19.02.

Możliwe, że pewna liczba osób, zebranych przy tym stole dzisiejszego ranka, odczuwa smutek graniczący z depresją. Bierze się on z wiedzy, że tak wielu ma dokuczliwe problemy, czy to fizycznej natury, czy też z powodu ogólnych warunków ich codziennego życia. Wiadomość o śmierci naszego brata w sposób naturalny wywołuje w nas uczucie smutku. Lista osób chorych czy osłabionych również jest przyczyną naszego niepokoju. Wiedza o tym, że wielu zmaga się z trudnościami w życiu domowym lub zawodowym także sprawia nam smutek. Jednakże wszystko to może i musi spotykać od czasu do czasu każdego z nas, bez względu na nasz wiek. Nie zapominajmy, że nie tylko starzy i niedołężni mają swoje problemy. Wielu znacznie młodszych pośród nas również zmaga się z wieloma trudnościami.
Doświadczanie przeciwności, które testują naszą wiarę, naszą prawość, naszą odporność, jest czymś, co musi spotykać każdego z nas, jeśli mamy w efekcie posiąść Królestwo. Niektórzy z nas spotykają się z bardzo wielkimi przeciwnościami ze strony świata, ale istnieje też wiele problemów, które rodzą się w tym łatwym i wolnym świecie, w którym przyszło nam żyć, które poddają próbie naszą wiarę, sprawdzając, czy rzeczywiście jesteśmy przygotowani wytrwać w ciężkich czasach, kiedy będziemy musieli stawić czoło tłumowi albo kiedy doświadczanie to dotyczyć będzie nas samych, wymagając od nas wytrwania w wierze. Nie musimy specjalnie badać swej sytuacji, by przekonać się, że doświadczamy obecnie szczególnych błogosławieństw. Nawet problem starości jest mniejszy, gdyż ludzie, ogólnie rzecz ujmując, są zdrowsi. Współczesna medycyna jest rozwinięta do takiego stopnia, że relatywnie niewiele osób umiera w młodym wieku. Niektóre z problemów zdrowotnych ludzi starszych biorą się z faktu, że paradoksalnie dzięki osiągnięciom medycyny są oni utrzymywani przy życiu o wiele dłużej, niż to było wcześniej. Problemem innych jest utrata pracy czy kłopoty domowe. Jednakże pomimo tego wszystkiego każdy z nas musi przyznać, że wszyscy jesteśmy dobrze wyposażeni w rzeczy konieczne do tego życia.
Istnieje niebezpieczeństwo, jak sądzę, że czasami za bardzo zajmujemy się kłopotami i problemami, zarówno dotyczącymi innych ludzi, jak i nas samych. Pozwalamy naszym myślom skupiać się na trudnościach, doświadczanych przez wiele osób, a nie zwracać uwagi na liczne błogosławieństwa, które i oni, i my otrzymujemy od naszego Ojca Niebieskiego. W naszych troskach o to i tamto nie pozwólmy sobie na dopuszczenie do siebie uczuć depresji czy beznadziei. Są to uczucia, które mogą cechować wyłącznie ludzi nieznających Boga, niemających nadziei, do której zostaliśmy wezwani. Nawet otwarcie Domu [wspólnoty] na przyjęcie braci i sióstr jest wielkim błogosławieństwem i pomocą dla mających problemy, ale pamiętajmy, że może się to stać dodatkowym zmartwieniem dla nas, o ile nie pozwolimy Prawdzie kierować naszym zachowaniem w stosunku do przyjmowanych do społeczności osób. Doświadczają one pomocy, której być może nie mogliby inaczej otrzymać, i dlatego może patrzymy na nich ze szczególną troską, jak na doświadczających wyjątkowych kłopotów. Wiedzmy jednak, że zostali oni pobłogosławieni. Bracia i siostry sprawili, że było to możliwe. Nie pozwólmy, by opanowało nas uczucie depresji z tego powodu, że w naszym Domu mieszkają również ludzie w potrzebie.
Spójrzmy na świat. Ludzie mają w większości te same problemy. Odwiedziny w jakimkolwiek szpitalu czy domu opieki sprawiają, że rozumiemy potworne cierpienia chorych, nawet gdy nie ma ktoś wiedzy na temat ludzkiej natury, którą to wiedzę daje nam Prawda, nawet gdy nie ma ten ktoś wiedzy odnośnie do planu Boga w Chrystusie, a cóż dopiero wiedzy o wspaniałej perspektywie zbliżającego się Królestwa. Co więcej, ci chorzy są pozostawieni tam, by dokonali w tych miejscach swojego żywota w samotności, często całkowicie opuszczeni przez rodzinę i wcześniejszych przyjaciół, podczas gdy my jesteśmy jedną rodziną w Chrystusie i powinniśmy sobie pomagać i zachęcać się nawzajem, by pokonywać trudności w drodze do Królestwa. My znamy przyczynę cierpienia ludzi. Mamy całkowitą pewność co do ostatecznego uzdrowienia. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już /odtąd/ nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły. Tego właśnie dnia wyglądamy, z tym dniem zostaliśmy związani w rezultacie ofiary, której pamiątkę obchodzimy dzisiejszego ranka.
Świat nie ma tego błogosławieństwa, tej perspektywy. Wielu ludzi ze świata wciąż zadają sobie pytanie: Jeśli Bóg istnieje, to dlaczego pozwala na tyle cierpienia na świecie? Nie zdają oni sobie sprawy z tego, że jest to bezpośredni rezultat nieposłuszeństwa Bogu, a w konsekwencji przekleństwa rzuconego na ziemię i człowieka. My cierpimy również; i wiemy, że mamy cierpieć, tak jak inni, ale co ważniejsze, wiemy, że w końcu miłość Boga okaże swą moc w świecie. Bóg już okazał Swój wpływ na nasze życie i wezwał nas do ewangelii i do drogi nadziei przez Pana Jezusa Chrystusa. Dlatego jesteśmy tu dzisiaj razem, by go pamiętać, pamiętać o tym wielkim wydarzeniu, o środku, dzięki któremu otwarta nam została droga zbawienia.
Wszyscy z nas, oczywiście, powinni się troszczyć o tych pośród nas, którzy są naprawdę chorzy, znoszą ból czy smutek, czy też są w stresie. Powinniśmy zrobić wszystko, co w naszej mocy, by ulżyć im w ich ciężarze, wypełniając w ten sposób nakaz Chrystusa. Wiemy, że wielu pomaga innym braciom i siostrom, nie skarżąc się jednocześnie na własne problemy i ograniczenia. Stanowią oni dla nas jakże wymowny przykład służby w Chrystusie. Jeśli będziemy w zbyt głębokiej depresji z powodu tych wszystkich cierpień, nie będziemy w stanie pomagać tym, którzy znajdują się w kłopotach, wznieść się ponad ich problemy, ani nie będziemy w stanie zachęcić tych, którzy są w dobrym zdrowiu, a zatem mogą nieść pomoc innym. Czasem śpiewamy: „Dlaczego Jego lud ma się smucić? Nikt nie ma takich powodów do zadowolenia, jak pogodzeni z Bogiem; Jezus, potężny Zbawca, żyje: dając im życie wieczne – okupione jego krwią”.
Ten straszny zapis jego cierpień, w wyniku których przelana została jego krew na nasze odkupienie, mamy dzisiaj przed naszymi oczyma. Dla pamiątki Chrystusa w chlebie i winie z pewnością nie ma dwóch innych bardziej odpowiednich rozdziałów do rozważań przed spożyciem emblematów, jak te. Nie proponujemy dzisiejszego ranka omawiania dokładnie wstrząsających szczegółów, tak skrótowo, a przecież tak sugestywnie nam przedstawionych przez Ducha Świętego w 15. rozdziale ewangelii Marka. Jezus przyszedł na świat, by być królem. Tak brzmiała wiadomość przekazana Marii przez anioła. Pieśń śpiewana przez aniołów w czasie jego narodzin podkreślała perspektywę przyszłości, czekającej świat w rezultacie narodzin tego dziecka, umiłowanego syna Boga.
Duch Święty koncentruje uwagę poza cierpieniem i bólem, tak więc kiedy Jezus rozpoczął swą misję, głosił ewangelię o Królestwie. Nie mówił o swym cierpieniu. Chciał, by uwaga jego słuchaczy koncentrowała się na razie na ewangelii o Królestwie. To ze względu na tę naukę został on ukrzyżowany. Napis z tekstem oskarżenia znalazł się na tabliczce nad jego głową: „Król Żydowski”, zapowiadając wypełnienie się wielkiej nadziei, która miała się spełnić w wyniku ofiary Jezusa. To w tej kwestii wypytywał go Piłat, zanim w końcu przestał, nie zyskawszy dalszych odpowiedzi. I zapytał go Piłat: Czy Ty jesteś królem żydowskim? A On odpowiadając mu, rzekł: Ty to mówisz. Jak przypomina Paweł Tymoteuszowi: … przed obliczem Chrystusa Jezusa, który przed Poncjuszem Piłatem złożył dobre wyznanie. Wyznał, że to on jest królem żydowskim. Prawdą tą Piłat wzgardził, a Żydzi – ją odrzucili. Poza Cezarem nie mamy króla. Jakżeż byli oni podstępni!
A przecież jakże odmiennie został on ogłoszony światu przez Jana Chrzciciela, który rzekł do słuchającego go ludu: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. Jezus umarł jako Baranek Boży, potwierdzając swe prawo do bycia królem. Jednakże nie można by było oskarżyć go o żądanie uznania przez ludzi tego prawa. Nie podjął najmniejszego wysiłku dla przejęcia władzy. Nawet nie ogłaszał się w jakiś szczególny sposób. Bez chęci rozgłosu przemieszczał się cicho przez miasta i wioski, głosząc ewangelię tym, których przyciągnęła do niego ta nauka. To jego łaskawe słowa, jego cuda i inne akty miłosierdzia robiły wrażenie. To one przyciągały do niego rzesze ludzi, spragnionych słuchania go. Jak zostało napisane: Oto mój Sługa, którego wybrałem; Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie…. Nie będzie się spierał ani krzyczał, i nikt nie usłyszy na ulicach Jego głosu. Trzciny zgniecionej nie złamie ani knota tlejącego nie dogasi, aż zwycięsko sąd przeprowadzi. W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.
Odniesienie do nie-Żydów [narody] to nawiązanie do wcześniejszego cytatu z proroków: W Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą.
Jezus pocieszał tych, którzy znaleźli się w kłopotach. Ostrzegał dumnych i bogatych, a nawet tych, którzy pragnęli pójść za nim, nie licząc poniesionych kosztów, o czym czytaliśmy w czwartek. Lecz ten cichy sposób głoszenia ewangelii o Królestwie i moc czynienia cudów sprawiły, że ludzie podążali do niego z najodleglejszych miejsc. Był on doskonałym przywódcą ludu. Jego rady, jego zachowanie i ogólnie jego przykład pokazywały dokładnie, co naprawdę oznacza możliwe do przyjęcia służenie Bogu. Ten jednakże przykład pobudził to, co najgorsze w potomstwie węża, czego doświadczył już wcześniej Abel. Doprowadził go do śmierci, o czym czytaliśmy dzisiejszego ranka.
Pomyślmy zatem: Jezus wiedział, jaką śmiercią przyjdzie mu umrzeć. Nie dlatego, że była to w prawie rzymskim zwyczajowa forma śmierci dla kryminalistów. To pokazywało mu jedynie obraz rodzaju śmierci, jakiej będzie musiał doświadczyć. Ale Jezus wiedział o tym, ponieważ był pilnym studentem Słowa. Jak sam o sobie powiedział: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić.
Bez wątpienia czytał wiele, wiele razy te kilka słów, które pojawiają się jako enigmatyczne wyjaśnienie w Księdze Powtórzonego Prawa: … wiszący jest przeklęty przez Boga. Fakt ten jest podkreślany podczas głoszenia ewangelii. Apostoł Paweł, głosząc
ewangelię w Antiochii, powiedział: A gdy wykonali wszystko, co było o Nim napisane, zdjęli Go z krzyża i złożyli w grobie.
Dla nas, nie-Żydów, ten rodzaj śmierci, jaką poniósł Jezus, miał wielkie znaczenie. Dokonała się ona szczególnie ze względu na nas. Nasze zbawienie jako nie-Żydów zależało od tej śmierci na krzyżu. W ten sposób Chrystus usunął Prawo i otworzył drogę dla przebaczenia i życia dla nas, nie-Żydów. Przejdźmy teraz proszę do odnoszącego się do tego faktu dobrze znanego ustępu w liście Pawła do Galacjan 3 i przeczytajmy jeszcze raz te wersety, mając powyższe stwierdzenia na uwadze. Gal 3.13-14: Z tego przekleństwa Prawa Chrystus nas wykupił – stawszy się za nas przekleństwem, bo napisane jest: Przeklęty każdy, którego powieszono na drzewie – aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obiecanego Ducha. Jest to naszym przywilejem dzięki tej okropnej śmierci przez ukrzyżowanie.
Kiedy Jezus usłyszał o Grekach, proszących, by mogli się z nim zobaczyć, rzekł: A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie. Jan dodaje jeszcze: To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć. Zapytanie owych nie-Żydów sprawiło, że Jezus wyrzekł te słowa. Wielokrotnie Bóg ratował pogan, kiedy wołali o pomoc, kiedy znajdowali się w niebezpieczeństwie śmierci z rąk ludzi. Wszyscy się tego boją, boją się śmierci. Ale Jezus, doszedłszy do tej godziny próby, musiał przejść czas męki do końca, gdyż jest napisane: Spodobało się Panu zmiażdżyć Go cierpieniem. Jeden z psalmów, które czytaliśmy wspólnie dzisiejszego ranka, wydaje się odzwierciedlać z wyprzedzeniem jego uczucia w tym momencie agonii, a w powiązaniu z nią tę domieszkę nadziei, która rozświetlała mu mroki najbliższych trzech dni.
Powróćmy do Psalmu 88.2-7: Panie, Boże zbawienia mego, We dnie i w nocy wołam do ciebie. Niech modlitwa moja dojdzie przed ciebie, Nakłoń ucha swego na błaganie moje, Bo dusza moja syta jest cierpień, A życie moje bliskie jest krainy umarłych. Łoże moje jest między umarłymi, Tak jak zabitych, którzy leżą w grobie, O których już nie pamiętasz, Bo są odłączeni od ręki twojej. Umieściłeś mnie w najgłębszym dole, W ciemnościach, w głębinach. I wersety 9-15: Oddaliłeś ode mnie znajomych moich, uczyniłeś mnie dla nich ohydą; jestem zamknięty, bez wyjścia. Oko moje gaśnie od strapienia; wzywam cię, Panie, codziennie, wyciągam ręce do ciebie. Czy dla umarłych czynisz cuda? Czy zmarli powstaną, aby cię chwalić? Czy opowiada się w grobie o łasce twojej, a w miejscu zmarłych o wierności twojej? Czy w mrokach cud twój będzie można poznać, a sprawiedliwość twoją w kraju zapomnienia? Lecz ja, Panie, do ciebie wołam, a rankiem wita cię modlitwa moja: Dlaczego, Panie, odtrącasz duszę moją, ukrywasz przede mną oblicze swoje?
Czy dla umarłych czynisz cuda? Tak, Bóg je uczyni. Chrystus jest pierwszy wśród tych, którzy zasnęli. [Chrystus został wzbudzony z martwych i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli.]
Zatem w naszych dzisiejszych czasach ciemności pociechą jest dla nas wiedza, że Pan tego doświadczył i poznał. Możemy przyjść do niego jako do naszego pełnego miłosierdzia, wyrozumiałego arcykapłana i starszego brata, wiedząc, że nas rozumie. Da on nam siłę w
trudnych czasach, jeśli mu tylko na to pozwolimy. Czyż nie napisano: Lecz on nasze choroby nosił, nasze cierpienia wziął na siebie?
Powiedziawszy to, zwróćmy jednak uwagę, że jest nam dane dzisiejszego ranka czytać o obu aspektach ukazanego nam zdarzenia – zniewadze i agonii, ale też o wspaniałym odpoczynku i wytchnieniu w dniu zmartwychwstania. To właśnie ból i cierpienie śmierci uczyniły zmartwychwstanie tym bardziej miłym. Jakże cudowne są skierowane do kobiet słowa anioła, czytane przez nas dzisiaj w Mk 16.5-8: A gdy weszły do grobu, ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, odzianego w białą szatę i zdumiały się bardzo. On zaś rzekł do nich: Nie trwóżcie się! Jezusa szukacie Nazareńskiego, ukrzyżowanego; wstał z martwych, nie ma go tu, oto miejsce, gdzie go złożono. Ale idźcie i powiedzcie uczniom jego i Piotrowi, że was poprzedza do Galilei; tam go ujrzycie, jak wam powiedział. A wyszedłszy, uciekły od grobu, ogarnął je bowiem lęk i zdumienie, i nic nikomu nie mówiły, bo się bały.
To wcześniejszy smutek uczniów sprawił, że nowina o zmartwychwstaniu Jezusa była tym bardziej radosna, niewiarygodnie radosna. Mamy w tym rozdziale trzy przypadki przekazania nowiny o zmartwychwstaniu i w żadną z nich nie uwierzono. Dlatego kiedy Chrystus pojawił się przed uczniami, to jak czytamy w w. 14-15: Na koniec ukazał się jedenastu uczniom, gdy siedzieli u stołu, i ganił ich niewiarę i zatwardziałość serca, że nie uwierzyli tym, którzy go widzieli zmartwychwskrzeszonego. Czy dostrzegamy w tym jakieś znaczenie? Jedenastu uczniów nie uwierzyło w to, co powiedziały im osoby godne zaufania. Byli to świadkowie, którzy byli im bardzo dobrze znani, a wieść nie pochodziła tylko z jednego źródła, lecz z kilku. Jezus nie uznał za potrzebne ukazanie się jedenastu najpierw. Ukazał się owym kobietom, które pozostawały w tle wydarzeń, lecz które kochały go mocno. Dowiadujemy się nieco o wykonywanej przez nie pracy z krótkiej wzmianki, która pojawia się w czytanym dzisiaj rozdziale ewangelii Marka. Spójrzmy znów na Mk 15.40: Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome. Kiedy przebywał w Galilei, one towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy.
Mamy tu obraz Jezusa idącego po raz ostatni do Jerozolimy, na który czasem nie zwracamy baczniejszej uwagi. Wśród towarzyszących mu osób znajdowały się owe kobiety. Trzy spośród nich zostały wspomniane zarówno tutaj, jak i powtórnie w 16.1, a jednak nie uwierzono w ich nowinę, i to w tym kontekście zbesztania przez Jezusa niewiary uczniów pojawiają się te słynne słowa, w. 15: I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Poszli w świat i głosili ewangelię jako ludzie, którzy znali i doświadczyli ludzkiego uczucia wątpliwości.
Tutaj dzisiejszego ranka zgromadziło się tylko kilkoro braci i sióstr, po prawie 2 000 lat, ale są to mężczyźni i kobiety, którzy uwierzyli. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli – rzekł Jezus. Jakiekolwiek są nasze słabości, jakiekolwiek zawirowania w naszej służbie Panu, jesteśmy pośród tych, którzy otrzymali to błogosławieństwo. Możemy być pewni, że w stosownym czasie zostaniemy nagrodzeni, jeśli zachowamy tę pewność do końca. Mamy nadzieję. Radujmy się z niej. Czy znajdujemy się w depresji z powodu naszych
słabości, niemożności trzymania się ściśle nakazów Chrystusa? Pamiętajmy, że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy. Jego krew oczyszcza/obmywa nas ze wszystkich grzechów, o ile ten fakt uznajemy i staramy się poprawić.
Zatem, kiedy będziemy spożywać te emblematy dzisiejszego ranka, czyńmy to z wdzięcznością i ulgą. Pamiętajmy, że mamy wielką nadzieję i pozwólmy jej mieć na nas taki wpływ, że radośni i pełni optymizmu będziemy oczekiwać jak najszybszego powrotu Pana. Kiedy się pojawi – a wiemy, że to nastąpić musi wkrótce – znikną wszystkie nasze obecne problemy. Jeśli próbujemy pokazywać w naszym życiu teraz, że doceniamy daną nam nadzieję, możemy być pewni, iż dane nam będzie potem posiąść wieczną radość i szczęście w Bożym Królestwie, kiedy wszystek ból i smutek, i sama śmierć znikną na zawsze.