Dlaczego Chrystus zmartwychwstał?

Nauka o tym, że Chrystus ożył cieleśnie i wstał z grobu Józefa z Arymatrei, w którym został złożony po ukrzyżowaniu, wydaje się być najbardziej niewiarygodną spośród wszystkich nauk, jakie apostołowie Jezusa głosili po Jego wniebowstąpieniu. Niemniej jednak, o tym fakcie czytamy w Dz. 2;32, 3;15, 4;10, 5;30, 10;40, 13;30 i w wielu innych miejscach. Apostołowie nie wahali się mówić o zmartwychwstaniu Jezusa nawet wówczas, gdy groziła im za to śmierć.

Ci, którzy chcą naśladować Chrystusa, muszą wierzyć w prawdziwość tego świadectwa. Apostołowie uczyli – w bezdyskusyjnie oczywistych słowach – że fakt zmartwychwstania Chrystusa miał fundamentalne znaczenie dla chrześcijańskiej wiary: „A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna jest wiara wasza; jesteście jeszcze w swoich grzechach” (1Kor. 15,17).

Dlaczego zmartwychwstanie Chrystusa było konieczne dla zbawienia człowieka? Otóż bez powstałego z grobu, żywego Chrystusa, nie byłoby wybaczenia grzechów i możliwości osiągnięcia nieśmiertelności; tej możliwości, która zaistniała po śmierci Jezusa. Bóg nie zapomina o grzechu. Adam, przyjmując z rąk Ewy zakazany owoc, złamał w Edenie prawo Boże i skutkiem tego ściągnął na siebie wyrok śmierci: „gdy tylko zjesz z [drzewa poznania dobra i zła], na pewno umrzesz” (1Moj. 2,17). To zaś oznaczało wejście grzechu na świat i spowodowało rozłam pomiędzy Bogiem i człowiekiem. Od tego czasu rozłam ów ciągle się utrzymuje. Paweł skonstatował tę prawdę słowami: „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmieć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rz. 5,12).

Jedynie dzięki Bożej litości zagwarantowana została możliwość powrotu człowieka do Boga i uzyskania – przez Jezusa Chrystusa – zbawienia.

1. Bóg zbawia, ale dzieje się to dzięki Chrystusowi, którego Stwórca uczynił Zbawicielem przez obdarowanie go zbawieniem za okazane posłuszeństwo, a następnie obdarzył go mocą udzielania zbawienia każdemu, kto wierzy ewangelii i przestrzega jej nauk:
„… zanosił On [Jezus Chrystus] z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany” (Hbr.5,7).
„I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa …” (Hbr. 5,8).
„Wszedł raz na zawsze do Miejsca Świętego, zdobywszy wieczne odkupienie” (Hbr. 9,12).
„Stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni sprawcą zbawienia wiecznego” (Hbr. 5,9).
„Dałeś mu władzę nad wszelkim ciałem, aby dał żywot wieczny tym wszystkim, których mu dałeś” (J. 17,2).
„Ten, który wzbudził Pana Jezusa, i nas wzbudzi przez Jezusa” (2Kor. 4,14) [BG].
„Umarli usłyszą głos Syna Bożego i ci, co usłyszą, żyć będą” (J. 5,25).
„[Jezus] przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może” (Fil. 3,21)

2. Wybaczenie grzechów, które prowadzi do życia wiecznego, jest osiągalne tylko za pośrednictwem żywego Chrystusa. Jego wstawiennictwo u Boga za grzesznikami było przepowiedzianą uprzednio możliwością powtórnego pojednania się Boga z człowiekiem:
„On to poniósł grzechy wielu i wstawił się za grzesznikami” (Iz. 53,12).
„Zwiastuje się wam odpuszczenie grzechów przez Niego” (Dz. 13,38) [BT].
„… może zbawić na zawsze tych, którzy przez niego przystępują do Boga, bo żyje zawsze, aby wstawiać się za nimi” (Hbr. 7,25).
„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus” (1Tym. 2,5).
„A jeśli kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy” (1J. 2,1).
„Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania. (…) Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze” (Hbr. 4;14,16).

3. Chrystus został ustanowiony zarówno sędzią, jak i pośrednikiem: to przed nim, kiedy powróci, muszą stawić się wszyscy, którzy przyjęli na siebie odpowiedzialność wiary, by zdać świadectwo ze swego życia, i zostać uznanymi i otrzymać nieśmiertelność, bądź spotkać się z odrzuceniem, potępieniem, wstydem i wrócić do grobu:
„Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszelki sąd przekazał Synowi” (J. 5,22).
„On [Jezus] jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych” (Dz. 10,42).
„Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe” (2Kor. 5,10).
„Ja [Jezus] … oddam każdemu z was według uczynków waszych” (Obj. 2,23).
„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego” (Mt. 16,27).
„[Chrystus Jezus] będzie sądził żywych i umarłych, na objawienie i Królestwo jego” (2Tym. 4,10).

Czyż nie jest oczywistym, iż jeśliby Chrystus nie zmartwychwstał, jego śmierć nie miałaby żadnej wartości? Konieczne było znalezienie sposobu powrotu ze śmierci. Tego właśnie dokonał Bóg wzbudzając Chrystusa ze śmierci. W ten sposób został dany człowiekowi żywy Pośrednik, przez którego możemy uzyskiwać przebaczenie naszych grzechów u Boga, i żywy szafarz nieśmiertelności, którą w dniu sądu otrzymają wszyscy ci, którzy przyszli przezeń do Boga.

Nie powinniśmy jednak koncentrować się tylko na śmierci Chrystusa. Bez jego zmartwychwstania nie byłoby przecież dla nas żadnej nadziei uzyskania nieśmiertelności. Nasze zbawienie zależy od przyjęcia Chrystusa poprzez chrzest, a następnie życia w zgodzie z Jego przykazaniami. Na ten temat przeczytaj następujące fragmenty Biblii: Mt. 7;21,23; J. 15;14; Rz. 6;3-5; Rz. 8;13; 1Kor. 6;9,10; Gal. 6;8; 1J. 3;7,8.