3900 p.n.e. – 1900 p.n.e.
- Kain był pierworodnym dzieckiem
Adama i Ewy. Był rolnikiem – I Mojż. 4, 2–3. Składał Bogu „ofiarę z plonów rolnych.” Nie była to ofiara właściwa, ponieważ Kain zignorował zasadę wymagającą przelania krwi jako zadośćuczynienia za grzech. Rozgniewał się, że Bóg odrzucił jego ofiarę. Zabił swego brata. Zademonstrował w ten sposób charakterystyczne cechy grzechu: nieposłuszeństwo Bogu, złość, niszczenie tego, co jest dobre (nasienie, tj. potomstwo węża).
- Abel był drugim synem
Adama i Ewy. Był pasterzem. Złożył Bogu ofiarę z „pierwocin trzody”, a Bóg przyjął jego ofiarę; grzechy Abla zostały zakryte (zadośćuczynione) przez krew zwierzęcia – Hebr. 11, 4. Został zabity przez Kaina. Abel był początkiem tej linii obiecanego w Edenie potomstwa, która następnie, po jego śmierci, kontynuowana była poprzez trzeciego syna Adama, Seta – I Mojż. 4, 25; Hebr. 12, 24.
- Wierne potomstwo
stawało się coraz bardziej zepsute – I Mojż. 6, 1–2; aż do czasu, gdy wszyscy, z wyjątkiem Noego i jego rodziny, zostali odrzuceni przez Boga z powodu ich grzechów. Długość życia ludzkiego została skrócona do 120 lat – I Mojż. 6, 3. Bóg żałował, że stworzył człowieka – I Mojż. 6, 6–7; 11–13.
- Noe i jego rodzina
jako jedyni ufali Bogu. Noe został pouczony, by zbudował Arkę – I Mojż. 6, 14–22. W ciągu długiego okresu oczekiwania na mający nadejść potop, przestrogi Noego były lekceważone – Mat. 24, 36–39; Hebr. 11, 7.
- Potop
zniszczył wszelkie ludzkie istnienie z wyjątkiem Noego i jego rodziny, która wierzyła Bogu, poczyniła odpowiednie przygotowania i została uratowana przez wody tego samego potopu. Bóg zawarł PRZYMIERZE z Noem, w którym obiecał, że nigdy już nie zgładzi ludzkości wodami potopu i potwierdził je znakiem tęczy – I Mojż. 9, 11–17.
6. Trzej synowie Noego
dali początek nowemu rodzajowi ludzkiemu – I Mojż. 9, 19. Byli to: Sem, Cham i Jafet.
- Człowiek ponownie zignorował swego Stwórcę
i w swej dumie zaczął budować wysoką wieżę w Babel. Bóg rozpędził ludzi zamieszkujących Mezopotamię i rozproszył ich po całym świecie. By pogłębić to rozproszenie, Bóg pomieszał ich język – I Mojż. 11, 6–9.
- Bóg wybrał Abrama
(później nazwanego Abrahamem) jako jednego ze swych szczególnych sług – I Mojż. 11, 31; 12, 1–3. Z powodu wiary i wierności Abrama, Bóg zawarł z nim przymierze.
Obietnica ta składa się z dwóch części:
- że w Abrahamie i jego potomstwie będą błogosławione wszystkie narody – I Mojż. 12, 2–3. Nasieniem, tj. potomstwem Abrahama byli Żydzi, ale mówi się tu także o szczególnym nasieniu, tj. potomku – Jezusie Chrystusie – przez którego miało przyjść to błogosławieństwo – Gal. 3, 14–16.
- że Abraham i jego potomkowie posiądą Kanaan na zawsze – I Mojż. 13, 14–17.
Te dwie obietnice stanowią podstawę przesłania głoszonej przez Chrystusa Ewangelii, będącej Dobrą Nowiną o Królestwie Bożym, które zostanie ustanowione na ziemi – Gal. 3, 8. Są to obietnice, w których wszyscy prawdziwi chrześcijanie muszą pokładać swoją nadzieję i wiarę – Gal. 3, 26–29; Mar. 1, 14–15; 16, 15–16; Łuk. 8, 1; Gal. 1, 8–12; Efez. 2, 11–13.
- Abraham był przykładem WIARY i POSŁUSZEŃSTWA – Hebr. 11, 8–13; 17–19. Został nazwany „przyjacielem Boga” – Jak. 2, 23.
- Obietnice te, znane w Nowym Testamencie jako Nowe Przymierze albo Ewangelia, nie zostały jeszcze wypełnione, ale będą, kiedy zostanie ustanowione Królestwo Boże – Hebr. 11, 39–40; Dz. 7, 5; Rzym. 4, 13–25.
- Potwierdzeniem Przymierza jest przysięga, obrzezanie, narodziny, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa – I Mojż. 15, 8–18; 17, 9–14; Gal. 3, 17; Hebr. 6, 13–18; 9, 11–28.
- Bóg wypełni swą obietnicę daną Abrahamowi – Mich. 7, 18–20; Mar. 12, 26–27; Mat. 8, 11; Hebr. 11.
- Obietnice dane Abrahamowi stały się nadzieją narodu Izraela i stanowią także podstawę naszej nadziei – Gal. 3, 26–29; Łuk. 1, 54–55; 72–75.
- Żoną Abrahama była Sara. Abraham miał dwóch synów. Pierwszy – z niewolnicy Sary, Hagar, został nazwany Ismael – zob. wyjaśnienie w Gal. 4, 22–26. Drugi – z Sary, został nazwany Izaak, dziecko obietnicy. Abrahamowi polecono złożyć w ofierze Izaaka – typ Chrystusa – Hebr. 11, 17–19.
- Obietnice dane Abrahamowi
zostały powtórzone Izaakowi – I Mojż. 26, 3–4; Ps. 105, 9–11. Żoną Izaaka była Rebeka – I Mojż. 24. Synowie Izaaka to Ezaw i Jakub – I Mojż. 25, 20–28. Starszy służył młodszemu – tak zdecydował Bóg, a nie człowiek. Izaak błogosławi Jakuba – I Mojż. 27, 26–29.
Pytania kontrolne
- Kim byli dwaj pierwsi synowie Adama i Ewy?
- Dlaczego ofiara Abla została przyjęta, a Kaina nie?
- W jaki sposób ziemia stała się niegodziwa?
- Dlaczego Bóg żałował, że stworzył człowieka?
- Kogo uratował Bóg za prawość?
- W jaki sposób została zgładzona ludzkość?
- W jaki sposób uratowany został Noe? Czego to jest symbolem?
- Czym było Przymierze, jaki znak został dany Noemu?
- Ile osób zostało uratowanych? Podaj imiona synów Noego.
- Co zrobili ludzie po potopie?
- Jak Bóg ukarał ludzi?
- Kogo później wybrał Bóg jako swego szczególnego sługę?
- Jakie obietnice dał Bóg Abrahamowi? Jak zostały one potwierdzone?
- Kto jest owym szczególnym, obiecanym potomkiem (nasieniem)?
- Kto stanowi „niezliczone potomstwo”?
- Jak Abraham zdoła odziedziczyć ziemię obiecaną, skoro obecnie nie żyje?
- Jakim słowem określa się w Nowym Testamencie te obietnice?
- Czy jest to ta sama ewangelia, która była głoszona przez Chrystusa?
- Co oznacza słowo „ewangelia”?
- Czy owe obietnice dotyczą tylko Żydów?
- Jakich wspaniałych przykładów dostarcza nam życie Abrahama?
- W jaki sposób owe obietnice dotyczą także nas?
- Czy te obietnice są potwierdzone w innych księgach Pisma?
- Kto był żoną Abrahama?
- W jaki sposób Izaak stał się typem Chrystusa?
- W jaki sposób Ismael i Izaak reprezentują Stare i Nowe Przymierze?
- Czy obietnice dane Abrahamowi zostały powtórzone Izaakowi?
- Jak miała na imię żona Izaaka?
- Jakie były imiona dzieci Izaaka?
- Który z synów Izaaka był starszy?
- Kogo wybrał Bóg? Jaka płynie dla nas stąd nauka?