List do Hebrajczyków ma na celu ustawienie szanowanego Mojżesza na właściwej pozycji, ponieważ Jezus tak bardzo przewyższa go pod każdym względem. Mojżesz wstawiał się za Izraelem, wyprowadził go z Egiptu, czyniąc znaki i cuda; otrzymał od Boga słowa życia do przekazania Izraelowi, a jednak, jak pokazuje Hbr 3, większość z nich zmarła na pustyni z powodu swej niewiary. Zatem w znacznej mierze pozostała część listu ukazuje, dlaczego Jezus jest tak wyjątkowym, przewyższającym wszystkich innych, arcykapłanem. Jeśli adresaci listu naprawdę by to zrozumieli, to po cóż byłoby im powracać do Prawa Mojżeszowego, nawet jeśli znajdowali się pod presją żydowskich zelotów.
Hbr 3.1-2:
Dlatego, bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego, zwróćcie uwagę na Apostoła i Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa, bo On jest wierny Temu, który Go uczynił, jak i Mojżesz w całym Jego domu.
A jednak weźmy pod uwagę, w jaki sposób scharakteryzowany został Mojżesz przez Pana w Lb 12.1-9:
Miriam i Aaron mówili źle przeciw Mojżeszowi z powodu Kuszytki, którą wziął za żonę. Rzeczywiście bowiem wziął za żonę Kuszytkę. Mówili: Czyż Pan mówił z samym tylko Mojżeszem? Czy nie mówił również z nami? A Pan to usłyszał. Mojżesz zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi. I zwrócił się nagle Pan do Mojżesza, Aarona i Miriam: Przyjdźcie wszyscy troje do Namiotu Spotkania. I poszli wszyscy troje, a Pan zstąpił w słupie obłoku, zatrzymał się u wejścia do namiotu i zawołał na Aarona i Miriam. Gdy obydwoje podeszli, rzekł: Słuchajcie słów moich: Jeśli jest u was prorok, objawię mu się przez widzenia, w snach będę mówił do niego. Lecz nie tak jest ze sługą moim, Mojżeszem. Uznany jest za wiernego w całym moim domu. Twarzą w twarz mówię do niego – w sposób jawny, a nie przez wyrazy ukryte. On też postać Pana ogląda. Czemu ośmielacie się przeciwko memu słudze, przeciwko Mojżeszowi, źle mówić? I zapalił się gniew Pana przeciw nim. Odszedł [Pan].
Mojżesz był rzeczywiście wielki, ale nie tak wielki jak Jezus!
Hbr 3.3:
O tyle nawet większej czci godzien jest od Mojżesza, o ile większą cześć od domu ma jego budowniczy.
Jest to odniesienie do przymierza zawartego z Dawidem.
2 Sam 7.13:
On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki.
Hbr 3.4-6: Każdy bowiem dom jest przez kogoś zbudowany, a Tym, który zbudował wszystko, jest Bóg. I Mojżesz wprawdzie był wierny w całym domu Jego, ale jako sługa na świadectwo tego, co miało być powiedziane; Chrystus zaś, jako Syn, był nad swoim domem.
To znów cytat z przymierza zawartego z Dawidem. Zwróćmy uwagę, że Jezusa tytułuje się tu „Chrystusem”. Jest on Mesjaszem, pomazańcem przyrzeczonym Dawidowi; namaszczonym na króla, a także, jak napisał Dawid w Ps 110.4: Pan złożył przysięgę i nie cofnie jej nigdy, że jesteś Kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
3.6: Jego domem my jesteśmy, jeśli ufność i chwalebną nadzieję aż do końca wytrwale zachowamy.
Chociaż nie grozi nam przyłączenie się do żydowskich zelotów, czeka na nas wiele innych niebezpieczeństw, które mogą nas odciągnąć od naszej nadziei!
