- Natura Boga
od wieków na wieki. Wieczny – Ps. 90, 2; 93, 2; I Tym. 1, 17; V Mojż. 33, 27.
- Bóg jest jeden
nie ma w Biblii wzmianki o Trójcy (tj. o trzech Bogach w jednym):
„Słuchaj, Izraelu! Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest.” [Wujek] V Mojż. 6, 4; Iz. 45, 5; I Tym. 2, 5; Mar. 12, 29; I Kor. 8, 6; II Kor. 1, 3.
- Bóg jest samoistną istotą,
przez Niego wszystko zostało stworzone i dzięki Niemu istnieje:
„Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie” Jan 4, 24; Ps. 104; Iz. 45, 12; Dz. 14, 15.
Bóg jest opisany jako:
- ogień Hebr. 12, 29,
- światło 1 Jana 1, 5,
- miłość 1 Jana 4, 8,
- słońce Ps. 84, 12
- Bóg może objawiać się poprzez swoją moc wyrażoną w dowolnej, zgodnej ze Jego wolą, formie.
- Bóg przemówił do Mojżesza z płonącego krzaka – II Mojż. 3, 3–6.
- Bóg mówił do Eliasza – I Król. 19, 11–12.
- Pismo uczy, że człowiek został stworzony na obraz Boga.
- Jakub mówi, że człowiek został stworzony na podobieństwo Boże – Jak. 3, 9;
- również i Paweł mówi, że człowiek jest obrazem i chwałą Boga – I Kor. 11, 7.
- Chrystus, mający tę samą formę, co wszyscy ludzie, nazwany jest „obrazem Boga” – II Kor. 4, 4; Kol. 1, 15; i: „odbiciem [wyobrażeniem – BG] jego istoty” – Hebr. 1, 3.
- Pojęcie cech i mocy Bożej przekracza możliwości ludzkiego poznania. „[Bóg] czyni wielkie, niezbadane rzeczy i cuda, którym nie ma miary” Job 9, 10.
- „Czy ten, który uczynił ucho, nie słyszy?” Ps. 94, 9.
- W Swej nieograniczonej mocy Bóg jest w stanie usłyszeć i pojedynczy głos wśród milionów innych rozlegających się wśród otchłani wszechświata i – jeśli taka jest Jego wola – wszystkie te głosy jednocześnie – Ps. 31, 22; II Kron. 7, 15.
- W ten sam sposób Bóg widzi – Mat. 6, 4–6; Ps. 34, 15.
- Nic nie dzieje się bez Bożej świadomości – Mat. 10, 29–30.
- Boże czyny – w odróżnieniu od ludzkich – nie dokonują się poprzez działanie fizyczne:
- „Bo on rzekł – i stało się” Ps. 33, 6–9; I Mojż. 1, 3.
- Żaden śmiertelny człowiek nie może ujrzeć Boga (Jahwe)
I Tym. 6, 15–16.
- Bóg zamieszkuje niebiosa
a mimo to za sprawą Swego ducha jest wszechwidzący, wszechwiedzący i wszędzie obecny – Mat. 6, 9; I Król. 8, 30; Ps. 139; Jer. 23, 24; Ps. 123, 1.
- Wśród Bożych cech możemy wyróżnić:
Miłość – „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał” Jan 3, 16; I Jan 4, 7–16.
Miłosierdzie (współczucie) – „[Ja jestem Pan, Bóg twój] czyniący miłosierdzie tysiącom tych, którzy mię miłują i strzegą przykazań moich [Wujek]” II Mojż. 20, 6; II Kron. 30, 9.
Zazdrość – „Nie będziesz się im [innym bogom] kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym” II Mojż. 20, 5; V Mojż. 5, 7–9.
Gniew – „Rozjątrzyli Mnie swymi czczymi bożkami (…) Zapłonął żar mego gniewu [BT]” V Mojż. 32, 21–22;
Prawość i sprawiedliwość
„On jest skałą! Doskonałe jest dzieło jego, / Gdyż wszystkie drogi jego są prawe, / Jest Bogiem wiernym, bez fałszu, / Sprawiedliwy On i prawy” V Mojż. 32, 4.
- Boga należy czcić poprzez okazywanie Mu posłuszeństwa i oddawanie Mu chwały.
„Posłuszeństwo lepsze jest niż ofiara, a uważne słuchanie lepsze niż tłuszcz barani” I Sam. 15, 22; Mat. 22, 37–38; Ps. 150.
- Duch Boży sumuje wszystkie cechy Boga,
„tchnienie” i „moc” Stwórcy kreują istniejącą rzeczywistość. „Duch Boga” jest pojęciem bardzo szerokim, to: Jego umysł, usposobienie, jak i moc, za pomocą której realizuje swe myśli i zamierzenia (patrz: Robert Young – Analytical Concordance to Holy Bible). Myśli człowieka (jego duch) wyrażają jego czyny (Mt.12;33-35). Podobnie możemy powiedzieć o Bogu – Duch Boga odzwierciedla Jego „stan umysłu” – to działania podejmowane, by wyrazić myśli i wolę Najwyższego. Termin Duch Święty używany jest niemal wyłącznie w Nowym Testamencie. Jest on równoważny z określeniami: Duch Boży lub Duch Pana (por. Dz.2;4, Joel 3;1). Duch Boga w wielu fragmentach Pisma Świętego jest utożsamiany z mocą Boga. Psalmista pisze: „Słowem Pana uczynione zostały niebiosa, a tchnieniem ust Jego całe wojsko ich” (Ps.33;6). Jeremiasz komentuje to następująco: „Ten, który stworzył ziemię swoją mocą” (Jer.51;15 por. Jer.27;5). Tak więc Duch Boga jest Jego Słowem, tchnieniem i mocą (por. Łk.1;35, Łk.11;20, Rz.15;13,19, 1Tes.1;5, Łk.24;49, Dz.10;38, 1Kor.2;4). Duch-moc (w Ewangelii Łukasza Duch Święty jest nazwany palcem Bożym Łk.11;20) jest środkiem, przy którego pomocy Bóg stwarza i utrzymuje wszelki byt: „Gdyby wziął z powrotem do siebie swojego ducha i ściągnął w siebie swoje tchnienie, to by od razu zginęło wszelkie ciało i człowiek wróciłby do prochu” (Hi.34;14-15), „Wydajesz tchnienie swoje (ducha), a stworzone bywają i odnawiasz oblicze ziemi” (Ps.104;30). Dlatego Duch Boga jest obecny wszędzie, choć On sam jest w niebie (Mt.6;9). Potwierdzają to słowa Psalmu 139: „Ty wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, rozumiesz myśl moją z daleka … dokąd ujdę przed Duchem twoim? I dokąd przed obliczem twoim ucieknę?” (Ps.139;2,7). Błędne rozumienie tego zagadnienia nie pozostaje bez znaczenia dla naszego wizerunku Boga. W rzeczywistości jest On aktywną, pełną mocy istotą, doskonale kontrolującą wszystko, co dzieje się na świecie i w kosmosie. Musimy mieć świadomość, że nasze czyny i myśli są całkowicie znane wszechobecnemu swym Duchem Bogu: „Czy zdoła się kto ukryć w kryjówkach, abym Ja go nie widział? – mówi Pan. Czy to nie Ja wypełniam niebo i ziemię?” (Jer.23;24).
- Duch święty
jest Bożą mocą użytą (tj. poświęconą[1]) w celu objawienia Jego imienia ludziom i dostrzegalną w:
- cudach – Dz. 10, 38;
- proroctwach – II Piotr 1, 21;
- narodzinach Jezusa – Łuk. 1, 35;
- przekazanej prawdzie – Jan 14, 26.
Ducha tego posiadali prorocy i słudzy Boga w czasach starotestamentowych. W czasach Nowego Testamentu był on dany Chrystusowi i jego uczniom w celu przekonywania słuchaczy o boskiej naturze głoszonych im nauk – Dz. 1, 8; 2, 2–4; Jan 3, 2; 3, 34.
Duch święty mógł zostać przekazany innym apostołom poprzez włożenie rąk, ale nie znaczy to, że ci, którym dana została ta moc, mogli ją przekazać dalej – Dz. 8, 12–19.
Moc Ducha świętego dana ludzkości zanikła, kiedy nauka Chrystusa utrwaliła się w dostatecznym stopniu w pierwszym wieku naszej ery – 1 Kor. 13, 8 – trwa natomiast ciągle w postaci spisanego Słowa Bożego – Biblii.
- Aniołowie
w oryginale hebrajskim słowo „Elohim” znaczy „mocarze Boży.” Aniołowie są nieśmiertelnymi stworzeniami, które wykonują Boże dzieła. Przez anioły Bóg stworzył ziemię i człowieka. W I Księdze Mojżeszowej, w rozdziale 1. słowo „Bóg” w hebrajskim oryginale oddane jest przez Elohim.
- Aniołowie są Bożymi posłańcami – Ps. 103, 20–21;
- Mają duchową naturę – Ps. 104, 4;
- Są nieśmiertelni – Łuk. 20, 36;
- Aniołowie, jak i człowiek, uczynieni są na obraz Boga – I Mojż. 1, 26;
- Widywano ich na ziemi – I Mojż. 18, 1–2; 18, 8–9; 19, 1–2; Dz. 10, 30;
- Nieustannie czuwają nad ziemią – Hebr. 1, 14; Ps. 34, 7;
- Często mówi się o nich jako o samym Bogu, ponieważ poprzez nich dokonują się dzieła Boże – I Mojż. 3, 1–4; 23, 20–21.
Pytania kontrolne
- Jaką naturę ma Bóg?
- Czy Bóg jest w trzech osobach?
- Przytocz odpowiedni werset potwierdzający jedność Boga.
- Czy człowiek został stworzony na Boże podobieństwo?
- Wskaż kilka dowodów Bożej wielkości i mocy.
- Czy Bóg jest wszechobecny?
- Wymień kilka cech Boga.
- Gdzie mieszka Bóg?
- Jak powinniśmy czcić Boga?
- Czym jest duch Boży?
- Co stałoby się, gdyby Bóg zabrał swego ducha?
- Co to jest duch święty?
- Czy duch święty jest osobą?
- Dlaczego Bóg dał swego ducha?
- Czy dziś ktokolwiek posiada ducha świętego?
- Kim są aniołowie?
- Jaka jest natura aniołów?
- Jaką aniołowie mają postać?
- Podaj jakikolwiek przykład, kiedy aniołowie byli widziani na ziemi.
- Jakie zadanie mają aniołowie w dzisiejszych czasach?
[1] Słowo „święty” oznacza odłączony, oddzielony, przeznaczony dla Boga