Znaczenie szabatu

Michael Guest, Kraków 2014

Prawo dotyczące szabatu zostało nadane na Synaju i było czwartym przykazaniem zapisanym na tablicach kamiennych przez Jahwe, przez anioła obecności Bożej /reprezentującego Boga (angel of presence)/  i przekazane Mojżeszowi.

Przykazanie to odnosiło się do siedmiodniowego schematu stworzenia świata, z zaznaczeniem, że siódmego dnia dzieło stworzenie zostało zakończone i w tym dniu żadne działanie związane ze stwarzaniem nie miało miejsca.

Pierwsze zdanie Biblii mówi, że na początku Bóg, Elohim, stworzył niebo i ziemię. Nie powiedziano nam, kiedy był ten początek. Nie to było bowiem celem natchnionego Słowa.

Planem Boga było przekształcenie tej pogrążonej w ciemności planety bez życia w świat mający odbijać Jego chwałę, co miało się dokonać w ciągu siedmiu literalnych dni. Dlatego też pierwszego dnia Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód i rzekł Bóg: Niech stanie się światłość. I stała się światłość (1Moj. 1:2-3).

Bóg oczywiście mógł stworzyć wszystko od razu, natychmiast, ale zdecydował On rozciągnąć dzieło stworzenia na sześć wieczorów i sześć poranków, co zgodnie z Pismem oznacz sześć pełnych dni.

Bóg celowo tak to zaplanował, by oświecić tych, którzy szukają niezliczonych cennych klejnotów duchowej analogii.

Szabat – dzień Odpoczynku? Wielki Stwórca nie potrzebuje odpoczywać tak  jak my śmiertelnicy. Musi więc być coś bardzo znaczącego w tym Dniu Odpocznienia i tu rodzi się pytanie: dlaczego Bóg umieścił to prawo o szabacie w kontekście 10 przykazań?

Księga Wyjścia rozdział 20 mówi nam, co anioł objawił  Mojżeszowi na górze: 2Moj. 20:8-11

Bóg przedstawił Mojżeszowi jasno, że prawo szabatu miało być znakiem przymierza, które Bóg zawarł z Izraelem. Tak jak tęcza była znakiem przymierza zawartego z Noem, a obrzezanie znakiem przymierza z Abrahamem.

Jak czytam w 2 Moj. 31:13-17 , Mojżeszowi nakazano: …

Wracając  do 1 Moj. 2:2 widzimy, że Bóg odpoczął – tzn. zaprzestał pracy – siódmego dnia. Ten czas odpoczynku trwał do tego momentu, gdy został przerwany przez grzech, który sprawił, że Bóg znowu musiał działać (wymagał działania Bożego). Ziemia została przeklęta, co sprawiło, że człowiek musiał pracować w pocie czoła, by zapewnić pożywienie dla swojego umierającego ciała aż do momentu śmierci.

Słowo Szabat jest po raz pierwszy wspomniane w 1Moj. 16:23 i wkrótce potem prawo szabatu stało się czwartym przykazaniem nadanym poprzez Mojżesza (Nehemiasz 9:14). Zachowywanie szabatu nie zostało odziedziczone po ojcach – Abrahamie, Izaaku czy Jakubie. Oni znali podział na siedmiodniowe tygodnie, ale nie znali zachowywania dnia siódmego jako dnia odpoczynku.

Żydowscy przywódcy byli ślepi na błogosławieństwa wypływające z zachowywania prawa szabatu, oni widzieli tylko kary i sąd za nieprzestrzeganie go. Nie rozumieli, że szabat został ustanowiony dla człowieka,  a nie człowiek dla szabatu. Tak więc, kiedy przyszedł Jezus, nie rozpoznali w nim doskonałego objawienia Boga w śmiertelnym ciele.

Kapłani potępili Jezusa za cuda – tj. pracę, które czynił w dzień szabatu. Jednakże w 4 Moj. 28:9 czytamy, że kapłani byli pouczeni, aby składać podwójne ofiary ogniowe w dni szabatu. Tak więc sami kapłani mieli o wiele więcej pracy do wykonania, a jednak nie ponosili za to winy, na to właśnie wskazał im Jezus w Mat.12:5  Albo czy nie czytaliście w zakonie, że w sabat kapłani naruszają sabat, a są bez winy?

Zachowywanie szabatu jest tym prawem – przykazaniem, które nie obowiązuje wierzących dzisiaj. Dlaczego tak jest? Pismo mówi nam, jaki status mają – mamy również i my – prawdziwi wierzący: 2Kor. 6:16  Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, (żywe kamienie w świątyni Bożej) jak powiedział Bóg: Zamieszkam pośród nich…

A także 1 Piotra 2:9 Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym ludem nabytym.

Znaczenie rytualne szabatu w prawie Mojżeszowym to był odpoczynek od grzechu – całkowity. Dlatego że praca w pocie czoła była skutkiem przekleństwa grzechu ( 1 Mój. 3:19) , żadna praca nie mogła być wykonywana w tym dniu pod groźbą kary śmierci. Ponieważ odpoczynek w Edenie został zakłócony przez grzech.

Jednak to na czym skupiało się Prawo Mojżeszowe, na co miało wskazywać – to było bezgrzeszne życie Chrystusa; jego doskonała ofiara. Na tej podstawie Jezus był szabatem w widzialnej fizycznej postaci. Ponieważ jego życie było całkowicie pozbawione grzechu, dlatego też jedynie on mógł przywrócić Odpoczynek.

Grzeszny człowiek nie mógł zrobić nic, by przywrócić Odpoczynek. Ale Bóg zadziałał w inny sposób – działał – pracował, by przywrócić Odpoczynek.  W Jana 5:19-22 czytamy: Tedy Jezus odezwał się i rzekł im: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni. (Ojciec bowiem miłuje syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni i ukaże mu jeszcze większe dzieła  niż te, abyście się dziwili.  Albowiem jak Ojciec wzbudza z martwych i ożywia, tak i syn ożywia, których chce.)

Tak więc wszystko to, co czynił Jezus miało aprobatę Boga. Bezgrzeszny Syn Boży działał – pracował, dokonując cudu uzdrowienia w dzień Szabatu, aby zademonstrować, że Bóg był nieustannie aktywny na rzecz upadłego człowieka. Dlatego Jezus naśladując ten wzór był aktywny wyzwalając, uwalniając tych, którzy byli związani przez grzech.

Czasami Jezus mówił po prostu do kogoś, kto był ofiarą jakiejś choroby: „odpuszczone są grzechy twoje”. To doprowadzało uczonych w Piśmie do furii i mówili; „ten człowiek bluźni”. Ale Jezus rzekł im: Mat.9:4-6:  Ale Jezus przejrzawszy ich myśli, rzekł: Dlaczego myślicie źle w sercach swoich? Cóż bowiem jest łatwiej, czy rzec: Odpuszczone są grzechy twoje, czy rzec: Wstań i chodź? Lecz abyście wiedzieli, że syn człowieczy ma moc na ziemi odpuszczać grzechy – rzekł do sparaliżowanego: Wstań, weź łoże swoje i idź do domu swego!”

Kiedy Jezus uzdrowił chromego przy sadzawce Betesda w dzień Szabatu, rzekł do uzdrawianego: Wstań, weź swoje łoże i chodź. Oto żywy dowód na to, że Bóg działał przez Swojego Syna, aby usunąć przeszkodę grzechu i przywrócić Odpoczynek.

W Hebr. rozdz. 3 i 4 czytamy o tym , że Mojżesz nie mógł wejść do obiecanego Odpocznienia, i w Ps. 95: 11 czytamy Nie wejdą do odpocznienia mego”. Ale dlaczego nie mogli wejść? Powodem był brak wiary Izraelitów.

Hebr. 4:8 Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpocznienia, nie mówiłby Bóg później o innym dniu. A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego. Kto bowiem wszedł do odpocznienia jego, ten sam odpoczął od dzieł swoich, jak Bóg od swoich. 

I wówczas pojawia się pouczenie dla nas Hebr. 4:11  Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa.

Nauka dla nas jest następująca: musimy pracować, aby osiągnąć odpocznienie popraez nasza pełną wiary służbę Bogu.

I chociaż Prawo Mojżeszowe było ciężarem dla Izreale, zawierało bogactwo duchowej nauki.

3 Moj. 23 ofnosi sie do święta Namiotów (Szałasów) w w.39 czytamy  Lecz piętnastego dnia siódmego miesiąca, gdy zbierzecie plony ziemi, obchodzić będziecie święto Pana przez siedem dni. W pierwszym dniu będzie całkowity odpoczynek i w ósmym dniu będzie całkowity odpoczynek.

Swięto Namiotów różniło się od Święta Paschy, ponieważ Pascha dotyczyła tylko siedmiu dni i siódmy dzień był świętem- jak mówi na o tym w.8 – było to wskazanie na siódme tysiącledie, Królestwo Boże. Ale Święto Namiotów wychodziło poza to, wyglądano ósmego dnia – ósmego tysiąclecia – ostatecznego zgromadzenia i żniw Boga odnośnie wiernych.

Innym ciekawym punktem jest to, że  Prawo Mojżeszowe wymagało, aby w każdy szabat skadane były cztery ofiary całopalne, ale w przyszły szabat –w Tsiącletnim Królestwie- jak czytamu w Ez. 46:4 ofiara bedzie ponownie podwojona i będzie  składanych osiem ofiar całopalnych składanych w szabat. Obok codziennej ofiary, Książę złoży dodatkowych siedem ofiar całopalnych w szbat, co w sumie daje osiem.

Mamy więc tu ciekawe porównanie:

W czasach Prawa Mojżeszowego były cztery ofiary całopalne skaładane w szabat, ale w przyszły Szabat Tysiącletniego Królestwa będą one podwojone do ośmiu ofiar całopalnych, bo będzie to czas oświecenia.

Także, w tym przyszłym wieku, całopalna ofiara wieczorna zostanie usunięta. Nie będzie wieczornej ofiary całopalnej. Dalaczego?

Każdy element w planie Bożym wskazuje na coś o wiele bardziej znaczącego. Era Mojżesz wypatrywała ‘siódmego dnia’ , dnia odpoczynku, który wskazywał na Tysiącletni Szabat. Ale czego wypatrywać będą  śmiertelni wierzący , którzy będą żyć w tym Tysiącletnim Królestwie? Oni oczywiście będą wypatrywać ósmego dnia, ósmego tyisiąclecia, kiedy to grzech i śmierć zostaną całkowicie usunięte. A Bóg będzie wszystkim we wszystkich (całkowite objawienie Boże).

W czsie Tsiącletniego Królestwa ciągle jeszcze będzie istnieć grzeszne ciało, ale będzie znajdować się pod boskimi rzadami Chrystusa i świętych. Tak więc będzie to odpoczynek od grzesznej jdominacji człowieka.  W Objawieniu 22:5 czytamy: Obj. 22:5 I nocy już nie będzie, i nie będą już potrzebowali światła lampy ani światła słonecznego, gdyż Pan, Bóg, będzie im świecił i panować będą na wieki wieków. Święci, odziani w niesmiertelność, będą jako słońce w Królestwie.

W Tysiącletnim Szalbatowym Króestwie, osiem ofiar całopalnych, z wyłączeniem ofiary wieczornej wskazywać będzie na ósme Tysiąclecie, a nawet dalej, kiedy to symbolicznie nie będzie już nocy, co wskazane jest przez zniesienie wieczornej ofiary całopalnej.

To, czego tak wielce potrzebujemy w naszych czasach, w naszym dniu – szóstym dniu, szóstym millennium, to Szabatowy  odpoczynek od ciężaru jakim jest  grzech.

W erze Mojzeszowej Prawo bardzo silnie podkreślało potępienie grzechu. W czsach gdy przywrócone będzie Królestwo, tj. w czasie Tysiaclecia, na które wskazywał siódmy dzień dzieła stworzenia, nastąpi związanie (skucie łańcuchem) symboli grzechu: diabła, szatana, smoka i węża – jak jczytamy o tym w jedynym wierszu Pisma, Obj. 20:2.

Jest wiele proroctw dotyczących Odpocznienia od  skutków grzechuw czasie przywróconego Królestwa, Iz. 2:4 I przekują sowje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy.

Długość życia znacznie się wydłuży.

Mat. 12:1-8

  1. W tym czasie szedł Jezus w sabat wśród zbóż, a uczniowie jego byli głodni i poczęli rwać kłosy i jeść.
  2. A gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli do niego. Oto uczniowie twoi czynią, czego nie wolno czynić w sabat.
  3. A On rzekł im: Czyż nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy był głodny, on i ci, którzy z nim byli?
  4. Jak wszedł do Domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani tym, którzy z nim byli, tylko samym kapłanom?
  5. Albo czy nie czytaliście w zakonie, że w sabat kapłani w świątyni naruszają sabat, a są bez winy?
  6. Ale mówię wam, że tutaj jest coś większego niż świątynia.
  7. I gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych.
  8. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu.

Zauważmy uzyte tu określenie: Pan Szabatu, a nie sługa Szabatu, co mówi nam, że Jezus był ponad Prawem. Kidy Jezus uzdrawiał w szabat i dawał odpocznienie od przekleństwa grzechu, nie było to łamanie czy przekraczanie Prawa ale raczej wypelnienie go – praktyczne pokazaniewszystkiego, czego Prawo było cieniem.

Żydzi nie rozumieli tego,ponieważ koncentrowali się tylko na rutualnym wypełnianiu jego nakazów, byli ślepi na naukę i prorocze znaczenie Prawa rytualnego.

Będziemy teraz rozważać zasady zachowyowania szbatu, czytajmy z 2 Moj. 35:1-3

  1. Przez sześć dni wykonywać się będzie pracę, a w dniu siódmym będziecie mieli święty sabat całkowitego odpoczynku dla Pana; każdy, kto w nim będzie wykonywał pracę, poniesie śmierć.
  2. Nie będziecie rozpalać ognia w żadnej z waszych siedzib w dzień sabatu.

Moglibysmy powiedzieć, jakżr to surowe i dotkliwe prawo. Ale powiedziane jest bardzo jasno, że przykazania Boże nie wyły dane po to, służyć naszej wygodzie.

To człowiek postępując źle, przystsowywał sobie prawo Boże do swoich potrzeb i wygód, tak jak prawo Korban/u, które wykrzywiało piąte przykazanie dotyczące czci należnej ojcu i matce. (Mar. 7:11-13).

Żydzi niewłaściwie potępiali Jezusa za uzdrawiane w szabat, chociaż sami byli gotowi zaatroszczyć się o swoje zwierzę, gdyby znalazło się w niebezpieczeństwie w dniu szabatu. (Mat.12:11-12).

Dlatego musimy postawić pytanie: jaki był powód boskiego zakazu rozpalania ognia w dzień szabatu, wykroczenia tak poważnego, że było karane śmiercią?

W obozie Izraela zarówno ogień na ołtarzu znajdującym się na dziedzińcu namiotu zgromadzenia, jak i siedmioramenny świecznik w miejcu Swiętym miały nieustannie płonąć. Tak więc to nie obecność ognia w dzień szabatu była wstrętna dla Boga, ale rozpalanie nowego ognia w szabat.

Karą dla tych,którzy łamali to prawo była śmierć. Rozpalanie nowego ognia w dzień szabatu, żeby gotować czy piec jedzenie, cokolwiek by to nie było, było wbrew prawu Bożemu. Dzień szósty był dniem przygotowania jedzenia na szabat.

Prawo szabatu było w założeniu zarówno błogosławieństwem, jak iobietnicą, ale smutną prawdą jest, że dla Izraela było ono często ciężarem. “kiedy skończy się szabat, abyśmy mogli sprzedawać i mieć zysk?”

W Tsiącletnim Królestwie szabatu – Odpoczniena będzie mieć miejsce przymusowe oświecenie/ uświadomienie i bezpośrednie boskie rządy przez Chrystusa i niśmierelnych świętych- w ten sposób nastąpi związanie grzech w bezdennej czeluści- i dzięki temu ludzkość będzie cieszyć się cudownym pełnym korzyści Opocznynkiem od grzechu, który bedzie odposczynkiem od skutków gtzechu – chorób, cierpienia, smutku, przemacy, niebezpieczeństw, itp. Tak więc Królestwo szbatu Odpocznienia nie oferuje eliminacji grzechu i jego skutków, zle tylko Odpoczynek.

Odpoczynek  stanowi istotę, głowną myśl szabatu dnia siódmego. Ale istotą dnia ósmego – którego typem było obrzezanie – jest całkowite odcięcie, eliminacja grzechu i jego skutków, włcznie ze śmiercia.

Kiedy nowonarodzony chłopiec skończył osiem dni w dzień szbatu, należło dokonać wyboru czy zachować nakaz szbatu zakazujący jakiejkolwiek pracy ( wiemy , że złamanie go było karane śmiercią) czy też dokonać obrzezania dziecka w siódmym czy też w dziewiątym dniu po narodzinach.

Należy jednak zauważyć, że agodnie z tym co czytamy w 1Moj. 17:11-12, obrzezanie było ustalonym znakiem Abrahamowego przymierza wiary i w ósmym dniu po narodzeniu chłopiec powinien być obrzezany.

Zachowywaie szabatu było znakiem Mojżeszowego przymierza uczynków

  1. Powiedz synom izraelskim: Zaiste, przestrzegać będziecie sabatów moich, gdyż to jest znakiem między mną a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyście wiedzieli, żem Ja Pan, który was poświęcam. 2 Moj. 31:14
  2. Przestrzegajcie więc sabatu, bo jest dla was święty. Kto go znieważy, poniesie śmierć, gdyż każdy, kto wykonuje weń jakąkolwiek pracę, będzie wytracony spośród swego ludu.

Biorąc to po uwagę możemy zrozumieć, że te dwa obrzędy rytualne – obrzezanie i zachowywanie szbatu – reprezentują każdy inne przymierze, jak zostało to wyznaczone przez Wiekuistego dawcę prawa.

Jan 7:22-24 pisze:

  1. Wszak Mojżesz dał wam obrzezkę [nie iżby ona pochodziła od Mojżesza, lecz od przodków] i w sabat obrzezujecie człowieka.
  2. Jeżeli człowiek w sabat przyjmuje obrzezkę, aby nie był naruszony zakon Mojżesza, to dlaczego się na mnie gniewacie, że w sabat uzdrowiłem całego człowieka?
  3. Nie sądźcie z pozoru, ale sądźcie sprawiedliwie.

Dlatego musimy badać Pismo, by znalećź wyjaśnienie dlaczego obrzezanie było ważniejsze od zachowywania szabatu.

Cidkawe jest to, jak czytamy, że zarówno obrzezanie, jaki i zachowywanie szabatu będzie przywrócone w Tysiącletnim Królestwie.

Ezechiel w rozdz. 44 i 46 mówi:

Ezech. 44:9 Dlatego tak mówi Wszechmocny Pan: Żaden cudzoziemiec nieobrzezany na sercu i nieobrzezany na ciele, żaden spośród cudzoziemców, którzy żyją wśród synów izraelskich, nie wejdzie do mojej świątyni, … Ezech.

44:24 We wszystkie moje święta będą przestrzegać moich wskazań i moich przepisów i będą święcić moje sabaty.

Jednak według mnie dzień odpoczynku w tym przyszłym czasie będzie zmieniony z siódmego na pierwszy dzień tygodnia, ponieważ żyjący w siódmym tysiącleciu będą wypartywać ósmego jtysiąclecia. Wnoskujemy to z Ez. 43:27

 A gdy skończą się te dni, wtedy ósmego dnia i w następne złożą kapłani na ołtarzu wasze ofiary całopalne i ofiary pojednania; i będę dla was łaskawy, mówi Wszechmocny Pan.

Tak więc ósmy dzień, zapamiętajcie to!

Rozumiemy to, że odpoczynek szbatowy od grzechu jest tylko częściowa odpowiedzią na problem grzechu. To, co ma o wiele ważniejsze znaczenie , to nauka jak wypływa z obrzędu obrzezania – to całkowite odcięcie tego, co cielesne,odcięcie/odrzucenie całego śmiertelnego życia, problemu grzechu, który skaził naszą planetę i trwa przez siedem tysiącleci od momentu stworzenia, które było “bardzo dobre”.

Czytamy, że obrzezanie musiało odbyc się ósmego dnia nawet jeśli miało pogwałcić nakaz zachowywania szbatu w siódmy dzień tygodnia.

W Słowie Bożym liczba osiem ma większe znaczenie niż liczba siedem. Tak więc odcięcie wszelkiego ciała, cielesności będącej przyczyną grzechu , co nastąpi w ósmym tysiącleciu, będzie czymś większym niż jedynie odpoczynek od grzechu i jego skutków w siódmym tysiącleciu, wg planu Bożego.

Liczba siedem jest dominującą liczbą w prawie i rytuałach pierwszego Królestwa Ery Mojżeszowej. Siedem to granica, jaką wyznaczył Jahwe dla rządów grzechu, co przedstawia ofiara przebłagalna za grzech składana w dzień pojednania (Yom Kippur) poprzez siedmiokrotne pokropienie krwią zasłony, która odzielała miejsce Święte od Najświętszego i która reprezentowała ciało Chrystusa, o czym mowa jest w Heb. 10:19-20. Czytamy też o tym w 3Moj.4:6.

Liczba osiem natomiast jest liczbą nowego początku – nieśmiertelności, wieczności, nieskończoności. Liczba osiem jest ułożona na boku, “na leżąco” jest symbolem nieskończoności, o czym możecie się przekonać, jesli macie aparat fotograficzny.

Każda litera alfabetu hebrajskiego i greciego ma swoją numeryczną wartość. Po grecku imię Jezusa daje liczbę 888.

Tak jak liczba 8 jest większa od liczby 7 , tak ósme tysiąclecie – i dalej – sięgające wnieskończoność,będzie doskonałą harmonia, kiedy Jahwe będzie ‘wszystkim we wszystkich” (1Kor. 15:28). Tego ósmego dnia – ósmego tysiąclecia – grzech i  smierć i wszystko, co jest znienawidzone zostanie całkowicie i ostatecznie ofcięte.

Tak więc przeniesienie obrzezania chłopca z ósmego dnia na siódmy czy dziewiąty, ażeby uniknąć odcinania ciała w szaabat byłoby niewłaściwe, ponieważ znaczenie dnia ósmego jest nadrzędne w stosunku do dnia siómego, nawet jeśli Jezus był  Panem Szabatu.

3Moj. 23 mówi o ceremonialnym potrząsaniu, kołysaniu snopem przed Jahwe w pierszy dzień tygodnia następujący po siódnym dniu, czy też po dniu Paschy. Dzień nastepujacy po dniu Paschy to był dzień ósmy. Antytypem jest tu Jezus, który powstał z martwych dnia ósmego. Dnia, który nastąpił po dniu siódmym czyli po szabacie. Tak więc pierwszy dzień tygodnia wg tej analogii jest także znany jako dzień ósmy.

Jest to ten sam schemat, jak w przypadku roku Jubileuszowego, kiedy to było odliczonych siedm lat szabatowych, a następny rok, 50-ty, był określany jako Rok Jubileuszowy. Stąd 7×7=49 lat, anstępny rok, pięćdziesiąty, był Rokiem Jubileuszowym, ale tak naprawdę ten 50-ty rok był pierwszym jrokiem nasętnego okresu 49 lat. I tak według tego samego wzoru, Jezus powstał z martwych dzień po szabacie, był to dzień ósmy i w ten sam dzień został wzbydzony do nieśmiertelnego życia, śmierć została dla niego usunięta na wieki, był to nowy początek.

Dniu siódmemu przypisano świętość, której nie miało poprzednich sześć dni. To uczy nas, że moc grzechu będzie w bosky sposób ograniczona do zakresu sześciu ‘czasów”, czy te sześciu tysiąćleci.

Wskazuje na to relacja biblijna o przemienieniu. Przed tą wizją Jezus powiedział do uczniów, Mat 16:28

  1. Zaprawdę powiadam wam, że są wśród stojących tutaj tacy, którzy nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w Królestwie swoim.

Zauważmy, że tekst ten mówi Mat. 17:1-2

  1. A po sześciu dniach bierze z sobą Jezus Piotra i Jakuba, i Jana, brata jego, i prowadzi ich na wysoką górę na osobność.
  2. I został przemieniony przed nimi, i zajaśniało oblicze jego jak słońce, a szaty jego stały się białe jak światło.

Tak, po sześciu dnaich, czyli w siódmy dzień – siódme tysiąclecie, Szabat – Królestwo Odpocznienia.

W tej wizji trzej apostołowie zostali przeniensieni w czasie do tego Królestwa, ale oczywiście nie dosłownie i w takim rozumieniu byli naocznymi świadkami chwały Chrystusa i Królestwie. Jakiegoż doznali błogosławieństwa, że mogki doświadczyć tej wizji Królestwa zamim umarli (nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w Królestwie swoim.)

Czytaliśmy Mat. 17:1, ale także w ewangelii Marka 9:2-7 mamy rekację o wizji przemienienia, która była parabolą Chrystusa – Najwyższego Kapłana, dzielącego nieśmiertelność ze swoją rodziną na początku siódmego dna, Szabatowego Tysiąclecia. Ota dlaczego napisane jest:

  1. 2. A po sześciu dniach wziął Jezus z sobą Piotra i Jakuba, i Jana i wprowadził ich tylko samych na wysoką górę, na osobność, i przemienił się przed nimi.
  2. I szaty jego stały się tak lśniąco białe, jak ich żaden farbiarz na ziemi wybielić nie zdoła.
  3. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, i rozmawiali z Jezusem. (…)
  4. I powstał obłok, który ich zacienił, a z obłoku rozległ się głos: Ten jest Syn mój umiłowany, jego słuchajcie.

Ta scena mówi nam wiele, ponieważ uczniowie byli przerażeni i upadli na twarz. Ale Jejzus podszedł i dotknął ich mówiąc: Powstańcie i nie bójcie się”. A kiedy podnieśli oczy, nie jwidzieli już nikogo tylko Jezusa.Tak więc Mojżesz zniknął, podobnie Eliasz, został tylko Jezus. To mówi nam, że Jezus był większy niż Prawo i Prorocy.

Wyższość Jezusa została ukazana , kiedy zlekceważył (stanął ponad Prawem) Prawo i uwolnił tak wielu z kajdan grzesznego ciała w dzień szabatu.

Ale pojawia się pytanie:

Ponieważ w tej samej relacji o przemienieniu u Łukasza 9:28 podany jest inny czas, czytamy : Łuk. 9:28

  1. A mniej więcej w osiem dni po tych mowach zabrał z sobą Piotra i Jana, i Jakuba i wszedł na górę, aby się modlić.

Podczas gdy Mateusz mówi A po sześciu dniach…

Obydwa wrażenia są ogólne,  niedokłdne:  po sześciu dniach i mniej więcej w osiem dni.

To, że Mateuzs mówi o ‘sześciu’, a Lukasz o ‘ośmiu’ ukazuje nam cudowne nauczanie, wzór stworzony przez natchnienie Ducha Świętego.

W panie naszego Stwórcy są trzy wydarzenia uniśmiertelniające – dające niśmiertelność. Pierwsze dotyczy oczywiście Jezusa, 2000 lat temu. Drugie nastąpi po szóstym dniu , a na początku dnia siódmego tysiąclecia, kiedy to Jezus po swoim powtórnym przyjściu da nieśmiertelność wierzącym. Trzecie i ostanie nadanie nieśmiertelności odbędzie się po zakończeniu szabatowego Tysiąclecia i przy wprowadzeniu w ósme tysiąclecie.

Od tego moment nie bedzie juz więcej śmierci. I oto dlaczego obrzezanie – odcięcie ciała – nowonarodzonego dziecki płci męskiej musiało odbyć się w ósmym dniu, który reprezentował ósme tysiąclecie.

Tak więc w czasie siódmego tysiąclecia – królestwa, poznanie – oświecenie- nie będzie już dobrowolne, tak jak to jest teraz. Ezechiel 39:7 mówi nam: Ezech. 39:7

  1. I ujawnię moje święte imię wśród mojego ludu izraelskiego; i już nie dopuszczę, aby moje święte imię było bezczeszczone, aby poznały ludy, że Ja jestem Pan, Święty w Izraelu.

Przykładem tego, jak liczba sześć oznaczała koniec potegi grzechu jest również ukazane w potopie. To nie przypadek, że Noe miał dokładnie 600 lat, kiedy globalny potop zakończył dominację grzechu, z pewnością było to wskazanie na dopełnienie się 6 000 lat ludzkiej grzesznej jdominacji.

Tak jak grzesznicy za dni Noego musieli być gwałtownie unicestwieni, kiedy Noe miał 600 lat, tak też upadły świat będzie w podobny sposób gwałtownie unicestwiony, zniszczony, kiedy dominacja grzesznego człowieka nad tym upadłym światem dobiegnie 6 000 lat.

W Piśmie mamy wiele odniesień do liczby 6, które podkreślają dominację grzechu.

Jerycho, miasto grzechu, było okrążane w milczeniu, jeden raz codzinnie przez sześć dni. Siedmiu kapłanów  przed Skrzynią Przymierza trąbiło w siedem trąb z baranich rogów , ale nie pozwolono im wznosić okrzyków aż do siódmego okrążenia w siodmym dniu.

Ale siódmego dnia wstali wcześnie o świcie, wcześniej niż zwykle i w czasie siódmego okrążenia kapłani mieli przeciągle zadąć w trąby i w tym momencie ludzie mieli wznosić okrzyki i mury runęły jak kartonowe pudełka.

Był to czas triumfu , wskazujący na przyszłe wydzrzenia, na świt dnia siódmego, siódmego tysiąclecia, kidy to moce grzechu będą pokonane.

Panowanie grzechu jest jograniczone do sześciu okresów czasu, jak pokazaywało to prawo szbatu.

Ale wracając do Jerycha, czy zauważliście, że w ów siódmy dzień, szabat, Izrael wykonał siedmiokrotnie więcej pracy niż w poprzednie sześć dni?

Z pewnością pokazano wtedy Izraelowi, że wieczne zbawienie nie będzie osiągnięte pporzez Prawo Mojżesza.

Liczba siedem jest często utożsamiana z przekleństwem grzechu i śmiercią.

Mając w pamięci sześciodniowie okrążanie Jerych w milczeniu, przeczytajmy, co mówi 2 Moj.24:15-17 o tym, kiedy Mojżesz wyszedł na świętą wgórę, a Bóg nie przemówił do niego aż po sześciu dniach.

  1. Gdy Mojżesz wstąpił na górę, obłok zakrył ją.
  2. I zamieszkała chwała Pana na górze Synaj, a obłok okrywał ją przez sześć dni. Siódmego dnia zawołał na Mojżesza z obłoku.
  3. A chwała Pana wyglądała w oczach synów izraelskich jak ogień trawiący na szczycie góry.

Chwała Boża, która byla zakryta przez 6 dni symbolizowała 6 000 lat ukrytej chwały Bożej, zakrytej do momentu, kiedy  Chrystus nie objawi jej w chwalebny sposób w siódmym tysiócleciu. Jest to bardzo ciekawe, bo kiedy odejmiemy te 6 dni ciszy/ milczenia od 40 dni,które Mojżesz spędził na górze, okaże się, że Bóg komunikował się z nim przez niewiele ponad 33 dni. Podobnie Bóg ckmunikował się ze swoim jednorodzonym Synem, prorokiem takim jak Mojżesz (5Moj.18:15), przez ponad 33 lat śmiertelnego życia Jezusa.

Liczba sześć w Piśmie to liczba człowieka. To liczba, która utożsamiana jest z grzeszną dominacją człowieka. Sześć ytsięcy lat dano człowiekowi na jego rządy , albo raczej nierząd. Podczas gdy siódme tysiąclecie ma być ogólnoświatową dominacją rządów Bożych – teokracją.

Babilon, symbol dumy człowieka, jest ciągle obecny w naszym świecie. Przy okazji wizyty w znanym na całym świecie Muzeum Brytyjskim zaciekawiła mnie informacja, że głowny system numeryczny stosowany do obliczeń w Mezopotamii był systemem sześćdziesiętnym, co znaczy, że podstawą obliczeń była liczba 60, anie jak to jest stosowane w naszym systemie dziesiętnym , liczenie w dziesiątkach.

I to  Babilończycy podzielili swój rok składający się z 360 dni na 6, co dało 60. I ten babiloński kaprys (dziwactwo) dotrwał przez wieki do naszych czasów. Np. W podziale czasu: godzina skłda sie z 60 minut, minuta z 60 sekund. Tak więc ciągle nosimy trichę tych babilońskich pozostałości na naszych nadgrstkach, nosząc zegarki. W Daniela 3:1 czytamy, że Nabuchodonozor wzniósł posąg ze złota, którego wysokość wynosiła 60 łokci, a szerokość 6 łokci.

Spójrzymy teraz na Rzym, tylko sześć liter alfabetu łacińskiego ma wartość liczbową, która daje w rezultacie liczbę 666 (I=1;V=5;x=10;L=50;C=100;D=500 – razem 666). M – które oznacz liczę 1000 zoztało wprowadzone póżniej poprzez umieszczenie obok siebi dwóch liter D , płaską stroną na dole, w ten sposób wyglądało ono jak m (małe m), a oznaczało 2xD=2×500=1000.

Liczba antychrysta to 666.

Kiedy przyjrzymy się dumie ludzkiej, widzimy, że faraon ścigał Izreala 600 wozami.

I jescze jeden ostatni przykład, Jezus został namaszczony przez Marię – na swój pogrzeb – dokłdnie sześć dni jprzed PPascha, dniem jego śmierci ( Jan 12:1-8). Po sześciu dniach od namaszczenia moc grzechu została złamana, kiedy Jezus został przybity do krkzyża (pala).

Widzimy więc, że po sześciu dniach – liczonych wg Bożego zmaysłu po 1000 lat z każdy dzień – moc grzechu będzie w sposób symboliczny związana i bezdennej czeluści, Odpoczynek od grzech w to radosne siódme, szbatowe tyiąclecie.

Ale to jeszcze nie koniec. Tak jak było  przeszłości, tak też będzie w przyszłości. W każdym wieku, na każdym etapie (realizacji) planu Bożego, wierzący mogą wypatrywać kolejneg kroku  w planie Bożym, który zostanie wypełniny,  nastąpi.

Ósme tysiąclecie będzie punktem centralnym dla ndchodzącego siódmego tysiąclecia, Króestwa Bożego, kiedy to śmiertelni ludzie zostanoą pouczeni, aby wypatrywać, oczekiwać tego przyszłego dnia ósmego, ósmego tysiącleci, kiedy grzech i śnierć zostaną całkowicie usunięte.

Liczba osiem mówi o nowym początku i jest symbolem nieskończoności. Niemożliwe jest dla śmiertelnych, których rozumienie jest ograniczone, aby w pełni zrozumieć, pojąć nieskończoność.

Czytamy w 1 Kor. 2:9 “Czego oko nie widziało i ucho nie słyszało, i co do erca ludzkiego nie wstąpiło, to przygotował Bóg tym, którzy Go miłują.”

Jakie błogosławieństwa doznaliśmy!