Trzy różne użycia słowa „zbawiony” pojawiają się w Bożym Słowie. Aby uniknąć wprowadzenia w błąd oraz katastrofalnych w skutkach wniosków należy zwrócić na te użycia baczną uwagę:
1. „Zbawiony” w czasie przeszłym odnosi się do ofiarniczej służby Jezusa Chrystusa lub do wierzącego korzystającego ze złożonej przez Mesjasza ofiary podczas swego chrztu.
a) „Który nas wybawił i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i laski, danej nam w Chrystusie Jezusie przed danymi wiekami.” (2Tym. 1:9) Mamy tutaj odniesienie do ofiary Pana Jezusa Chrystusa w Bożym planie zbawienia.
b) „Zbawił nas nie dla uczynków sprawiedliwości, które spełniliśmy, lecz dla miłosierdzia swego przez kąpiel odrodzenia oraz odnowienie przez Ducha Świętego.” (Tyt. 3:5) Werset ten nawiązuje do przyjęcia przez wierzącego Bożego zbawienia w chwili jego chrztu.
2. „Zbawiony” w czasie teraźniejszym (czasie „trwającym” w języku greckim). Poniższe fragmenty Biblii wskazują, iż zbawienie jest procesem ciągłym, dokonującym się przez całe życie wierzącego.
a) „Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni.” (Dz. Ap. 2:47)
b) „Albowiem mowa o krzyżu jest głupstwem dla tych, którzy giną, natomiast dla nas, którzy dostępujemy zbawienia, jest mocą Bożą.” (1Kor. 1:18)
c) „I przez którą (ewangelię) zbawieni jesteście, jeśli tylko ją zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem…” (1Kor. 15:2)
d) „Zaiste myśmy wonnością Chrystusową dla Boga wśród tych, którzy są zbawieni (zbawiani)…” (2Kor. 2:15)
3. „Zbawiony” w czasie przyszłym i sensie ostatecznym.
a) „…ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.” (Mat. 10:22)
b) „Jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten szkodę poniesie, lecz on sam zbawiony będzie, tak jednak, jak przez ogień.” (1Kor. 3:15) Ten werset odnosi się do zbawienia jakie stanie się udziałem wierzących w Dniu Sądu.
c) „Oddajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, aby duch był zbawiony w dzień Pański.” (1Kor. 5:5) Ten fragment listu podobnie jak powyższy nawiązuje do zbawienia jakie stanie się udziałem wierzących w Dniu Sądu.
d) „Pilnuj siebie samego i nauki, trwaj w tym, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.” (1Tym. 4:16). Tymoteusz został wyznaczony przez Pawła na przywódcę kościoła. Zgodnie z nauką ruchów Ewangelicznych Tymoteusz był „zbawionym człowiekiem”. Zauważ jednak, iż Apostoł Paweł pisze o jego zbawieniu jako o wydarzeniu przyszłym i warunkowym.
W przeszłości, Bóg zamanifestował Swoje wielkie zbawienie w osobie i dziele swego Syna Jezusa Chrystusa. Jest ono przyjmowane przez wierzącego w czasie jego chrztu. Podczas dalszego życia następuje „wypracowywanie” zbawienia objawiającego się kształtowaniem nowego stworzenia. Aż do Dnia Sądu wierzący nie może mieć pewności co do swego ostatecznego zbawienia. Dlatego też jest swego rodzaju zarozumialstwem uważanie siebie za nieodwołalnie zachowanego do wiecznego życia przed tym czasem.
1. Po przejrzystym i zrozumiałym objaśnieniu użycia w Piśmie Świętym słowa „zbawiony” należałoby przytoczyć „garść mocnych” wersetów ostatecznie obalających pogląd „raz zbawiony na zawsze zbawiony” czy „bezpieczny na wieki”. W swej argumentacji można np. wykorzystać słowa zapisane w Liście do Hebrajczyków:
a) Przeczytaj Hebr. 3:12-14; 6:4-6 oraz 10:26-29. Żadną siłą nie można oprzeć się treści zawartych tutaj słów. Czy opisane osoby w przytoczonych fragmentach Pisma nie były zbawione? Ponieważ cytowany tekst wyraźnie stwierdza, iż ci wierzący byli „braćmi”, „uczestnikami Chrystusa”, że zostali oni „oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego… i zakosztowali cudownych mocy wieku przyszłego”, jest więc czymś zupełnie niezrozumiałym i pozbawionym jakiejkolwiek sensu twierdzenie, iż wymieniane osoby nigdy nie weszły na drogę życia czy też nigdy nie należały do grona „zbawionych”.
b) Następnie należałoby tutaj postawić pytanie: Czy po tym jak ci wierzący weszli na drogę życia przestali nią kroczyć (lub mogli przestać)? Fakt, iż „sroższa kara” oraz „żar ognia” oczekuje tych, którzy „odpadli” (o których mówi Pismo, że jest rzeczą niemożliwą aby powtórnie się odnowili i przywiedli do pokuty, ponieważ „oni sami ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na urągowisko.” – Hebr. 6:6) jest dowodem na to, że albo ci wierzący popełnili taką obrzydliwość albo mieliby ją popełnić, co oczywiście obala pogląd, iż wierzący są nieodwołalnie zachowani dla wiecznego błogosławieństwa.
c) Logikę powyższego rozumowania można podsumować w następujący sposób:
i. Wierzący, o których mówi Apostoł Paweł są tymi, którzy porzucili drogę życia lub „mają zadatki” by to uczynić.
ii. Takich też spotka „sroższa kara”.
iii. Jeśli wierzący mają zostać ukarani nie można więc mówić o ich nieodwołalnym zachowaniu dla wiecznej łaski. Stąd też nie ma żadnych przesłanek aby utrzymywać, iż jest się „bezpiecznym na wieki”.
2. Innym podejściem do omawianego zagadnienia jest argumentacja oparta na życiu i wypowiedziach Apostoła Pawła:
a) Czy Paweł uważał się za zbawionego kiedy wyznał: „Co mam czynić, Panie?” (Dz. Ap. 22:10) (Odpowiedź w tym wypadku z pewnością brzmi „Tak”) Dlaczego więc skierowano do niego słowa: „A czemu teraz zwlekasz? Wstań, daj się ochrzcić i obmyj grzechy swoje, wezwawszy imienia jego.” (Dz. Ap. 22:16) Jeżeli był „zbawiony” (doznawszy obmycia swych grzechów kiedy powiedział: „Co mam czynić, Panie?”) dlaczego usłyszał słowa aby nie zwlekał tylko powstał i obmył swoje występki?
b) Jeśli odkupienie Apostoła było „wieczne” jak można zrozumieć następującą wypowiedź: „Żeby poznać go i doznać mocy zmartwychwstania jego, i uczestniczyć w cierpieniach jego, stając się podobnym do niego w jego śmierci, aby tym sposobem dostąpić zmartwychwstania. Nie jakobym już to osiągnął albo już był doskonały…Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem…” (Fil. 3:10-13).
Podobnie: „Ale umartwiam swoje ciało i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.” (1Kor. 9:27) Czy mogą to być słowa człowieka, który ma pewność, że jego wieczne błogosławieństwo jest w stu procentach zapewnione?
c) Apostoł Paweł napisał w liście do Tytusa: „Abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca.” (Tyt. 3:7) Paweł jednak jasno zdefiniował pojęcie nadziei: „A nadzieja, którą się ogląda, nie jest nadzieją, bo jakże może ktoś spodziewać się tego, co widzi?” (Rzym. 8:24) Jeżeli Paweł rzeczywiście był przekonany o swoim „wiecznym zbawieniu”, to dlaczego jedynie żywił nadzieję życia wiecznego, a nie był tego pewny?
I. Jana 3:36
„Kto wierzy w Syna, ma żywot wieczny, kto zaś nie słucha Syna, nie ujrzy żywota, lecz gniew Boży ciąży na nim.”
Jana 6:47
„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, kto wierzy we mnie, ma żywot wieczny.”
Jana 6:54
„Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym.”
1 Jana 5:11
„A takie jest świadectwo, że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu Jego.”
1 Jana 5:13
„To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny.”
KWESTIA: Treść tych wersetów Pisma Świętego jest podkreślana przez wiele grup religijnych. Ponieważ Apostoł Jan użył w nich czasu przeszłego „dał nam żywot wieczny” i teraźniejszego „macie żywot wieczny” argumentuje się, iż już teraz życie wieczne jest w posiadaniu wierzących – ich wieczne bezpieczeństwo jest zapewnione.
OBJAŚNIENIE:
1. Prawie bez wyjątku wszyscy ci, którzy wierzą w swe „wieczne bezpieczeństwo (zbawienie)” także wyznają doktrynę o nieśmiertelności duszy. Tak więc, jeżeli wierzący i niewierzący „są (w ich mniemaniu) nieśmiertelni”, to co jest tym życiem wiecznym, o którym mówił Mesjasz, a które to stanie się udziałem wiernych?
2. Jeżeli argumentuje się, iż „stanie się bezpiecznym” ochrania daną osobą przed ogniem piekielnym i jeziorem ognistym, to dlaczego nie znajdujemy takiego potwierdzenia w Ewangelii i Listach Jana?
3. Jaki obiektywny dowód możemy tam znaleźć, który potwierdziłby, że „zbawiony człowiek” jest naprawdę zbawiony? Ktoś może powiedzieć, że jest zbawiony, ale jak może mieć on pewność, iż takie wyznanie jest prawdziwe?
4. Argumentacja dotycząca pewności zbawienia oparta na powyższych fragmentach Pism Jana związana jest z błędnym zrozumieniem użytego czasu. Zastosowany tu czas przeszły i teraźniejszy odnosi się do wydarzeń mających mieć miejsce w przyszłości. W ten sposób została podkreślona pewność ich realizacji. Rozważ poniższe przykłady:
a) „Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w jego ręce.” (Jana 3:35). Nie mniej jednak autor listu do Hebrajczyków wyraźnie stwierdza: „Teraz jednak nie widzimy jeszcze, że mu wszystko jest poddane.” (Hebr. 2:8)
b) „Ja zwyciężyłem świat.” (Jana 16:33) Lecz ukrzyżowanie Zbawiciela jeszcze się nie dokonało.
c) „Dokonałem dzieła, które mi zleciłeś, abym je wykonał.” (Jana 17:4) Jezus dopiero miał umrzeć „za grzechy nasze według Pism.” (1Kor. 15:3)
d) „A ja dałem im chwałę, którą mi dałeś…” (Jana 17:22). Chociaż wierzący nie zostaną obdarzeni chwałą aż do powtórnego przyjścia Mesjasza, kiedy to otrzymają nieśmiertelność. (Kol. 1:27 por. 2Tym. 2:10-12)
e) „…Aby oglądali chwałę moją, którą mi dałeś…” (Jana 17:24). Jezus nie został uwielbiony aż do czasu po swoim zmartwychwstaniu (Łuk. 24:26; 1Tym. 3:16).
f) Zobacz także 2Tym. 1:10; ale ludzie nadal umierają. Będzie tak aż do końca milenium, kiedy to śmierć zostanie ostatecznie zniszczona, por. 1Kor. 15:24-28.
5. Podobnie Pismo Święte mówi o życiu wiecznym tak, jakby już było ono naszym udziałem, chociaż jest to jeszcze sprawą przyszłości – zostaniemy nim obdarzeni w dniu ostatecznym. Można to udowodnić na dwa sposoby:
A) poprzez ukazanie, że Jan odnosi kwestię obdarzania wiernych życiem wiecznym do czasu dnia ostatecznego,
B) poprzez wskazanie innych tekstów Nowego Testamentu, które ukazują, iż życie wieczne i ostateczne zbawienie należą do przyszłości.
Poniżej przedstawiono argumentację:
A) Życie wieczne będzie darem sprawiedliwych „w dniu ostatnim”:
a) „A to jest wola Tego, który mnie posłał, abym z tego wszystkiego, co mi dał, nic nie stracił, lecz wskrzesił to w dniu ostatecznym.” (Jana 6:39)
b) „A to jest wola Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w niego, miał żywot wieczny, a ja go wzbudzę w dniu ostatecznym.” (Jana 6:40)
c) „Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a Ja go skrzeszę w dniu ostatecznym.” (Jana 6:54)
Życie wieczne zostało nam przyobiecane (1Jana 2:24-25) i znajduje się ono w Synu Bożym (1Jana 5:11), który obdarzy nim wszystkich swych wiernych „w dniu ostatecznym”.
B) Inne fragmenty Pisma Świętego potwierdzające, że życie wieczne nie jest jeszcze własnością wierzących:
a) „W nadziei żywota wiecznego, przyobiecanego przed dawnymi wiekami przez prawdomównego Boga.” (Tyt. 1:2).
b) „Abyśmy, usprawiedliwieni łaską jego, stali się dziedzicami żywota wiecznego, którego nadzieja nam przyświeca.” (Tyt. 3:7 por. Rzym. 8:24: „a nadzieja, którą się ogląda nie jest nadzieją, bo jakże może ktoś spodziewać się tego, co widzi?”).
c) „I odejdą ci na kaźń wieczną, sprawiedliwi zaś do życia wiecznego.” (Mat. 25:46 por. Dan. 12:2) Kontekst tego wersetu ewangelii wskazuje, iż sprawiedliwi są najpierw sądzeni, a następnie zostają zaproszeni by odziedziczyli życie wieczne (Mat. 25:31-46). Powyższe zakłada, że sprawiedliwi nie posiadają życia wiecznego zanim do niego nie wejdą.
C) Zbawienie jest doświadczeniem, które tak naprawdę stanie się udziałem wierzących w przyszłości:
a) „…albowiem teraz bliższe jest nasze zbawienie, niż kiedy uwierzyliśmy.” (Rzym. 13:11) Jeśli zbawienie stało się czymś bliższym to nie może być ono już czyjąś własnością.
b) „Czyż nie są oni wszyscy służebnymi duchami, powołanymi do pełnienia służby gwoli tych, którzy mają dostąpić zbawienia?” (Hebr. 1:14) Ten, który ma odziedziczyć nie jest jeszcze zwykle właścicielem.
c) „…Przywdziawszy… pancerz wiary.” (1Tes. 5:8) Nikt nie spodziewa się tego co stało się już jego udziałem.
II. Jana 10:28
„I Ja daje im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej.”
KWESTIA: Ten werset cytowany jest na dowód tego, iż ci, którzy „przyjęli Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Zbawiciela” są całkowicie bezpieczni; ich przyszłe zbawienie jest zagwarantowane.
OBJAŚNIENIE:
1. Ta wypowiedź odnosi się do tych, którzy są owieczkami Pana, ale kto tak naprawdę może wiedzieć czy jest „owcą” czy „kozłem” zanim nie rozstrzygnie tego Dzień Sądu.
2. Wielu spośród tych, którzy zaliczają siebie do owiec, w końcowym rozrachunku okażą się być „kozłami”. (Mat. 25:41-46; 7:21-23; Łuk. 13:26-27).
3. „I nie giną na wieki” nie jest tym samym co „nigdy nie umrą”. Dla naśladowców Mesjasza śmierć nie jest zagładą ale snem (Jana 11:11-14; 1Kor. 15:6,18; 1Tes. 4:13). To niewierzący są tymi przeznaczonymi na zatracenie (Jana 3:16; Łuk. 13:3,5 por. Jer. 51:53,57).
4. Zwróć uwagę na właściwą, opisaną przez Pana Jezusa kolejność zdarzeń. Owce:
a) „głosu mojego słuchają” (w. 27) – odpowiedź,
b) „idą za mną” (w. 27) – naśladownictwo,
c) „daje im żywot wieczny” (w. 28) – zmartwychwstanie*,
d) „nie giną na wieki” (w. 28) – bezpieczeństwo w Królestwie Bożym
e) „nikt nie wydrze ich z ręki mojej” (w. 28) – ochrona przed fałszywymi prorokami.
Niektórzy popełniają błąd umiejscawiając krok d) przed c).
*Uczniowie, którzy będą żyli w dniu powtórnego przyjścia Pana osiągną nieśmiertelność nie doświadczywszy śmierci (Jana 11:26; 1Kor. 15:51; 1Tes. 4:13-17).
III. Jana 11:26
„A kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki.”
KWESTIA: Ten werset cytowany jest na dowód tego, iż ci, którzy „przyjęli Jezusa Chrystusa jako swego osobistego Zbawiciela” są zbawieni na wieki wieczne.
OBJAŚNIENIE:
1. Zbawiciel rzekł „kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki.” Mesjasz odnosi tutaj swą wypowiedź do żyjących wiernych, którzy doznają bezpośredniej przemiany swego śmiertelnego ciała na ciało uwielbione nie doświadczywszy śmierci.
2. Na taką interpretację wskazuje kontekst fragmentu Pisma:
a) Werset 24 – mówi o zmartwychwstaniu w dniu ostatnim,
b) Werset 25 – nawiązuje do wierzących, którzy zmarli przed dniem sądu: „kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.”
c) Werset 26 – kompletuje cały obraz rzeczy. Uczniowie, którzy będą żyli w dniu powtórnego przyjścia Pana osiągną nieśmiertelność nie zaznawszy snu śmierci.
3. Apostoł Paweł stwierdził: „Albowiem do niczego się nie poczuwa, lecz to mnie jeszcze nie usprawiedliwia, bo tym, który mnie sądzi, jest Pan. Przeto nie sądźcie przed czasem, dopóki nie przyjdzie Pan, który ujawni to, co ukryte w ciemności, i objawi zamysły serc; a wtedy każdy otrzyma pochwalę od Boga.” (1Kor. 4:4-5) Podobnie Pan Jezus wskazał w swej przypowieści, iż wielu którzy myślą, że są „owcami” zostaną odrzuceni jako „kozły” (Mat. 25:41-46 por. 7:21-23; Łuk. 13:25-30). Dlatego też deklarowanie „przed czasem”, że jest się nieodwołalnie zachowanym do życia wiecznego jest oznaką zarozumialstwa.
IV. Efezjan 2: 8-9
„Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar, nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.”
KWESTIA: Niektórzy przytaczają ten fragment listu Apostoła Pawła aby „usprawiedliwić” swą doktrynę „wiecznego bezpieczeństwa” po tym jak „Chrystus przejmuje władzę nad naszym sercem”. Przyjmuje się, iż to „wieczne bezpieczeństwo” jest zupełnie niezależne od dalszych uczynków wierzącego.
OBJAŚNIENIE:
1. Należy tutaj od razu zaznaczyć, że nikt nie może otrzymać zbawienia jako należną mu nagrodę za dokonane przez niego uczynki. Stwierdza o tym wyraźnie nauka dotycząca zakonu (Gal. 2:21; Rom. 3:21; 5:21).
2. Istnieją dwa aspekty składające się na zbawienie człowieka. Boży, który ukazany jest w udzielonej łasce oraz ludzki wyrażony posłuszeństwem wiary. Niektórzy argumentują, że jeśli ktoś „pracuje” na zbawienie, to wtedy nagroda jest raczej zapłatą niż darem. Bóg powierzył Jozuemu miasto Jerycho, jednakże musiał on zgodnie z nakazem okrążać jego mury przez siedem dni (Joz. 6:2-4). Podobnie zbawienie jest darem Boga, ale człowiek musi dopełnić pewnych warunków aby je otrzymać.
3. Prawdziwym jest stwierdzenie, iż żaden człowiek nie może być zbawiony bez udzielenia mu Bożej łaski, ale otrzymujący ją musi się charakteryzować pewnymi cechami. Poniżej przedstawiono ich reprezentatywną listę:
a) „W tej bowiem nadziei zbawieni jesteśmy…” (Rzym. 8:24)
b) „Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” (Rzym 5:1)
c) „A osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla nas wszystkich, którzy są mu posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego.” (Hebr. 5:9)
d) „Ona jest obrazem chrztu, który teraz i was zbawia.” (1Piot. 3:21)
e) „Jeśli zaś chodzimy w światłości… społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu.” (1Jana 1:7)
f) „…Z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujecie.” (Fil. 2:12).
g) „Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary.” (Jak. 2:24)
h) „Ratujcie się spośród tego pokolenia przewrotnego.” (Dz. Ap. 2:40)
i) „…Przez którą (ewangelię) zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem.” (1Kor. 15:2)
4. Ostateczne zbawienie nie jest jeszcze naszym udziałem. Wskazują na to poniższe fragmenty Pisma:
a) „…Ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.” (Mat. 10:22)
b) „A przypominam wam bracia Ewangelię…przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem.” (1 Kor. 15:1,2)
c) „Dlatego bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić; czyniąc to bowiem nigdy się nie potkniecie.” (2Piot. 1:10)
d) „Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego niewierzącego serca, które by odpadło od Boga Żywego, ale napominajcie jedni drugich każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa ”dzisiaj”, aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność, jaka mieliśmy na początku.” (Hebr. 3:12-14)
5. Niektórzy w tym temacie wykazują się dość dziwną logiką. Kiedy przedkładane są fragmenty Biblii mówiące o „zbawionych”, którzy odstąpili od wiary (np. pijacy, którzy są wyłączeni z Królestwa, Gal. 5:19-21) zwykle uzyskiwaną odpowiedzią jest stwierdzenie, iż te osoby nigdy tak naprawdę nie były „zbawione”. Jest to dość wymijająca pozbawiona zdrowej logiki odpowiedź. „Bezpieczeństwo” zostało nabyte za cenę prawdy.
6. Prawie bez wyjątku ci, którzy kładą duży nacisk na słowa zawarte w Efezjan 2:8, są zwykle tymi, którzy zawężają znaczenie chrztu do zewnętrznej oznaki wewnętrznych przemian. Przy takiej okazji należało by wskazać na wypowiedź Apostoła Pawła zawartą w tym samym liście kilka wersetów dalej – „Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa.” (Gal. 3:27). Godnymi nadmienia na tym miejscu są okoliczności chrztu Pawła, które jasno wskazują, iż dana osoba może się „nawrócić” (Dz. Ap. 22:10), jednakże dopóki nie zostanie ochrzczona nie dostąpi odpuszczenia swoich grzechów (Dz. Ap. 22:16 por. Dz. Ap. 2:38,41).