Nadzieja prawdziwego chrześcijaństwa

Chrześcijaninem jest ten, kto naśladuje Chrystusa. Aby móc naśladować Chrystusa konieczna jest akceptacja i wypełnianie tych nauk, które on głosił. Nauki Chrystusa, proste i jednoznaczne, oparte były o pisma Starego Testamentu.
Być chrześcijaninem, to wierzyć w istnienie Boga i w to, że Biblia jest natchnionym objawieniem Jego samego i celu, dla którego dał swego Syna. Bez tej wiary nie można mieć nadziei na otrzymanie życia podczas powrotu Chrystusa. Sam Jezus powiedział:
„A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś (J. 17,3).

Właściwie docenione poznanie Boga prowadzi do posłuszeństwa okazanego nakazom podanymi w Biblii w sposób niezwykle przejrzysty. Taka wiedza i takie posłuszeństwo czynią człowieka chrześcijaninem.
Przykładem prawdziwego chrześcijanina – i to przykładem danym nam przez Boga – jest apostoł Paweł. Przeczytajmy uważnie jego wyznania wiary we wszystkie obietnice, jakie uczynił Bóg. W Dziejach Apostolskich znajdujemy zapis dotyczący życia Pawła po jego nawróceniu – zapis, który wyraźnie ukazuje jego przeświadczenie o prawdziwości głoszonej przez siebie ewangelii. Dzięki sile tego przeświadczenia Paweł zdołał nawrócić na prawdziwe chrześcijaństwo tysiące ludzi, zaś dla naszego pouczenia zachowana została część listów, jakie do nich napisał. Listy te mówią nam, w jaki sposób winien wieść życie prawdziwy chrześcijanin i potwierdzają pewność płynącej z takiego życia nadziei.

Nadzieja, jaką żywi prawdziwe chrześcijaństwo, związana jest z generalnym zamiarem Boga dotyczącym rodzaju ludzkiego, przy czym jej spełnienie jest absolutnie pewne. Nadzieja ta oparta jest na wymienionych poniżej faktach biblijnych, które uczą, że:
1. Człowiek jest śmiertelny z powodu grzechu; zamiarem Boga jest zniszczyć grzech razem z jego konsekwencjami i napełnić ziemię Swoją chwałą.
2. Zamiar Boga jest ustawicznie realizowany od czasów grzech Adama; dla realizacji tego zamiaru konieczne były narodziny i życie potomka rodu Adamowego, który pozostałby bezgrzeszny pomimo wszystkich pokuszeń.
3. Bóg zawarł z Abrahamem, Izaakiem, Jakubem i Dawidem przymierze, w którym ujawnił zamiar uczynienia ich samych i potomka ich rodu głównym punktem Swojego planu; obietnicą daną w tym przymierzu była ewangelia – dobra nowina o Królestwie Bożym.
4. Potomkiem obiecanym Abrahamowi, Izaakowi, Jakubowi i Dawidowi jest Jezus Chrystus, który – jako potomek ich rodów – będzie panował nad całą ziemią przez tysiąc lat na przywróconym tronie Dawida w Jeruzalem.
5. Pierwszym dziełem Jezusa po powrocie na ziemię będzie wskrzeszenie umarłych i sąd tych wszystkich, których znajomość i rozumienie ewangelii uczyniły świadomymi tego powrotu i sądu.
6. Ustanowionym przez Boga sposobem zjednoczenia się z Chrystusem i skorzystania z obietnic Bożych jest wiara we wszystkie nauki biblijne i następnie chrzest przez całkowite zanurzenie w wodzie.

Należy jasno podkreślić, że nadzieja, jaką żywi prawdziwe chrześcijaństwo, nie może zawierać niczego sprzecznego ani niezrozumiałego. Z jednego faktu w sposób oczywisty wynika następny:
Ponieważ Adam i Ewa zgrzeszyli w Edenie, cały rodzaj ludzki i oni sami stali się grzesznymi, śmiertelnymi istotami: „Przeto jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, tak i na wszystkich ludzi śmierć przyszła, bo wszyscy zgrzeszyli” (Rz. 5,12).

Ponieważ niemożliwym było, by człowiek sam wybawił się od śmierci i grobu, Bóg dał mu nadzieję zbawienia; ale zbawienie jest kwestią indywidualną i każdy człowiek może skorzystać z tej możliwości dla siebie samego. Boże postanowienie, by śmiertelny człowiek mógł uzyskać nieśmiertelność było aktem Jego miłości, ponieważ wymagało ofiarowania Jego własnego Syna, jako tego, przez którego możliwym stało się odpuszczenie grzechów. Również i Jezus okazał podobną miłość godząc się dobrowolnie iść drogą, którą wyznaczył mu Ojciec. Stąd też jedynymi ludźmi, jacy będą ostatecznie żyć na ziemi, będą ci, którzy wierzyli w Boga, byli Mu posłuszni i żyli nadzieją wypełnienia się Jego obietnic.

Oczywistym jest zatem, że cały plan Biblii dotyczy ziemi. Wszystko zaczęło się w Edenie od stworzenia naszych prarodziców, którzy nie dotrzymali posłuszeństwa Bogu, rozwijało się w ciągu następnych sześciu tysięcy lat, w którym to okresie Bóg wybrał pewnych mężczyzn i kobiety dla realizacji Swego planu, a zakończy się przez napełnienie ziemi chwałą wielkiego Stwórcy i wówczas „śmierci już nie będzie” (Obj. 21,4) i „nie będzie już nic przeklętego” (Obj. 22,3).

Poniższe cytaty ilustrują przyszłe wydarzenia, o których mówi Biblia:
„A Jezus rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, że wy, którzyście poszli za mną, przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na tronie chwały swojej, zasiądziecie i wy na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń izraelskich” (Mat. 19,28).
„Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa … a jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy” (Gal. 3,27-29).

Wszystko, co jest najlepszego w ludzkich staraniach, będzie zrealizowane w Królestwie Boga. Znajomość Boga i okazywana mu cześć będzie zjawiskiem powszechnym, dlatego Bóg będzie wszystkim błogosławił.
„Wtedy rozsądzać będzie narody i rozstrzygać sprawy wielu ludów. I przekują swoje miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Żaden naród nie podniesie miecza przeciwko drugiemu narodowi i nie będą się już uczyć sztuki wojennej” (Iz. 2,4).

Od czasów Edenu rodzaj ludzki nie miał możności cieszyć się pełnią błogosławieństwa Stwórcy, jako że z powodu grzechu Adama i Ewy wszystko zostało skażone. Kiedy jednak wszystkie tego skutki zostaną zniszczone, ziemia na powrót stanie się rajem. Móc żyć i radować się tym czasem – oto nadzieja prawdziwego chrześcijaństwa. Czy także i Twoja?