jest w liczbie mnogiej. Był to obłok który okrył górę Synaj (2Mojż. 34:5) i prowadził Izraela podczas jego wędrówki po pustyni (2Mojż. 13:21; 14:19). Podobnie był to obłok chwały, który wypełnił Namiot Świadectwa (4Mojż. 9:15-16) a także Świątynię Salomona (1Król. 8:11).

XII. Hebrajczyków 11:5
„Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał go Bóg.”

KWESTIA: Ten fragment listu cytowany jest na dowód tego, iż dusze sprawiedliwych udają się po śmierci ciała natychmiast do nieba

OBJAŚNIENIE:
1. Trudno się doszukać w tym wersecie jakiegokolwiek dowodu wskazującego, iż człowieka posiada nieśmiertelną duszę, jak i tego, iż ta rzekoma dusza udaje się w chwili śmierci do nieba.
2. Enoch został zabrany przez Boga aby nie oglądał śmierci, ale jak doświadczenie tego męża Bożego może być przytaczane na dowód tego co stanie się z tymi, którzy umarli lub dopiero umrą?
3. Prawdopodobnym jest, chociaż nie jest to pewne, że Enoch umarł. Rozważ poniższy materiał dowodowy:
a) Autor listu do Hebrajczyków mówiąc: „Wszyscy oni poumierali w wierze, nie otrzymawszy tego, co głosiły obietnice…” (Hebr. 11:13) wlicza również Enocha.
b) „Lecz śmierć panowała od Abrahama aż do Mojżesza..” (Rzym. 5:14) W kontekście tego kategorycznego stwierdzenia o królowaniu śmierci nie wymienia się żadnych wyjątków.
4. Enoch nie udał się do nieba – miejsca zamieszkania Boga ponieważ wyraźnie powiedziano, iż: „nikt nie wstąpił do nieba…” (Jana 3:13).
5. To co stało się z Enochiem nie jest do końca w Piśmie Świętym wyjaśnione. Nie ma pewności co do tego w jaki sposób został on „przeniesiony” lub przemieniony. Nie wiadomo też dokąd się udał po tym jak zabrał go Bóg (1Mojż. 5:24). Trzeba naprawdę się „uprzeć” aby na podstawie posiadanych o tym mężu informacji dowieść nieśmiertelności duszy, czy też wykazać, że niebo jest domem sprawiedliwych. Przywołanie myśli zawartej w 5Mojż. 29:28 wydaje się być tutaj najbardziej odpowiednie: „To, co jest zakryte, należy do Pana, Boga naszego, a to co jawne, do nas…”

XIII. 2 Piotra 3:10
„A Dzień Pański nadejdzie jak złodziej; wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną.”

KWESTIA: Argumentuje się, że skoro ziemia ma być zniszczona przez ogień to przyszłe dziedzictwo sprawiedliwych musi być związane z niebem, a nie z ziemią.

OBJAŚNIENIE:
1. Piotr stwierdza „wtedy niebiosa z trzaskiem przeminą.” (werset 12) Czy ci, którzy opowiadają się za literalnym spaleniem ziemi popierają także realne zniszczenia nieba? Czy faktyczne niebo może np. zostać spalone?
2. Literalna ziemia nie zostanie zniszczona. Wskazuje na to m. in. cytowany przez Piotra fragment księgi Izajasza 65:17 oraz 66:22. „Nowe niebiosa i nowa ziemia, w których mieszka sprawiedliwość.” (2Piotra 3:13) są przedstawione w Izajasza jako czas na ziemi kiedy Jeruzalem będzie radością a natura zwierząt ulegnie przemianie. (Izaj. 65:18-25). Spełnienie zawartego tu proroctwa wymaga istnienia ziemi.
3. „Niebo” i „ziemia” (2Piotra 3:10,12) są przenośnią dla konstytucji i porządku na naszej planecie. Wskazuje na to kolejny cytat Piotra zaczerpnięty z księgi Izajasza 65:17. Ponieważ nowe niebo i ziemia są stworzeniem „radości z Jeruzalem i wesela z ludu Bożego”, gdzie „nie będą źle postępować ani zgubnie działać na całej świętej górze” (Izaj. 65:19-25), niebo i ziemia, które mają ulec zagładzie muszą być wcześniejszym porządkiem rzeczy na ziemi, który zostanie odrzucany aby ustanowić nowy.
4. Piotr pisze, iż „świat” w czasach Noego został zniszczony (2Piotra 3:6). Literalna ziemia lub „świat” nie uległ jednak zagładzie tylko „wyginęło wszelkie ciało poruszające się na ziemi.” (1Mojż. 7:21) Podobnie „zniszczę je wraz z ziemią” (1Mojż 6:13) nie oznaczało dosłownego zniszczenia planety, ale jedynie złego porządku rzeczy panującego ówcześnie na ziemi.
5. Spalenie ziemi jest w Starym Testamencie wyrażeniem określającym zgładzenie złego porządku, a nie literalnej ziemi. Rozważ następujące fragmenty Pisma:
a) „Dlatego oczekujcie dnia – mówi Pan – w którym wystąpię jako oskarżyciel. Bo mam zamiar zgromadzić narody, zebrać królestwa, aby wylać na nie swoją popędliwość, cały żar swojego gniewu. Zaprawdę, cała ziemia będzie pożarta ogniem mojej żarliwości.” (Sof. 3:8) Prorok kontynuuje jednak mówiąc o dniu kiedy Bóg przemieni ludom ich wargi na czyste i że „Spoza strumieni Kuszytów wyznawcy Boga, rozproszony Jego lud, przyniosą mu dary.” (Sof. 3:9-10)
b) „I rozpływają się pod nim góry, jak wosk od ognia…” (Mich. 1:4) Prorok mówi potem jednak o dniu kiedy zakon Pana wyjdzie z Syjonu i Jego słowo z Jeruzalemu (Mich. 4:1-2).
6. Przeznaczeniem ziemia jest raczej napełnienie się chwałą Pana niż zniszczenie w wielkiej pożodze (4Mojż. 14:21; Hab. 2:14 porównaj z Kazn.1:4; Izaj. 45:18).

XIV. Objawienie Jana 5:10
„I uczyniłeś z nich dla Boga naszego ród królewski kapłanów, i będą królować na ziemi (ponad ziemią).”

KWESTIA: Czasem werset ten tłumaczony jest jako „ponad”, a nie „na” ziemi. W ten sposób próbuje się uniknąć trudności z umiejscawianiem żyjących i zarazem rządzących sprawiedliwych na naszej planecie.

OBJAŚNIENIE:
1. Niektóre przekłady Pisma Świętego (np. Biblia w Przekładzie Nowego Świata Świadków Jehowy) oddają ten fragment Biblii używając zwrotu „ponad ziemią” co miałoby wskazywać, iż mające mieć miejsce rządy sprawiedliwych odbywałby się w niebie.
Nie mniej jednak w 6 innych miejscach księgi Apokalipsy identyczny zwrot przetłumaczony jest „na” (lub aby zachować sens wypowiedzi w ogóle pominięto to słowo), a nie „ponad” co miałoby w rezultacie sugerować jakąś odległą kontrolę (np. Obj. 6:10; 7:1; 11:10; 13:14; 14:6; 17:8).
2. Nawet jeśliby jednak „ponad ziemią” byłoby właściwym tłumaczeniem, to i tak nie musi ono zakładać, iż wierzący będą rządzić ziemią „z góry”. Mówi się np., że jakiś monarcha rządzi ponad krajem (narodem, ludami), nie oznacza to jednak, że sprawuje on swe rządy z jakiegoś odległego miejsca w niebie.