Chrzest

I. Marka 7:4
„I po powrocie z rynku, jeśli się nie umyją, nie jedzą.”
Łukasza 11:38
„Ujrzawszy to, faryzeusz dziwił się, że nie obmył rąk przed posiłkiem.”

KWESTIA: Ponieważ greckie słowo „baptizo” przetłumaczono tutaj na „umyją” i „obmył” argumentuje się, że nie można obstawać przy przekonaniu, iż jedyną właściwą formą chrztu jest całkowite zanurzenie.

OBJAŚNIENIE:
1. Istnieją tylko trzy fragmenty Pisma, gdzie w niektórych przekładach Pisma Świętego „baptizo” oddano inaczej niż przez słowo odnoszące się do „chrztu” (poza wymienionymi także w Hebr. 9:10). W 74 innych przypadkach „baptizo” przetłumaczono właśnie na „chrzest”. Greckie słowo „rhantizo” oznaczające „pokropienie”, „polanie” niegdzie nie przełożono na wyraz związany z „chrztem”.
2. Słowo „baptizo” pochodzi od wyrażenia „bapto” oznaczającego „całkowite pokrycie cieczą…całkowite zamoczenie (np. w barwniku): zanurzyć, moczyć”.
3. Opisowy język Słowa Bożego wyraźnie odnosi chrzest do czynności związanej z zanurzeniem. Na przykład:
a) Jan Chrzciciel – „Jan także chrzcił w Ainon blisko Salim, bo tam było dużo wody, a ludzie przychodzili tam i dawali się ochrzcić.” (Jana 3:23).
b) Jezus – „A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody…” (Mat. 3:16).
c) Eunuch – „I kazał zatrzymać wóz, zeszli obaj, Filip i eunuch, do wody, i ochrzcił go. Gdy zaś wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa…” (Dz. Ap. 8: 38-39).
4. Chrzest jest przyrównany do pogrzebu: „Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć.” (Rzym. 6:4 por. z Kol. 2:12) Nasza śmierć i zmartwychwstanie do nowego życia w Chrystusie Jezusie znajdują swój wyraz w chrzcie jeśli dokonujemy całkowitego zanurzenia, a nie jedynie pokropienia wodą.

II. Marka 10:14
„Pozwólcie dziatkom przychodzić do mnie i nie zabraniajcie im, albowiem takich jest Królestwo Boże.”
Mateusza 18:4
„Kto się więc uniży jak to dziecię, ten jest największy w Królestwie Niebios.”

KWESTIA: Powyższe fragmenty często cytowane są aby usprawiedliwić rozpowszechnioną praktykę chrzczenia dzieci. W kredo jednego z kościołów czytamy:
„…jeżeli Królestwo należy do małych dzieci, to nie można odmówić im chrztu, który to jest sakramentem wprowadzającym do tego Królestwa… Jeśli nawet osoby dorosłe chcące poddać się obrządkowi chrztu muszą upodobnić się do swych latorośli, to jak zakazać chrztu dzieci, które to powinny być wzorem do naśladowania? (Doktryna i Praktyka w Zjednoczonym Kościele w Kanadzie)

OBJAŚNIENIE:
1. Powyższe ani żadne inne wersety Pisma Świętego nawet nie wzmiankują o chrzcie małych dzieci (w tym niemowląt).
2. Jeśli interpretacja Zjednoczonego Kościoła byłaby właściwa, wtedy to drzwi Królestwa, zgodnie ze słowami Zbawiciela byłyby zamknięte przed wszystkimi oprócz ochrzczonych dzieci: „Zaprawdę powiadam wam, ktokolwiek by nie przyjął Królestwa Bożego jak dziecię, nie wejdzie do niego.” (Marka 10:15)
3. Słowa „takich” i „jak” (Marka 10:14-15) wskazują na uczynione przez Jezusa porównanie. Jeśli dorośli nie posiądą cech charakterystycznych dla dzieci to drzwi do Królestwa będą przed nimi zamknięte. Cechy te Słowo Boże wymienia m. in. w 1 Koryntian 14:20 – „Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale bądźcie w złem jak niemowlęta, natomiast w myśleniu bądźcie dojrzali.” oraz 1 Piotra 2:1-2 – „Odrzuciwszy więc wszelką złość i wszelką zdradę, i obłudę, i zazdrość, i wszelką obmowę jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawieniu.”
4. Relacja Mateusza nie pozostawia żadnych niejasności co do intencji słów Mistrza: „Zaprawdę powiadam wam, jeśli się nie nawrócicie, i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebios. Kto się więc uniży jak to dziecię, ten jest największy w Królestwie Niebios.” (Mat. 18:3,4) Zobacz też wersety 10 i 14 – „ci mali” to prawdziwi uczniowie Jezusa.
5. W Ewangelii Marka Zbawiciel zwraca się do swoich uczniów jako do „dzieci” (Marka 10:24).

III. Jana 4:2
„Chociaż sam Jezus nie chrzcił, ale jego uczniowie.”

KWESTIA: Ponieważ Zbawiciel nie chrzcił osobiście, wnioskuje się stąd, iż chrzest nie jest dla zbawienia warunkiem koniecznym.

OBJAŚNIENIE:
1. Natychmiast nasuwa się oczywista konkluzja, iż założenie, że „chrzest jest rzeczą niekonieczną aby być zbawionym” na pewno nie wynika ze stwierdzenia „Jezus sam nie chrzcił” ponieważ czynili to „jego uczniowie”.
2. Błędnym jest sugerowanie, iż chrzest przeprowadzony przez uczniów jest mniej ważny niż ten, który zostałby dokonany osobiście przez Jezusa Chrystusa. Jan sprawozdaje: „Potem Jezus poszedł wraz ze swymi uczniami do ziemi judzkiej i tam przebywał z nimi, i chrzcił.” (Jana 3:22) Uczniowie byli narzędziami, za pomocą których dokonywany był chrzest. Zbawiciel powiedział swoim uczniom: „Kto was przyjmuje, mnie przyjmuje…” (Mat. 10:40). Później też rzekł do siedemdziesięciu wybranych: „A kto was słucha, mnie słucha.” (Łuk. 10:16).
3. Istnieje wiele wskazówek dla tych, którzy chcą się poddać obrządkowi chrztu (Dz. Ap. 2:38; 8:38; 10:48) jednak nie ma żadnych zaleceń co do tego kto powinien go przeprowadzać. Biblijne historyczne zapisy wskazują, iż osoba zanurzająca zawsze była osobą wierzącą. Na przykład. Filip (Dz. Ap. 8:38); Piotr (Dz. Ap. 10:47-48); Paweł lub Sylas (Dz. Ap. 16:31-33).
4. Chrzest jest rzeczą bardzo istotną w dziele zbawienia człowieka. Wskazują na tą m. in. poniższe fragmenty Słowa Bożego:
a) Sam Jezus rzekł: „Idąc na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony.” (Marka 16:15-16) Któż ma taki autorytet aby podważać zalecenia Mesjasza i nauczać, iż zbawienie można osiągnąć bez chrztu w wodzie.
b) „Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych…” (Dz. Ap. 2:38). Cytowany werset wyraźnie sugeruje, iż nasze grzechy nie zostaną odpuszczone, aż się nie ochrzcimy.
c) „Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa.” (Gal. 3:27). Stąd jasny wniosek, iż chrzest jest ustaloną przez Boga drogą do „bycia w Chrystusie”.
d) Do Pawła skierowano słowa: „A czemu teraz zwlekasz? Wstań, daj się ochrzcić i obmyj grzechy swoje…” (Dz. Ap. 22:16) Powyższe zakłada, iż (chociaż Paweł wyznał: Co mam czynić, Panie?” – werset 10) Apostoł był „w” swych grzechach dopóki nie zostały one obmyte przez chrzest.
e) „…Bóg cierpliwie czekał za dni Noego, kiedy budowano arkę, w której tylko niewielu, to jest osiem dusz, ocalało przez wodę. Ona jest obrazem chrztu, który teraz i was zbawia…” (1Piot. 3:20-21). Czy ocalał ktoś, kto był poza arką, którą zbudował Noe? Ponieważ chrzest jest tym na co wskazywała arka czy może ktoś dostąpić zbawienia znajdując się poza Bożym „gwarantem bezpieczeństwa” zawartym w chrzcie?

IV. Rzymian 10:9
„Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz.”
Rzymian 10:13
„Każdy bowiem, kto wzywa imienia Pańskiego, zbawiony będzie.”

KWESTIA: Te słowa używane są przez niektóre wyznania nauczające, iż wszystkim co potrzebne jest do zbawienia to „Przyjęcie Pana Jezusa i uznanie go za swego osobistego Zbawiciela”. Zakłada się, że chrzest jest zewnętrznym wyrazem wewnętrznej przemiany, ale jako taki nie jest on istotnym elementem potrzebnym do zbawienia.

OBJAŚNIENIE:
1. Powyższe słowa odnoszą się do naszego zbawienia rozumianego w sensie Duchowym (a nie „czynnościowym”). Wystarczające dowody świadczące o konieczności poddania się obrzędowi chrztu można znaleźć m. in. w Mat. 3:15; Marka 16:16; Jana 3:5; Dz. Ap. 2:38; 10:48; 22:16; 1Piot. 3:21.
2. Czy zamiarem Pawła byłoby „zaniżanie” istoty chrztu po tym jak z zaangażowaniem pisał o jego znaczeniu w rozdziale szóstym tego samego listu? (Rzym. 6:3-5)
3. Czy ktoś mógłby zostać osobą wierzącą i równocześnie odrzucić jedno z najbardziej wyraźnych przykazań Pana Jezusa Chrystusa?
4. Możliwe jest oddanie tekstu zawartego w Rzymian 10:13 w sposób: „Każdy bowiem, kto wzywa nad sobą imienia Pańskiego, zbawiony będzie.” Zobacz Jakuba 2:7, gdzie została użyta ta sama forma greckiego czasownika. Jak ktoś może wzywać imienia Pana nad sobą jak nie poprzez chrzest? (Gal. 3:27)
5. Podobny zwrot „Wszakże każdy, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie.” zawarty został w księdze Dziejów Apostolskich 2:21, po wygłoszeniu których z pewnością nastąpiło ochrzczenie tych, którzy z radością przyjęli słowa Apostoła Piotra (Dz. Ap. 2:40-41).
6. Czasami, niektóre wyznania podejmując wysiłek mający na celu udowodnienie, iż znaczenia chrztu w dziele zbawienia jest marginalne, cytują tekst zapisany w Dz. Ap. 8:37: „Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym”. Poniższe kwestie wymagają podkreślenia:
a) Słów tych nie ma w tekście greckim (dlatego też, niektóre przekłady Pisma Świętego pomijają tę wypowiedź).
b) „Głoszenie Chrystusa” jest w swym znaczeniu wyrażaniem o bardzo szerokim zasięgu. Wskazuje na to porównanie Dz. Ap. 8:5 z Dz. Ap. 8:12. „A Filip dotarł do miasta Samarii i głosił im Chrystusa”, ale w wersecie 12 mówi się o Filipie, który „zwiastował dobrą nowinę o królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa…”
c) Nawet wiara w to, że Jezus jest Panem wymaga właściwego zrozumienia jego natury i ofiary. Podobnie, aby uwierzyć w dokonane przez Boga zmartwychwstanie Mesjasza należy znać naukę Pisma Świętego na temat piekła, duszy, ducha, duszy żyjącej.
d) Podobnie jak w pierwszym wieku tak i teraz czysta nauka apostolska bywa zanieczyszczana różnymi fałszywymi doktrynami i ludzkimi baśniami (zobacz np.: 1Kor. 15:35-36; 1Tym. 1:19-20; 2Tym 2:17-18; 1Jana 4:1-3; Tyt. 1:14).

V. 1 Koryntian 1:17
„Nie posłał mnie bowiem Chrystus, abym chrzcił, lecz abym zwiastował dobrą nowinę, i to nie w mądrości mowy, aby krzyż Chrystusowy nie utracił mocy.”

KWESTIA: Werset ten cytowany jest przez zwolenników doktryny zakładającej, że chrzest nie jest warunkiem koniecznym, jaki należałoby spełnić aby być zbawionym.

OBJAŚNIENIE:
1. Taka interpretacja jest jawnym pogwałceniem kontekstu wypowiedzi, gdyż Paweł wcześniej mówi, iż ochrzcił Kryspa, Gajusai dom Szczepana (wersety 14-16). Tak więc Paweł dokonałby własnego potępienia jeśli stwierdzenie „nie posłał mnie bowiem Chrystus, abym chrzcił”, miałoby wskazywać na zakaz wykonywania przez Apostoła tego obrządku wobec nawróconych osób.
2. Kontekst wypowiedzi wskazuje, iż do zboru w Koryncie wkradł się swego rodzaju rozłam. Tamtejsi bracia powiadali: „Ja jestem Pawłowy, a ja Apollosowy, a ja Kefasowy, a ja Chrystusowy” (1Kor. 1:12-13). Chociaż, jak stwierdza Paweł, to nie on został ukrzyżowany i nie w jego imię zostali ochrzczeni. Stąd też Apostoł z westchnięciem składa podziękowanie: „Dziękuję Bogu, że nikogo z was nie ochrzciłem prócz Kryspa i Gajusa, aby ktoś nie powiedział, że jesteście w imię moje ochrzczeni.” (wersy 14-15)
3. Ten fragment listu wskazuje na fakt, iż z osobą udzielającą chrztu nie wiążą się jakieś specjalne cechy i zasługi (Jezus częstokroć także nie udzielał chrztu osobiście, czynili to jego uczniowie – Jana 4:2). Paweł został posłany przez Pana Jezusa Chrystusa aby przede wszystkim głosił Dobrą Nowinę. To czy Apostoł osobiście podejmował się udzielania chrztu nawróconych nie było istotne.
4. Na fakt, iż chrzest jest dla naszego zbawienia rzeczą niezbędną wskazują m. in.: Mk. 16:16; Jana. 3:5; 1Piot. 3:21; Gal. 3:27; Dz. Ap. 2:38; 22:16; 16:30-33.